Het verhaal van Renate | Rebel met een masker | Deel 1

Renate heeft een dysthyme stoornis en een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Haar emotionele strijd om zichzelf te vinden, gelukkig te zijn deelt ze met een boodschap.

Einzelganger 

Voor mij begint mijn verhaal bij de basisschool. Ik was altijd het vijfde wiel aan de wagen. Hierdoor was ik heel veel alleen en had niet veel vrienden. Ik had het gevoel anders te zijn en wat er ook veranderde, dat gevoel bleef.

Op de middelbare school was ik flink aan het puberen. Ondanks dat ik wel meer sociale contact had, was er nog steeds veel onrust in mij. Ik zat zo met mijzelf en had het gevoel dat niemand mij begreep. Eigenlijk deed ik dat ook niet. Van skater look tot gothic. Ik experimenteerde graag met kledingstijlen. Daarnaast begon ik met roken en drinken van alcoholische dranken. Ik deed alles om maar ergens bij te horen. Waar ik thuis hoorde wist ik niet. Niets wat ik deed hielp waardoor ik automutilatie begon toe te passen. Ik sneed mijzelf. Niet omdat ik pijn fijn vond maar omdat ik iets wilde voelen waarvan ik de oorzaak ken. Emotioneel was ik een wrak. Ik voelde praktisch niets. Dat zwarte gat werd alleen maar dieper, waardoor ik besloot uit het leven te stappen. Niemand zou mij missen. Ik ben waardeloos. Maar ik durfde niet.

Eetstoornis

Dat was het begin van een lange reeks therapieën en behandelingen. Jeugd GGZ verklaarde mij al redelijk snel voor ‘gezond’. Ik was in de loop der jaren al heel goed geworden in mij anders voordoen. Het masker opzetten kostte mij vrij weinig moeite. Maar het gevoel van anders zijn bleef. Ik trok mezelf nog steeds problemen aan van anderen en wilde ze graag oplossen terwijl ik mijn eigen problemen niet aan kon. Mijn verstoorde zelfbeeld resulteerde in een eetstoornis. Waarom? Omdat ik de controle had over de eetbuien en de spuugmomenten. Hierdoor kwam ik veel aan. Ik voelde mij vies en waardeloos. Jaren lang jojoën heeft mijn zelfbeeld niet positief beïnvloed.

Ik probeerde het iedereen naar hun zin te maken zodat ik geaccepteerd werd, maar ik was heel erg depressief. Vaak meed ik sociale contacten en moeilijke situaties. Alleen voelde ik mij veilig. Zelfs tijdens de behandeling tegen mijn eetstoornis was ik erg veel met anderen bezig en cijferde ik mijzelf te snel en te vaak weg.

Elke dag toneelspelen kostte mij ontzettend veel energie

Ik werkte, maar kon geen enkele baan lang behouden. Mits ik klantcontact, moeilijke situaties en telefoongesprekken meed, ging het wel. Dat werkt natuurlijk nergens.

1 op 1 therapie

Dat was zwaarder dan alle hulp die ik hiervoor kreeg. Omdat ik al zo lang een masker ophield om überhaupt te kunnen overleven, was het voor de psycholoog erg moeilijk hier doorheen te komen. Op mijn 27ste is het pas gelukt. Ik kreeg een stempel. Dysthyme stoornis in combinatie met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Daarnaast had ik een angststoornis. En hoewel dat echt even slikken was, voelde het voor mij als een opluchting.

Dysthyme stoornis is een lichte depressie. Het verschil tussen een Dysthyme stoornis en een depressie zijn de mindere (intense) klachten en het feit dat een Dysthyme stoornis de sombere stemming minstens twee jaar duurt. 

Ontwijkende persoonlijkheidsstoornis lijkt op verlegenheid maar gaat veel verder dan dat. Het is een stoornis waarbij je wel behoefte hebt aan sociale contacten maar constant bang bent voor afwijzing. Iemand met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis is onzeker over zijn kunnen en zijn en wilt dat voor de wereld verbergen als het ware. 

Angststoornis is serieuze angsten beleven in het dagelijkse leven zonder gevaren die daar een reden voor geven. 

Volgens de psycholoog moest ik ermee leren leven. Dat viel mij wel zwaar. Sinds mijn 15e gebruikte ik medicijnen om de scherpe randen eraf te halen maar zo doorgaan was geen optie. Dat betekende wel dat ik mijn masker eraf moest halen. Mijzelf leren kennen was eng. In die periode leerde ik mijn man kennen. Hij rende niet weg als ik weer een depressieve bui had. Bij hem was ik geen voetveeg. Ik kon mijzelf zijn bij hem, maar wie was ik? Dat wist ik niet.

In deel 2 vertelt Renate verder over haar herstel, moederschap en wat dat met zich meebracht.

Lees ook: Netflix Documentaire | The Secret

Lees ook: 5 krachtige verhalen van dames die depressie wisten te overwinnen

Lees ook: Eerlijk over moederschap | Het begon allemaal met een burn-out

een gebroken pop als symbool voor een leven met dysthyme stoornis

Redactie

17 gedachten over “Het verhaal van Renate | Rebel met een masker | Deel 1”

  1. Wat een mooi begin van een verhaal. Wat mooi dat ze zo open is. Voor een ieder , een stoornis is het belangrijk om te zijn wie je bent en geen masker op te hoeven zetten! Benieuwd naar deel 2

    Beantwoorden
  2. O wauw wat een openhartig verhaal! IK ben erg benieuwd naar het vervolg van dit verhaal. Ik moet eerlijk zeggen dat ik heel veel van haar punten herken.

    Beantwoorden
  3. Dag Renate,

    dank voor je verhaal. Heel belangrijk dat hier meer bekendheid voor komt.

    Ik hoop dat je ervaringen en ook wijze waarop je er mee omgaat andere (m.n. ook jonge) mensen handvatten geeft om om te gaan met deze gevoelens.

    Beantwoorden

Plaats een reactie