Eerlijk over moederschap | Getraumatiseerd door al het gehuil

In deze editie van Eerlijk over moederschap vertelt Eline over haar huilbaby en wat voor sporen dit op haar heeft achtergelaten. Wil je ook (anoniem) je verhaal delen, lees dan hier hoe het werkt.

Van mijn 27 jaar ben ik al 13 jaar samen met mijn partner. Kleine 3 maanden nadat wij samen besloten toe te zijn aan gezinsuitbreiding, was ik zwanger. Wat waren wij gelukkig. Wij beseffen heel goed dat een gezinsuitbreiding niet vanzelfsprekend is. Des te meer was deze zwangerschap een zegen. Ik heb een fantastische zwangerschap gehad. Op wat rugklachten na had ik werkelijk nergens last van. Ik had wat ze noemen een droomzwangerschap.

Toen ik 38 weken zwanger was begon de bevalling. De pijn van de weeën vond ik erg heftig. Het schoot ook niet echt op. Na 10 uur had ik nog steeds 3 centimeter ontsluiting. Toen de weeën vanuit het niets weer ophielden moest ik naar het ziekenhuis. Ik werd ingeleid maar trok de pijn heel slecht en wilde heel graag een ruggenprik. Helaas was dat niet mogelijk. Wel kreeg ik een andere pijnbestrijdingsmiddel waardoor de scherpe randjes er af gingen. Hierdoor kon ik de weeën vrij goed weg puffen. Uren later kwam onze dochter ter wereld.

Het eerste wat ik voelde was opluchting. Ik was zo blij dat het eindelijk over was.

Tijdens de zwangerschap dagdroomde ik over de geboorte van onze dochter. Ik wist zeker dat we samen in huilen zouden uitbarsten van geluk. De werkelijkheid zag er toch anders uit. De baby lag op mijn buik, wat heel bijzonder was, en ik voelde mij raar. ‘Is dit mijn dochter?’, dacht ik bij mijzelf.

De kraamtijd verliep zwaar. Natuurlijk moesten we allemaal wennen aan de nieuwe situatie en bijkomen van de bevalling en geboorte. Maar er was meer aan de hand. De kraamhulp hielp met de borstvoeding, wat echt niet goed ging. De kleine kon niet goed happen. En ik had vreselijke pijn. Na een poos echt geprobeerd te hebben, met hulp van buitenaf, ben ik gestopt met de borstvoeding. En hoewel ik weet waarom en hoe, vond ik het wel jammer dat het niet lukte.

Zelf had ik heel veel moeite met de situatie. Gek, want ik keek er zo naar uit. Toch kon ik mijn dochter maar niet zien of accepteren als mijn kind. Ik had constant een zenuwachtig gevoel en kon voor geen moment echt mijzelf zijn. Mijn man wist hier niets van. 

Zo een twee weken na de geboorte begon de kleine meid heel veel te huilen. Dag en nacht. Ze huilde meer dan dat ze stil was. Zowel mijn man als ik zaten echt met onze handen in het haar. Ik raakte steeds meer in een dip. Ik kon niet meer lachen, had heftige gedachten over mijzelf en over mijn dochter. Hoewel ik vaker aan de bel had getrokken moest er nu wel echt wat gebeuren. Bij de jeugdverpleegkundige van het Consultatiebureau gaf ik aan dat ik bang was onze baby wat aan te doen. Dat was (gelukkig) alarmerend genoeg en werd er direct actie ondernomen. De kleine uk werd diezelfde dag voor de tweede keer in het ziekenhuis opgenomen. Hoewel er wel onderzoek naar werd gedaan, kon er geen aanwijzing worden gevonden waarom zij zoveel huilde. We wisten immers al dat ze geen verborgen reflux had. Ook omdat we eerder hulp hadden ingeschakeld van een manueel therapeut, fysiotherapeut en kinderarts.

Na een week van onderzoeken, gesprekken en bijtanken namen we onze mini weer mee naar huis. We kregen professionele jeugd- en opvoedhulp met de praktijk ondersteuner. Ik kreeg medicijnen voor mijn depressie.

Wat vond ik dat heftig. Vooral de angst dat ik door de bijwerkingen niet meer voor mijn dochter zou kunnen zorgen. Met hier en daar wat aanpassingen gaat het inmiddels beter. De gesprekken die ik heb zijn niet meer zo frequent als ze waren. De kleine huilt natuurlijk nog steeds, maar minder. Ze slaapt tegenwoordig ook nauwelijks overdag. Maar onze band is wel versterkt en over het algemeen gaat het met iedereen beter. Daarnaast lacht ze steeds meer en dat maakt alles een stuk draaglijker.

Inmiddels is onze dochter 5 maanden oud. Ik ben nog steeds niet aan het werk en ik merk dat ik er echt nog niet ben. Ik heb nog steeds erg veel last van stemmingswisselingen, angst en zenuwen. De kleine meid gaat wel 3 dagen in de week naar haar oma’s zodat ik aan mijn herstel kan werken. Wij zijn getraumatiseerd door het gehuil maar zijn langzamerhand aan het opknappen.

Alleen hadden we dit niet vol gehouden. Maar dankzij een goede vangnet en professionals die wel luisteren kunnen we met de dag meer genieten van ons gezinnetje.

Lees ook

Eerlijk over moederschap | De vader van mijn kinderen had een dubbelleven

Sneller zwanger worden? Ga een randje fietsen!

Bobike One Maxi | Gemaakt voor gemak en plezier

De multifunctionele hamamdoek van Happy Towels

Eerlijk over moederschap | Kunnen we die hele babytijd niet overslaan?

Eerlijk over moederschap | Ik was al 24 weken zwanger en wist het niet

Wat te vieren? Zo geef je feestje of etentje zonder stress