Isa (alias) raakte ongepland zwanger vlak nadat ze er achterkwam dat haar prins op het witte paard er een dubbelleven op na hield.
Ineens stond hij voor mijn neus. Op dat moment dacht ik ook even tegen de ware te zijn aangelopen. Het klikte meteen. Helaas werd de roze wolk vrij snel grauw. Hij bleek nog in een relatie met kinderen te zitten. Daar schrok ik enorm van. Dat heb ik nooit gewild. Smoorverliefd en intens verdrietig nam ik afstand. Ik wilde daar niet tussen zitten.
Zo makkelijk liet hij mij alleen niet gaan. Hij vertelde dat hij al heel lang niet gelukkig was en de relatie met de moeder van zijn kinderen toch al wilde verbreken. Nu zou dat alleen versneld gebeurden, vanwege onze liefde. Maar ondertussen bleef hij daar wel nog wonen. Voor de kinderen, volgens eigen zeggen.
Na 3 maanden maakte hij een einde aan onze relatie. Voor mijn gevoel had hij gelogen. Ik voelde me gebruikt. Wat was ik toch dom geweest.
Ik dacht dat hij tot mijn verleden behoorde totdat ik er achterkwam dat ik zwanger was. Oeps! En om het af te maken, bleek ik zwanger van een tweeling. Slechtste scenario ooit!
Ergens had ik hierdoor hoop gekregen dat we weer bij elkaar zouden komen. Ik kreeg gelijk. Het kwam uiteindelijk ook weer goed tussen ons. Niet zonder slag of stoot van zijn familie en vrienden. Begrijpelijk! Maar hij koos voor ons dus gingen we ervoor.
Daar gingen we dan. Ik verkocht alle overbodige huisraad en zei mijn huis op. Zwanger en met mijn katten ging ik samenwonen. We verhuisden naar zijn woonplaats.
Knipperlicht relatie
Helaas duurt dit sprookje niet heel lang en bleek onze relatie niet te werken. Hij was afwezig, chagrijnig en zat overduidelijk met zijn familie en vrienden in zijn maag. Hij kreeg totaal geen steun. Er was geen begrip. Dat deed veel met hem en dus ook met ons.
Ik begrijp het wel. Hij ruilde een stabiele maar saaie relatie in voor een nieuwe. Ik begrijp heel goed dat je familie dan niet staat te juichen. Aan de andere kant, mijn familie reageerde vrij enthousiast en altijd respectvol. Het was immers mijn leven en mijn eigen keuze.
Om een heel lang verhaal wat korter te maken, we zijn weer uit elkaar gegaan. En ik verhuisde met mijn 5 maanden dikke toeter terug naar mijn ouders. Hierna ben ik zo naiëf geweest om nog één keer terug te gaan, om proberen te lijmen wat er te lijm valt. Helaas was dit tevergeefs.
Hij kreeg spijt
De vader van mijn ongeboren kinderen wilde tijdens de zwangerschap niets met ons te maken hebben. We hadden dan ook amper contact. Dat was tot drie dagen voor de bevalling. Hij zag het licht, om het maar zo te noemen. Hij gaf toe dat hij zich teveel liet leiden door zijn omgeving, druk op zijn werk en natuurlijk onze nieuwe levens. Het werd hem allemaal te veel. Hij gaf heel duidelijk aan dat hij bij ons wilde zijn. Wat was dat fijn om te horen. Ik was alweer aan het dagdromen over zijn rol als vader in het leven van de kinderen in mijn buik. Tijdens de bevalling was hij erbij.
Misschien lag het aan de zwangerschapshormonen die nog door mijn lijf gierden, maar 6 weken na de bevalling ben ik teruggegaan naar hem.
Na drie maanden verhuisden we als gezin, naar ons droomhuis. Die liefhebbende jankende papa die aan mijn kraambed stond was helaas alweer verdwenen. Al het geklus en alles wat erbij kwam kijken deed ik alleen. Wat hij deed? Hij was vooral bezig met zijn uiterlijke vertoning, geld en macht. Hij had absoluut iets van een snob met arrogantie ten top. In de tijd dat ik verliefd op hem werd had hij dat ook, maar ik lachte het weg.
En langzaamaan kwamen zijn ouders en anderen uit zijn omgeving hem weer uit zijn comfort zone halen. Wederom liet hij dit overduidelijk toe. En alweer pakte ik mijn kinderen en mijn spullen en ging weg.
We waren buitengewerkt
In het huis van mijn beste vriendin waren wij meer dan welkom op dat moment. Zij was amper thuis en dit zou volgens haar perfect zijn! Ondertussen verkocht hij alle kinderspullen. En zelfs toen besefte ik nog niet helemaal dat wij eigenlijk gewoon buiten gewerkt waren.
Daar zat ik dan, met twee kleintjes van bijna 9 maanden oud, zonder een cent en op zoek naar een dak boven ons hoofd.
Mij rot voelen, daar was geen tijd voor. Elke dag stonden er twee boefjes klaar om de dag te beginnen. Terwijl ik zo een behoefte had om een paar dagen helemaal niets te doen. Behalve op de bank liggen en mij zielig voelen dan.
Mijn huilbaby, wat de helft van de tweeling was, veranderde in een hele ontspannen baby. Niet een aantal dagen later, maar werkelijk diezelfde dag dat wij het huis verlieten. Achteraf begrijp ik het wel. Hij was niet langer in een negatief en ongewenste gezin. Hij kon zichzelf zijn.
Ik volgde een opleiding en kon elk moment een eigen huis krijgen. Het ging goed met ons, maar ondertussen vervloekte ik de tweelingmoeders die riepen dat het na een jaar wel makkelijker wordt…
Lees hier het vervolg van dit verhaal.
Lees ook
Eerlijk over moederschap | Werkende moeder vs thuisblijfmoeder
Eerlijk over moederschap | Ik voel mij ondergewaardeerd door mijn familie
Eerlijk over moederschap | Herseninfarct tijdens zwangerschap
Eerlijk over moederschap | Bewust Alleenstaande Moeder met kinderwens
Eerlijk over moederschap | Als een donderslag bij heldere hemel
Eerlijk over moederschap | Ons vlinderkind
- 30+ gezonde lunch ideeën voor school: Tips en voorbeelden voor voedzame broodtrommel - 7 september 2024
- Super Blocks van GiiKER: De perfecte mix tussen traditionele spelconcepten en moderne technologie - 5 september 2024
- Super Slide van GiiKER: De Retro Puzzel met een moderne twist - 20 augustus 2024
Heftige manier om te ontdekken dat mannen die hun heil buiten de deur zoeken, in werkelijkheid slapjanussen zijn waar je niks aan hebt. Ik ben benieuwd naar deel 2. Hopelijk gaat het inmiddels goed met je!
Heftig verhaal!
Wat een nare situatie! Slappe hap man inderdaad, van 2 walletjes eten als het hem uitkomt. Blegh… knap dat je het voor de kinderen zo vaak hebt geprobeerd. De babytijd is heel zwaar, laat staan als je er alleen voor staat.
jeetje wat een verhaal weer!
Echt heel erg heftig en dan ook nog een tweeling!!!
Bah wat een nare vent by the way!
Jeetje wat heftig zeg. Ik ben erg benieuwd naar de rest
Heftig verhaal! Niet makkelijk om zo op straat te staan met 2 kleine kinderen
Wat een verhaal ? Vreselijk ik moet er niet aan denken. Steeds teruggaan was misschien niet handig maar wel heel begrijpelijk.
Wow heftig verhaal maar je nam mij helemaal mee. Ben benieuwd naar het vervolg. Wat jammer dat mannen of iig mensen soms zo kunnen reageren en zo kunnen doen. Fijn dat je nu weer een opleiding doet.
Jeetje wat een heftig verhaal! Ben nu al benieuwd naar het vervolg.
pff heftig zeg. Wat een ontzettende eikel. Je bent beter af zonder geloof ik
Hoi,
Wat schrik ik hiervan. Zit in n soort gelijke situatie. Bijna 5 mnd zwanger van n twins. Na n lat relatie van 6 jaar. Ik sta er alleen voor. Hij heeft opgebiecht de afg 2 jaar een dubbel leven te hebben geleid. Als het je leuk lijkt kunnen we gegevens uitwisselen? Top hoe je je door deze situatie heen slaat, sterke vrouw.