Petra (alias) heeft al jaren geen contact meer met haar familie. Sinds ze zelf moeder is doet het meer pijn dan ooit. Vandaag lucht ze haar hart. Met haar verhaal hoopt ze anderen van hun onterechte schuldgevoel te helpen.
Mensen kijken mij altijd vreemd aan als ik vertel dat ik geen contact meer heb met mijn ouders. En vreemd is het natuurlijk ook wel, zeker omdat het niet mijn eigen keuze is geweest. Iets wat bij de meesten, in soortgelijke situatie, wel het geval is.
Niet gewenst
Als ik denk aan mijn tienerjaren zijn het vooral negatieve herinneringen die ik heb. Het was thuis nooit echt gezellig, met ouders die vooral met zichzelf bezig waren. Aan de ene kant mijn moeder die met psychische klachten als depressie en zelfmoordgedachten kampte, en de andere kant mijn vader die zijn kop in het zand stak.
Kil en koud
Toen ik jonger was kreeg ik daar niet veel van mee, hoewel ik ook doorhad dat het bij ons anders was dan bij anderen thuis. Zo gingen wij bijna nooit iets doen als gezin, geen uitstapjes maar bijvoorbeeld ook niet naar de speeltuin of het bos. Ze vroegen nooit naar mijn dag en voor het slapen gaan een verhaaltje of een liedje? Daar deden ze niet aan. Koud en kil zijn 2 woorden die in mij opkomen als ik aan mijn ouders denk.
Naarmate ik ouder werd kreeg ik steeds meer mee van de problemen thuis. Zo ontdekte ik dat mijn moeder veel meer alcohol dronk dan ik altijd dacht, dat deed ze stiekem als iedereen sliep. Ook betrapte ik haar erop dat ze haar medicijnen in de prullenbak gooide en tijdens haar gesprekken met haar zogenaamde psycholoog gewoon in het centrum een ijsje zat te eten.
Onhoudbare situatie
Het enige wat ik wilde was even rust en weg van mijn ouders. Niet voor altijd maar inderdaad een weekje of een paar dagen. En daar ging het mis….
Toen ik het idee alleen nog maar opperde barstte mijn vader in woede uit en schreeuwde dat ik kon vertrekken, mijn sleutels achter kon laten en nooit meer terug hoefde te komen.
Na alles wat er gebeurd en gezegd was, was het enige wat ik dacht: ik moet hier weg. En daar ging ik, ik pakte een tas met wat spullen, legde mijn sleutels op tafel en stapte naar buiten. Achter mij viel de deur in het slot en huilend fietste ik richting mijn schoonouders.
In één klap mijn hele familie kwijt
Inmiddels is het al 12 jaar geleden maar het blijft moeilijk. Door dit gebeuren ben ik in één klap mijn hele familie kwijtgeraakt en dat is pijnlijk, zeker toen ik zwanger werd had ik het extra moeilijk. Ik heb een paar keer geprobeerd contact te zoeken en onderhouden maar het blijft stil na een paar berichten.
Ik heb het opgegeven. De laatste keer dat ik contact zocht is ondertussen alweer 4 jaar geleden. Toen ik zwanger werd van de oudste besloot ik dat het beter was als hun niet in ons leven zouden zijn.
Sinds ik mama ben heb ik het er echter wel moeilijker mee dan ooit. Om mij heen zie ik trotse opa’s en oma’s maar mijn kinderen hebben dat niet. Daar ben ik met vlagen heel verdrietig om.
Maar ik weet ondertussen, na therapie en vele gesprekken, dat het beter is zo. Dat dit de beste situatie is voor mij om gelukkig te kunnen zijn. Ondanks dat het niet mijn keuze is geweest kan ik nu wel zeggen dat ik er een positieve draai aan gegeven heb. Ik heb met vallen en opstaan een heleboel geleerd op eigen kracht, iets wat ik pas echt op waarde ben gaan schatten toen ik mama werd. We doen het toch maar mooi met ons gezin, zonder een vangnet om ons heen.
Ik ben ook in gaan zien dat het niet mijn schuld is. Ik mag er zijn als mens en ik verdien een mooi en gelukkig leven.
Ik ben ook in gaan zien dat het niet mijn schuld is, dat ik er mag zijn als mens en het verdien om een mooi en gelukkig leven te hebben. Dat ik de moeite waard ben om van te houden hebben mijn man en kinderen mij laten zien en dat doen ze elke dag weer. Zij zijn echt familie, zij zijn mijn familie. Al mijn energie steek ik voortaan in hun in plaats van het verleden!
Wil je ook je verhaal delen? Lees hier hoe het werkt ⇒ Je verhaal insturen
- Recensie: De verdwenen steden 3: Het eeuwige vuur van Shannon Messenger - 28 november 2024
- Recensie: Fabulant 3: De strijd om het stelsel - 1 oktober 2024
- De juiste zitzak kiezen: het belang van de maat, vulling en stevigheid - 1 oktober 2024
Iedereen verdient een mooi en gelukkig leven. Ik ben alleen bang dat je dat zelf in de hand hebt. Ga ervoor!
Mooi gezegd!
Wat een verdrietig en heftig verhaal. Toch heb ik zoveel respect voor jou dat jij die keuze hebt gemaakt om verder te gaan met je leven. Veel sterkte en vooral heel veel geluk samen met je gezin!
Wat een vreselijk verhaal. Hopelijk heeft Petra nu wel mensen om haar heen die van haar houden. Zelf heb ik een jaar lang geen contact met mn ouders gehad. Ik vond het verschrikkelijk. Gelukkig is alles uiteindelijk goedgekomen, want zonder mijn familie zou ik niet kunnen.
Wauw. Wat een heftig verhaal. Ik voelde zo met Petra mee tijdens het lezen. Gelukkig ziet ze in dat het niet haar fout is en hopelijk kan ze alles een plaats geven op termijn.
Het lijkt me heel naar om zo’n familieruzie te krijgen. Er zijn denk ik alleen maar verliezers in zo’n situatie.
Ik ben blij voor Petra dat ze zich nu beter voelt en het een plekje heeft kunnen geven!
dapper verhaal en besluit. Heel goed dat je voor jezelf hebt gekozen, hoe pijnlijk dat ook is
Wat een heftig verhaal zeg! Gelukkig gaat ze er wel heel sterk mee om.
Wat vreselijk om je ongewenst te moeten voelen. Wat goed dat er over geschreven wordt maar wat jammer om te lezen ook dat dit realiteit is
Wat onwijs heftig! Jammer dat het zo is! Heel veel sterkte.