Vorige week kon je, in deel 1, lezen hoe Isa de vader van haar tweeling leerde kennen en hoe ze er uiteindelijk alleen voor kwam te staan.
Inmiddels vervloekte ik sommige tweelingmoeders met de bemoedigende woorden dat het na een jaar wel beter zou gaan. Het ging niet zozeer makkelijker, maar met meer uitdaging. De jongens werden steeds actiever en steeds drukker. Regelmatig kwam ik handen en voeten tekort. Hierdoor werd naar wc gaan en douchen echt plannen.
Constant alert
Als een havik zat ik boven op de kleintjes. Ergens was ik bang dat ze extreme verlatingsangst zouden krijgen. Zeker na alles wat wij samen hebben meegemaakt. Me time heb ik dan ook heel lang niet gekend.
Ondertussen belde ik alles en iedereen af om zo snel mogelijk een eigen huis te krijgen. Wij sliepen met zijn drieën namelijk in één kamer. Elke nacht werden de jongens wakker door mij of ik door hun. Ik gunde ze heel erg hun eigen kamer, hun eigen rust.
Natuurlijk had ik spijt dat ik bij mijn vriendin was ingetrokken met de kinderen. De situatie werd er namelijk niet beter op naarmate we langer bleven. Haar relatie ging uit en hierdoor kwam ze in een vicieuze cirkel van negativiteit. Die negativiteit werkt aanstekelijk als je samen in een huis woont en dat kon ik er niet ook nog is bij hebben. Het deed me ook enorm veel pijn om haar te zien worstelen. Het was nogal duidelijk dat dit niet langer zo door kon gaan. Ook al vond ze het zelf fijn dat wij er waren, toch was het beter voor iedereen als wij weg zouden gaan.
Verhuizing nummer x kwam sneller dan verwacht en met een tussenstop
Tot ze op een dag brak. Ik heb toen mijn kinderen gepakt en ben bij mijn ouders ingetrokken. Wel heb ik het huis zo achtergelaten zoals ik het had aangetroffen. Dat vond ik wel het minste wat ik kon doen.
Een maand lang hebben mijn kinderen en ik bij mijn ouders gewoond. Een maand lang voor ik een onwijs leuk huisje vond dat goed genoeg was voor ons drieën.
Na twee maanden intensief klussen, hadden mijn jongens een leuke eigen kamer en wij een eigen dak boven ons hoofd zonder dat we iemand voor de voeten lopen.
Zonder uitleg heeft hij ons uit zijn leven gewist
De vader van de jongens betaalde elke maand alimentatie maar heeft heel duidelijk gemaakt niets met ons te maken te willen hebben. Een fatsoenlijke verklaring heb ik nooit gekregen. Ik begrijp niet dat hij zijn eigen kinderen zo laat vallen. Alleen al daarom is hij ons verdriet niet waard. Maandenlang heb ik hem gesmeekt, letterlijk en figuurlijk, om de vader te zijn voor de tweeling, maar hij wilt het echt niet. Wie ben ik dan om dit af te dwingen?
Het lastige vind ik, dat ik niet goed snap waarom hij ons zo harteloos de rug toe keert. Zeker omdat hij dit in mijn ogen ergens zelf heeft veroorzaakt. Natuurlijk begrijp ik dat er altijd twee schuldig zijn. Dat er altijd twee kanten van het verhaal zijn. Maar ik ken zijn verhaal niet echt. En die onbegrip en vooral onwetendheid maakt het soms ondragelijk. Mocht hij ooit op de stoep staan met de vraag of hij de jongens mag zien, dan zal ik hier niet mee akkoord gaan. Niet zozeer omwille van mijn verdriet en boosheid, maar vanwege de kinderen. Zij hechten zich heel snel. Straks laat hij ze als een baksteen vallen. Dat wil ik voorkomen.
Ik kan dit!
Mijn onbegrip en verdriet heeft mij in het begin enorm tegen gehouden om er ervoor te gaan. Sinds ik het heb losgelaten en geaccepteerd, heb ik er ook meer vertrouwen in. Ik ga er niet meer om treuren. Ik ben rustiger geworden. Prioriteiten afstellen en prioriteiten bijstellen is mij niet meer vreemd. Dat hoor bij ouderschap, zeker als je er alleen voor staat.
Ik heb wel geleerd wie mijn echte vrienden zijn en wie mijn echte familie. Het was een keiharde leerschool. Elk nadeel heeft zijn voordeel. Zo ook het alleenstaande ouderschap.
Ja mijn leven is beperkter dan het was. Maar om eerlijk te zijn maakt het me niet uit. Ik mis mijn oude leventje niet. Hoe moeilijk en zwaar het ook is, het is ook het allermooiste wat er is. Heel cliché maar ook zo waar.
Ik heb mijn zaken op orde en mijn jongens zitten goed in hun vel. En dat laatste vind ik het allerbelangrijkste.
Lees ook
Babykamer inrichten | Waar moet je aan denken?
Eerlijk over moederschap | Kunnen we die hele babytijd niet overslaan?
Tienermoeders | Zwanger door voorvocht
Eerlijk over moederschap | HELPP syndroom en prematuur met klompvoetjes
Eerlijk over moederschap | Ons kleine zorgenkindje kreeg geen kans
Genderneutraal: Opvoeden zonder stereotypen of in hokjes denken 2.0?
Verhuizen met kinderen | Hoe pak je dat aan?
- Recensie: De verdwenen steden 3: Het eeuwige vuur van Shannon Messenger - 28 november 2024
- Recensie: Fabulant 3: De strijd om het stelsel - 1 oktober 2024
- De juiste zitzak kiezen: het belang van de maat, vulling en stevigheid - 1 oktober 2024
Mooi verhaal! Wel jammer voor de kindjes dat hun vader ze niet wil kennen. Vreselijk vind kk dat.
Wow, wat heb jij een heftige periode achter de rug. Maar wat fijn dat je, samen met je kinderen, alles weer op de rails hebt gekregen.
Je hebt gelijk hoor. Jij kent je jongens het beste en hij kan niet zomaar meer komen opdagen. Kan me voorstellen dat dit heel zwaar is (geweest ook), maar altijd nog beter dan in een slechte relatie. Ben blij dat je uiteindelijk een eigen woning kreeg.
Met oog op de toekomst veel geluk!
Knap van je hoor. En goed dat je jouw verhaal doet…
Ik zit in een gelijke situatie. Inderdaad een erg harde leerschool