Eigenlijk heb ik het altijd al geweten. Noem het een onderbuikgevoel, noem het moederinstinct, maar vanaf het moment dat hij geboren werd, wist ik dat hij anders was. Ik zag het aan zijn ogen, aan de manier waarop hij de wereld in keek, maar bovenal voelde ik het. Ik voelde aan alles dat hij niet ‘normaal’ was zoals het in de boekjes omschreven wordt. De dag dat ik het wist ”mijn kind is anders” kwam dus eigenlijk al heel vroeg, alleen deed ik er weinig tot niets mee.
Acceptatie
Eerlijk gezegd heb ik er zelf nooit moeite mee gehad. Mijn zoon van 9 is wie hij is en hij mag zijn wie hij is, en dat is helemaal goed. Ieder kind is anders, en dat maakt het juist zo mooi.
Ik ervaar echter dat de buitenwereld er niet altijd zo naar kijkt. De eerste paar jaar van zijn leven ging het nog goed. Mijn zoon was wel een drukke baby en huilde meer dan onze oudste, maar dat kwam volgens anderen omdat hij een jongen was. ‘Jongens zijn nu eenmaal anders dan meisjes’.
Toen hij echter wat ouder werd, merkte ik wel verschil bij mensen. Mensen begonnen toch wel raar op te kijken als mijn zoon anders reageerde dan wat volgens de maatstaven normaal was. Mensen bleken toch snel hun oordeel klaar te hebben staan.
Lees ook: Het verhaal van Sophia | Mijn leven met autisme
En dat raakte me, als mens en áls moeder. En het maakte me ook onzeker. Doen we het wel goed als ouders? Ligt het aan de opvoeding? Ben ik wel geschikt als ouder? En hoewel ik zelf van binnen wist hoe het zat, negeerde ik mijn gevoel en deden die blikken van anderen me toch veel. Heel veel. Het deed me verdriet, maar het maakte me tegelijkertijd ook bang. Bang voor de toekomst. Hoe zal het gaan op school? Zal hij wel mee kunnen komen? Zal hij wel vriendjes krijgen? Maar ook hoe zal het later gaan? Zal hij alleen kunnen wonen? Zal hij later een goede baan kunnen krijgen?
Moederinstinct
In de loop van de jaren heb ik deze zorgen los kunnen laten. Ik groeide zelf als persoon, ik kwam beter in mijn vel te zitten en ik groeide als ouder. En wij wisten als ouders ook steeds beter met hem om te gaan. Ik maakte me steeds minder druk over wat anderen wel of niet zullen zeggen. Daarbij ging ik luisteren naar mijn gevoel. Mijn gevoel dat al die jaren mij al vertelde dat mijn zoon anders is dan anderen. En de diagnose autisme die hij uiteindelijk kreeg, bevestigde wat ik dus eigenlijk zelf altijd al had geweten.
Over de toekomst maak ik me inmiddels veel minder zorgen. Het rare is (of misschien is dat eigenlijk niet zo raar), dat het vanaf die tijd veel beter met mijn zoon gaat.
Misschien is hij volgens de ‘standaarden’ nog steeds niet normaal. Maar wat is eigenlijk normaal? Hij heeft vriendjes, hij heeft humor, maar bovenal is hij ongelooflijk lief en begaan met anderen. En dat is wat volgens mij telt in het leven.
Mijn lieve zoon is goed, precies zoals hij is en daarom hou ik van hem. Mijn lieve zoon van 9. Het komt wel goed met hem.
Liefs,
Daniëlle
Kindercoach
- Recensie: De verdwenen steden 3: Het eeuwige vuur van Shannon Messenger - 28 november 2024
- Recensie: Fabulant 3: De strijd om het stelsel - 1 oktober 2024
- De juiste zitzak kiezen: het belang van de maat, vulling en stevigheid - 1 oktober 2024
Lieve schat, wat heb je dit mooi verwoord, recht uit je hart. Dank je wel dat je dit wil delen en dat je er rust in gevonden hebt. Jullie zullen best nog wel eens tegen onbegrip aan lopen, maar dat zijn mensen die niet weten wat er aan de hand is en jullie kanjer niet kent. En zijn toekomst komt goed met zulke ouders, die hem begrijpen. Dikke knuffel voor jullie Ria
Normaal is inderdaad relatief. Iedereen is weer anders, en het is allemaal prima.
Als ervaringsdeskundige, om het zo maar even te noemen, weet ik dat het ook niet gemakkelijk zal worden. Met goede begeleiding moet je zoontje een heel eind kunnen komen. Steun en liefde is het beste.
He lieverd. Wat heb je het geweldig omschreven zeg! Trots, alleen maar trots op die kanjer van een zoon van jullie kunnen jullie zijn. En trots op jezelf dat je het zo onder woorden kan brengen. Wat kan hij blij zijn om jou als moeder ” getroffen” te hebben! 😙😙
Als mama van 2 kindjes met ASS kan ik zeggen dat er zelf tussen hen verschil is. Van de jongste hadden we een vermoeden bij de oudste niet, toch maakten we ons zorgen om zijn “vreemde gedrag” eigenlijk is het zo dat beide kids, eerlijk en lekker zichzelf zijn zonder franjes. En dat is bijzonder mooi. Groetjes Ellen