In deze editie van Eerlijk over moederschap vertelt Adrianne over zwanger zijn en ernstige zwangerschapsmisselijkheid. Wil je ook (anoniem) je verhaal delen, lees dan hier hoe het werkt.
Lees ook
Bekkeninstabiliteit tijdens de zwangerschap en na de bevalling
Zwangerschapsstriemen | Hoe kan ik striae voorkomen en behandelen?
Het verhaal van Tanja | Zwanger en diep in de schulden
Mijn naam is Adrianne (1989), getrouwd met Peter (1985) en samen zijn we trotse ouders van Christilène (2013) en Jochanan (2016).
Op het moment dat ik erg misselijk was en achter elkaar bleef spugen, was ik dolblij. Ik was zwanger! En uiteraard hoort die misselijkheid erbij… Hoe naïef kon ik zijn… In een weekend tijd viel ik 5 kg af en met m’n 56 kg en 1,68 lengte streed ik al jaren tegen de weegschaal (om aan te komen welteverstaan), maar dit was teveel van het goede. Ik belandde op de bank, erg verzwakt, viel nog meer af en bleef steken op een krappe 49 kg. De huisarts schreef medicijnen voor, er kwam een bed van de thuiszorg in de kamer. ’s Morgens hielp manlief mij naar beneden, zette op een dienblad allerlei lekkers klaar in de hoop dat ik ergens zin in had en enkele happen zou eten. Onder het mom van: Als het maar even in je maag is geweest, is er al iets verteerd…
Al snel kreeg ik te horen hoe dit ziek zijn werd genoemd: Hyperemesis Gravidarum, oftewel: Ernstige zwangerschapsmisselijkheid en braken.
De trap op lopen was ik te zwak voor, dus meestal werd ik gedragen of ondersteund.
De trap op lopen was ik te zwak voor, dus meestal werd ik gedragen of ondersteund. Ik kreeg veel aanloop waardoor ik wat afleiding had. Ik werd gevraagd voor het geven van vrijwillige bijles aan examenkandidaten en dit leek me leuk. Doordat het vrijwillig was en ze m’n situatie kenden, durfde ik me ook af te melden. Het geven van de lessen ging als volgt: Ze pakten zelf drinken uit de koelkast, voorzagen zichzelf van wat lekkers en tussendoor zei ik af en toe ‘momentje…’ en moest overgeven… Het klinkt gek, maar ik vond juist die afleiding best leuk.
Dat onbegrip, daar kan ik nog steeds boos om worden.
Tegelijkertijd voelde ik me erg slecht, ik kreeg last van ernstige bekkenklachten, lag nachten wakker van de pijn en toen ik eenmaal werd doorverwezen naar de gynaecoloog, kreeg ik te horen ‘tsja, dan moet je ook niet hele dagen in de rolstoel gaan zitten, maar wat vaker een warm bad nemen. Zo krijg je inderdaad wel last van je bekken…’ Dat onbegrip, daar kan ik nog steeds boos om worden. Ik heb meteen aangegeven een andere gynaecoloog te willen en gelukkig reageerde de volgende wel begripvol.
Een fysiotherapeut en bekkentherapeut konden me niet helpen, het viel in de categorie ‘ernstige bekkeninstabiliteit’ en zodoende kreeg ik extra kraamzorg.
Ik probeerde nog zoveel mogelijk te lopen, ging 1x per week naar zwangerschapszwemmen (Peter reed me tot aan de rand van het bad en eenmaal in het water kon ik me best redelijk bewegen, erna hielpen de badjuf en Peter me weer uit het bad en ging ik in de rolstoel weer terug, want inmiddels kon ik bijna niet meer lopen). Ik werd 1x per week opgehaald door m’n moeder en ging daar in bad (zelf hebben we geen bad), maar behalve dat het een beetje de pijn verlichtte, deed het verder weinig. Een fysiotherapeut en bekkentherapeut konden me niet helpen, het viel in de categorie ‘ernstige bekkeninstabiliteit’ en zodoende kreeg ik extra kraamzorg.
We hadden een lieve kraamhulp die goed in de gaten hield of ik niet over m’n grenzen heen zou gaan, omdat ik het liefst, nu m’n zwangerschap achter de rug was, mijn zelfstandigheid terug wilde.
Na m’n bevalling vroegen ze in het ziekenhuis of ik iets wilde eten. Ik antwoordde gretig ‘ja graag!’ en ze lachten ‘heb je zolang niet gegeten?’ In mijn geval was het niet zo dat ik tijdens m’n bevalling niet had gegeten, maar al 8 maanden aan het overleven was, nauwelijks kon eten en drinken (slokje water na het tandenpoetsen kwam er nog uit) en continue een hongergevoel had.
Meteen na de bevalling was het weg. Ik kon weer eten, drinken, maar het totale revalidatietraject voor m’n bekken duurde zo’n 2,5 jaar.
Al met al ben ik een ervaring rijker. Dochterlief gaat nu bijna naar school en wat ben ik trots op haar. Ze was het meer dan waard. En samen met haar broertje, waar ik in de zwangerschap dezelfde klachten had, zijn we dankbaar voor wat we hebben.
Ik hoop echt dat er meer begrip komt en dat er meer bekend wordt over Hyperemesis Gravidarum. Het is niet te geloven dat er anno 2017 nog steeds deskundigen durven te beweren dat het tussen je oren zit. Dat medicijnen slecht zijn voor de baby (goed is het niet, maar ondervoeding is ook slecht, dus kiezen uit 2 kwaden…). Dat je vooral bezig moet blijven en er niet aan moet denken. Dat terwijl ik helemaal niet aan spugen dacht maar ’s nachts spugend wakker werd.
Mocht je op zoek zijn naar meer informatie rondom Hyperemesis Gravidarum, kijk dan eens op de website van ZEHG.
- 30+ gezonde lunch ideeën voor school: Tips en voorbeelden voor voedzame broodtrommel - 7 september 2024
- Super Blocks van GiiKER: De perfecte mix tussen traditionele spelconcepten en moderne technologie - 5 september 2024
- Super Slide van GiiKER: De Retro Puzzel met een moderne twist - 20 augustus 2024
Jeetje wat heftig! Kan me er niks bij voorstellen hoe dit moet zijn, maar alleen het lezen al is verschrikkelijk!
Het lijkt me echt afschuwelijk om dit 9 maanden te moeten doorstaan constant misselijk zijn… Gelukkig was het misselijk zijn meteen na de zwangerschap voorbij dit zou zeker een opluchting moeten zijn geweest
Eindelijk iemand die het zelfde heeft meegemaakt als ik, ik hoop dat er meer over bekend wordt.
Zo dat klink als een zware zwangerschap! Uiteindelijk hoe je het zelf ook beschrijft een wonder voor terug gekregen! Een mooie dochter!
Zo als ik dit lees, dan stelde mijn zwangerschap van een maand geleden niets voor. Heftig en vooral zwaar moment van je leven! Maar OH wat zijn we DANKBAAR voor wat we gekregen hebben!
Bah, wat verschrikkelijk! Misselijkheid herken ik zelf niet tijdens mijn zwangerschap, maar het lijkt me echt verschrikkelijk!
Wat heftig zeg, ik zou echt niet weten hoe dit zou voelen
Ik heb het zelf ook gehad tijdens de zwangerschap van mijn oudste dochter. En het is beter dat je niet weet hoe het voelt. Zo’n zwangerschap gun ik je niet.
verschrikkelijk….ik weet deels hoe je je voelt. Dat onbegrip is niet te geloven. Bij mij vooral van buitenstaanders. Niet van artsen etc. Ik heb 6 maand in bed gelegen tijdens de laatste zwangerschap. Thuis op een bed in de woonkamer en in t ziekenhuis. Mijn bekken begaf het volledig, kreeg een hernia én een dreigende vroeggeboorte. Kon helemaal niks meer. Spugen moest ik wel de hele zwarschap, maar alleen s avonds één of twee keer. Maar o zo dankbaar voor mijn wonder? Vriendin van mij heeft ook HG gehad. Zó heftig brrrrr
Jeetje wat een heftig verhaal. Je wilt zo graag genieten van je zwangerschap maar dit is verschrikkelijk.
Dank voor jullie lieve reacties! Het gaat nu gelukkig goed met ons. Ik ben nu weer gestart met het revalidatietraject i.v.m. m’n bekken (na de geboorte van zoonlief). De klachten zijn minder erg dan de vorige keer, dus ik heb goede hoop dat het minder lang duurt…
Nogmaals; dank allemaal :)!
Liefs, Adrianne
Wat heftig, ik wist niet dat het zulke gevolgen kon hebben. Geniet van je kinderen meis <3
Nou dit heeft mijn moeder ook heel erg gehad. Ik heb na de geboorte van mijn kleine broertje echt een paar jaar gezegd dat ik geen kinderen wilde. Een pretje is het op die manier in ieder geval niet.