Fleur (alias) is niet zo goed in zwanger zijn, geeft ze eerlijk toe. Aan de babytijd hield ze een trauma over. Haar boodschap over moederschap zal voor velen heel herkenbaar zijn…
In 2013 besloot ik te stoppen met de pil. Ik had namelijk al langere tijd last van wat depressieve klachten die toch allemaal leidde naar extra hormonen die ik via de pil binnenkreeg. Vrij snel na het stoppen voelde ik mij al stukken beter.
Ondanks dat mijn vriend en ik al 5 jaar een relatie hadden, waren we nog niet echt met kinderen bezig. Heel consequent waren we alleen niet met condoomgebruik wat resulteerde in een zwangerschap.
Is je down voelen een zwangerschapskwaaltje?
Tijdens de zwangerschap was ik al wel meer ‘down’ dan ervoor. Dit had ook wel te maken met de misselijkheid en anderen zwangerschapskwaaltjes waar ik veel last van had. Zo kreeg ik vrij weinig slaap en heb ik maandenlang gespuugd. Door alle zwangerschapshormonen was ik ook niet de leukste partner.
Omdat wij wat natuurlijker in het leven staan dan een gemiddeld mens,
schreef ik een vrij pittig bevallingsplan.
Ik wilde graag zonder interventies bevallen. Indien echt noodzakelijk, alleen met duidelijke toestemming van mijn partner of mij. Daarnaast wilde ik de navelstreng laten uitklappen en absoluut geen zooi aan of in het lichaam. Verder stond er in mijn bevallingsplan dat ik geen klip wilde en de baby direct aan de borst wilde leggen. Voor mij voelde dit goed en gelukkig werd er ook daadwerkelijk naar mijn wensen geluisterd. Ik heb dan ook een positieve ervaring overgehouden aan mijn bevalling.
Lees ook: Ernstige zwangerschapsmisselijkheid
Onze dochter werd in maart 2015 geboren. Helaas was haar ademhaling niet in orde, had ze vocht in haar longen en ontstekingswaarden in haar bloed. Daar was de eerste klap. Ze wilden haar opnemen en aan een infuus leggen. Iets waar wij op tegen waren. Antibiotica vonden wij dan ook niet nodig.
Wat een tweestrijd! Ik had ontzettend veel moeite mijn baby mee naar huis te nemen, want wat als ze wel antibiotica nodig heeft?
Ik heb gevochten als een leeuwin!
Het ziekenhuis heeft kunstvoedingsmaatstaven. Ik wist dat het normaal was dat je de eerste paar dagen weinig tot geen borstvoeding hebt. Ook was ik ermee bekend dat een kind elke 2-3 uur drinkt en dat de eerste dagen belangrijk zijn voor de basis van de borstvoeding. Maar na een dag wilden ze in het ziekenhuis al bijvoeden met kunstvoeding. Dat hele bijvoeden vond ik zo een onzin! Ik kolfde tot wel 12 keer per dag om dit te voorkomen. Je zult wel begrijpen dat ik na een week een belachelijke overproductie aan melk had. Ze begrepen ook niet waarom ik elke nacht om de 3 uur per se live wilde voeden. En ik begreep niet dat mijn keuzes niet werden begrepen of gerespecteerd.
Na 5 dagen wilde het ziekenhuis mij naar huis sturen terwijl mijn dochter daar nog lag. Er was zogenaamd geen plek meer voor mij. Nou, ik was bereid op de gang te slapen. Het was nogal een strijd maar uiteindelijk mochten we onze dochter mee naar huis nemen. Wel kwam er 3 keer per dag een team thuis langs om de medicatie te regelen.
In het ziekenhuis heb ik voor mijn gevoel alleen maar gestreden voor het zeggenschap over mijn eigen kind. Kraamvrouw ben ik nooit geweest.
Eenmaal thuis, kon ik iets meer ontspannen. Maar alle liefbedoelde berichten van ‘geniet ervan’ maakten mij boos. Ik genoot helemaal niet. Feit dat mijn dochter alleen maar bleef huilen hielp absoluut niet.
De maanden die volgden veranderde er bar weinig tot niets. De meeste kinderen vallen in slaap tijdens de wandeling in de kinderwagen of achterin de auto. Mijn kind deed dat niet. Ze huilde alleen maar. Hierdoor ging ik minder makkelijk weg en voelde ik mij in het huis opgesloten.
Rust in de draagdoek
Uit pure wanhoop had ik een draagdoekconsulente bij mij thuis uitgenodigd. Zij leerde mij onder andere knopen. En wonder boven wonder, mijn dochter sliep binnen een minuut!
Naar buiten gaan durfde ik nog niet, na alle huilmomenten van de afgelopen weken, wilde ik haar geen reden geven om te huilen. Al werd ik thuis gek.
Zowel overdag als ‘nachts sliep onze dochter maximaal 47 minuten. Uitgeput was ik. Allerlei adviezen opgevolgd tot diëten aan toe. Want misschien was er sprake van een allergie. Aangezien ik al vrij mager ben van mijzelf, viel ik af. Dat was ook niet de bedoeling of de oplossing.
Ik hoorde haar zelfs huilen als ze stil was
Mijn leven bestond uit rondjes lopen met onze dochter in de draagdoek en voeden. Ik gunde mijzelf ongeveer 2 minuten onder de douche en sliep 3 kwartier per keer. Bij thuiskomst vanuit zijn werk trof vriendlief mij vrijwel altijd huilend aan. Ik was mijzelf kwijt. Ik hoorde haar zelfs huilen als ze stil was.
Echt hulp zoeken deed ik toen nog niet. Mijn moeder was wel veel bij ons thuis en ontnam mij de baby uit de handen. Zij hielp mij en ze luisterde elke dag naar hetzelfde geklaag.
Voor mijn dochter daarentegen zocht ik wel hulp. Bij de kinderarts geweest, fysiotherapeut, manueel therapeut, osteopaat, homeopaat. We hebben zelfs iemand een reading laten doen. Niemand kon iets vinden. Niemand kon ons helpen. Ze was kerngezond! Positief, maar waarom huilt ze dan non-stop? Niemand wist het.
Terug in de maatschappij
Zolang ze in mijn armen was, sliep ze en was ze een tevreden baby. Ze groeide en ontwikkelde zich verder goed.
Pas na 10 maanden nam het huilen af. En ik wilde dolgraag weer meedoen in de maatschappij en zocht een baan voor 3 dagen in de week. De bedoeling was mijn dochter 2 dagen naar het kinderdagverblijf te brengen en 1 dag naar haar oma. Alleen kon mijn dochter niet wennen op het kinderdagverblijf. Ze huilde aan één stuk door. De leidsters gaven aan het nooit zo extreem te hebben meegemaakt. Ik voelde mij vreselijk! Mijn arme meisje.
Bij mijn moeder ging het gelukkig beter. Ikzelf sliep nog amper, maar kreeg wat energie terug van het werk en knapte op.
Op de kinderopvang bleef het nog lang een drama. Ze sliep amper, at en dronk bijna niets en huilde heel veel. Mijn hart brak week in week uit, maar ik moest zelf echt een beetje uit het dal komen.
Nadat ze 1 werd, werd het leven ook wat makkelijker. Waarom ze zoveel huilde en zo weinig sliep zijn we nooit achter gekomen helaas.
Lees ook: Getraumatiseerd door al het gehuil
Hoewel ik vroeger altijd 3 kinderen wilde, wist ik nu wel dat ik dit niet snel nog een keer zou doen. Ik was toch een soort van getraumatiseerd.
Een paar weken na haar eerste verjaardag, had ik het gevoel dat ik zwanger was. Al kon dat helemaal niet. Ik bedoel, echt samen waren we bijna nooit. Ik was continue met onze dochter bezig. Ook sliep ik samen met mijn dochter, voor zover we sliepen dan. De zwangerschapstest die ik deed bleek ook negatief. Dat was een opluchting. Toch voelde ik me zwanger. Nadat ik vier negatieve zwangerschapstesten in één week heb gedaan, beweerde de vijfde het tegenovergestelde.
Ik voelde de vloer onder mijn voeten wegglijden en stortte in.
Ik wilde dit helemaal niet.
Nadat ik mijn man vroeg direct naar huis te komen van zijn werk, belde ik mijn moeder op om mijn dochter op te halen. Ik was even helemaal niets waard.
Mijn man en ik hebben veel gepraat, veel nagedacht, veel gehuild en besloten dit kindje te houden. Waarom? Een abortus zou mij langer negatief blijven achtervolgen dan het opvoeden van een baby.
Vlak daarna meldde ik mij ziek op mijn werk. Mijn lichaam en ik waren nog niet hersteld of ik was weer ziek. Daarnaast liep borstvoeding terug door de zwangerschap en moest er worden afgebouwd.
Lees ook: Hoe kan ik striae voorkomen en behandelen?
Gelukkig werd mijn dochter met de dag makkelijker. Wat was ik blij dat ze ouder werd. Aan de andere kant keek ik enorm op tegen een baby.
Na ruim 41 weken werd onze zoon in november 2016 geboren. Geheel natuurlijk, op een navelstreng om zijn nek na. Onze dochter was toen 20 maanden oud.
En toch kon ik niet genieten. Ik vond het vreselijk!
Een totaal andere start. De kraamweek was ik thuis bij mijn gezin. Een andere soort stijd. Onze dochter sliep nog steeds bij mij, terwijl onze newborn nachtvoedingen nodig had. Zijn zus was dan ook nog wakker. Mijn man die van baan zou wisselen, zodat hij meer tijd met zijn gezin kan doorbrengen. Allemaal veranderingen. Toch was het stukken fijner aangezien onze zoon ‘een normale’ baby was en niet zoveel huilde. Hij kon wel ruim 3 uur aan één stuk door slapen. Hij had geen moeite in de wandelwagen in slaap te vallen of in de maxi cosi achter in de auto. Het was nogal een verschil. En toch kon ik niet genieten. Ik vond het vreselijk!
Inmiddels is hij bijna 6 maanden oud. Helaas slaapt hij nog niet door en komt hij 1 tot 4 keer per nacht voor de voeding. Onze dochter had het er moeilijk mee maar is ondertussen dol op haar broertje. Slapen is nog steeds een dingetje. Ik denk dat ze een heel erg gevoelig meisje is die weinig slaap nodig heeft.
Ik kijk ernaar uit als ook mijn jongste baby af is.
De babytijd vind ik werkelijk vreselijk.
Ik haat het!
Momenteel heb ik hulp. Ik ga trauma therapie EMDR volgen voor het baby-gehuil en ik heb thuisbegeleiding. Dit is meer zodat iemand bij mijn zoon blijft zodat ik met mijn dochter buitenshuis activiteiten kan doen zonder in paniek te raken. Met beide kinderen op stap gaan kost mij namelijk nog ontzettend veel moeite en energie.
Een balans vinden kost bloed, zweet en tranen
Wat ik met mijn verhaal duidelijk probeer te maken is dat wij ouders, vooral moeders, allemaal aankloten om het maar zo te noemen. Je volgt je gevoel, je doet maar wat. Opvoeden is niet makkelijk en zal dat ook nooit zijn. Het is vallen en opstaan. Het is vol ups en downs. En weet je, het is oké om hulp te vragen. Ik had het namelijk niet gered zonder de mensen in mijn omgeving. Dit maakt mij niet zwak of een slechte moeder, integendeel.
Wil je ook je verhaal (anoniem) delen? Neem dan contact met mij op.
- 30+ gezonde lunch ideeën voor school: Tips en voorbeelden voor voedzame broodtrommel - 7 september 2024
- Super Blocks van GiiKER: De perfecte mix tussen traditionele spelconcepten en moderne technologie - 5 september 2024
- Super Slide van GiiKER: De Retro Puzzel met een moderne twist - 20 augustus 2024
Ik herken het fenomeen dat je de baby hoort huilen ook als ze stil is. Op een gegeven moment sta je permanent op scherp! Het moederschap is zeker niet eenvoudig.
Ik heb nog nooit een kinderwens gehad, en als ik dit zo lees dan denk ik niet dat ie ooit gaat komen haha. Veel geluk met het opgroeien van je kinderen! Hopelijk is de volgende levensfase wat makkelijker 🙂
wow heftig! Natuurlijk is deze levensfase van je kind (samen met pubertijd ;)) het lastigs! Ik weet zelf niet hoe ik het zou handelen, maar daar kom ik ooit nog wel eens achter want ik zou toch wel graag kinderen willen.
Mooie persoonlijke blog. Ik ben blij dat mijn beide jongens geen baby meer zijn. Maar heb er gelukkig wel heel erg van kunnen genieten, ook al was vooral mijn eerste baby niet gemakkelijk. Sterkte ??
Wat lijkt me dit heftig! Hopelijk is de toekomst iets positiever voor je, succes!
Heftig! Veel succes!
Het is inderdaad niet altijd genieten. Ik heb genoten van de babytijd van de jongens. Maar de pubertijd ????? VERSCHRIKKELIJK
Hallo,
Ook al is bovenstaand verhaal al ruim een jaar geleden gepubliceerd, ben ik wel heel erg benieuwd hoe het nu met je gaat. Heeft de EMDR therapie bij je geholpen?
Ik zit momenteel in een soortgelijk schuitje. Bang dat onze 2e zoon dezelfde kant op gaat als nr 1.
Ik start binnen korte tijd aan de EMDR therapie en ben dus erg benieuwd of de therapie je trauma heeft helpen verwerken.
Groetjes!
Goed om te lezen dat er veel mogelijkheden zijn om een oplossing te vinden voor een baby die veel huilt. Een draagdoek, maar ook inbakeren zijn methodes die ik ook regelmatig voorbij zie komen. Een vriendin van mij heeft ook net een baby gekregen en hij slaapt niet goed. Wellicht zijn deze tips interessant voor haar. Ik ga ze in ieder geval doorsturen!
Ik kan mij voorstellen dat het krijgen van een baby een van de grootste omschakelingen in je leven is. Je kan je ook nooit helemaal voorbereiden op de komst van een kindje. Ik geloof dat je vooral leert door uit te proberen wat werkt.