Eerlijk over moederschap | Het begon allemaal met een burn-out

Zo een 8 jaar gelden zette een burn-out Sofie (alias) haar leven op de kop. Alle ballen hooghouden als moeder bleek veel zwaarder dan zij had voorzien.

Ik werkte 5 dagen in de week met kinderen, van 8.00 tot 18.00 uur en dan ook nog huishoudelijke taken erbij. Ik werkte op bepaalde dagen tot 21.00 uur in de avond. Op een gegeven moment was ik non stop moe en extreem lusteloos. Ik had nergens zin in en wilde ook niets. Ik was snel op mijn teentjes getrapt en werd snel emotioneel.

Ik heb toen in overleg met mijn werkgever, zelf vader van de twee meiden, besloten een dag minder te gaan werken. Helaas bleek dit niet voldoende te zijn. Bij de huisarts kreeg ik te horen dat ik een burn-out en een depressie had. Een depressie door burn-out om precies te zijn. Zo een label deed mij veel. Het overviel mij nogal.

Van erg naar erger 

Op aanraden van de arts nam ik niet één maar een heleboel stappen terug. Ik meldde mij ziek en ging op gesprek bij de specialisten van Psyq. Na een aantal afspraken werd er besloten medicatie te starten. Echter werkte dit niet naar behoren en kreeg ik andere medicijnen met hetzelfde effect. Dat maakte de situatie niet makkelijker. Binnen een paar maanden ontwikkelde ik Agorafobie oftewel een angststoornis.

Ik durfde niet meer alleen thuis te zijn. En als ik dan geen andere keus had, deed ik werkelijk alle deuren en ramen op slot. Zelfs ’s nachts moest niet alleen de voordeur maar ook de tussendeur en de slaapkamerdeur op slot. Levensgevaarlijk als je erover nadenkt, maar voor mijn gevoel had ik geen optie. Over straat lopen durfde ik al helemaal niet meer.

Ander half jaar verder was ik mijn baan kwijt. Op de afdeling Depressie, waar ik behandeld werd, zat ik niet op mijn plek en de behandelingen die ik kreeg hielpen niet.
Het grootste struikelblok waren de angststoornissen waar ik maar niet vanaf kwam. Zelfs na de overplaatsing en Exposure therapie, had ik er nog last van.

Al 4 jaar bezig met mij gezondheid en geen stap verder

In 2013 onderging ik een Gastric ByPass aangezien ik 145 kilogram woog en mijn gezondheid hier erg onder leed. Uiteraard hoopte ik dat het mij psychisch ook goed zou doen.

Ook de twee poging Exposure therapie mislukte. De wil was er wel, maar het lukte mij niet. Ik verlangde ernaar simpele alledaagse dingen te doen zoals naar de markt gaan. Ik wilde dolgraag weer mijn leven terug. Helaas was dit niet voldoende.
Aangezien de artsen dachten dat de oorzaak veel dieper zat, kreeg ik een EMDR behandeling. Iets wat, naar mijn mening, vrijwel nutteloos was. Ik had een fantastische jeugd. Mijn verleden was geen oorzaak van mijn psychische gesteldheid. Dat bleek achteraf niet helemaal waar, maar ook deze behandeling mislukte.

Lees ook

Eerlijk over moederschap | Kunnen we die hele babytijd niet overslaan?

Eerlijk over moederschap | Getraumatiseerd door al het gehuil

Eerlijk over moederschap | Moederschap en depressie

Veel afvallen zonder operatie | 3 dames vertellen hoe zij dat deden

Onze kinderwens ging in vervulling

Het leven ging gewoon verder. Ik was 54 kilogram lichter en raakte na 11 jaar proberen eindelijk zwanger. De medicatie was natuurlijk al gestopt. Het was wel even puzzelen met alle afspraken aangezien mijn man werkte en ik nergens heen kon zonder hem. Maar ook dit ging goed.

Het viel mij niet mee, zwanger zijn. Zeker 22 weken lang heb ik rondgelopen met een hoge bloeddruk en werd ik met zwangerschapsvergiftiging opgenomen in het ziekenhuis. Ik was de laatste jaren erg afhankelijk geworden. Dat werd nu nog erger. Ik mocht een tijd niets meer.
Gelukkig ging het na een tijd weer prima en mocht ik naar huis. In juni 2015 werd onze lieve zoon geboren. Dolgelukkig waren we. Maar ook nu moest er flink gepuzzeld worden. Dankzij de hulp van de lieve mensen om mij heen en mijn wilskracht ging het gelukkig fantastisch.

Eindelijk een stap vooruit

Na ontelbaar aantal testen is het bekend dat ik een angst en paniekstoornis heb in combinatie met een persoonlijkheidsstoornis en dwangstoornis. Wij, mijn lieve man en ik, leven hier al 8 jaar mee. Onze zoon lijdt er gelukkig niet onder dankzij de lieve mensen om mij heen.

Voor mijn persoonlijkheid- en dwangstoornis krijg ik binnenkort behandelingen. Voor mijn angststoornis daarentegen moet ik helaas ergens anders zijn. Stap voor stap komen we eindelijk vooruit.

Het is fijn om te weten wat er aan de hand is zodat ik hopelijk een betere en meer gerichte behandeling kan krijgen. Of ik ooit weer ‘mijzelf’ zal zijn weet ik niet. Onze lieve zoon is inmiddels 2 en een half jaar. Ik heb 2 maanden geleden mijn rijbewijs gehaald. Super trots ben ik op mijzelf. Op een slechte dag ben ik gewoon thuis met mijn zoon. Op een goede dag pak ik de auto en ga naar familie en vrienden met de kleine. Hij maakt mijn wereld steeds mooier. Hij geeft mij kracht en zin om door te blijven vechten.
Ik blijf optimistisch en vecht door voor mijn herstel. Voor nu ben ik vooral dankbaar voor dat wat ik heb, mijn gezin en de fijne familie en vrienden.

Wil jij ook (anoniem) je verhaal delen? Stuur mij een email naar sandra@mamaplaneet.nl

Lees ook

Wat te vieren? Zo geef je feestje of etentje zonder stress

Wat langdurig stress met je kan doen

7x Me-time voor moeders | Ontspannen mama is een blije mama

Eerlijk over moederschap | Onze kinderwens werd een strijd

Eerlijk over moederschap | Bewust Alleenstaande Moeder met kinderwens