Het verhaal van Astrid | Laat de roze bril je niet verblinden

Astrid (alias) is een 35 jarige alleenstaande mama van een zoon. Door haar verleden is zij sterker en wijzer geworden. Door haar ervaring te delen hoopt zij anderen aan het denken te zetten. Uiteindelijk kun je namelijk alleen op jezelf rekenen. 

Mijn ex en ik waren 3 jaar samen toen ik zwanger bleek van onze zoon. Onze relatie was al die tijd goed. Wij hadden beide een baan, eigen vriendenkring. Ik had een eigen woning en hij woonde samen met nog 3 vrienden. Toen ik zwanger bleek, besloten we samen te gaan wonen en ervoor te gaan. Daar moest ik wel 150 kilometer voor verhuizen. En dat deed ik.
De zwangerschap verliep prima en zonder al te veel complicaties werden we na 38 weken ouders van een wolk van een baby. En met de komst van de baby veranderde mijn partner in een monster.

Hij was nauwelijks thuis. Overdag ging hij naar zijn werk en daarna door naar zijn vrienden. Of althans, dat werd mij verteld. Gezien de keizersnee, was ik niet meteen de oude. Mijn familie woonde te ver om hulp van te vragen en hij had geen familie. Ik stond er alleen voor.

Ik dacht dat hij moeite had met het vaderschap en tijd nodig had om te wennen aan de nieuwe situatie. Maar erover praten eindigde altijd weer met gesmijt, geschreeuw en uiteindelijk zijn vertrek. Als hij dan rond middernacht thuiskwam deed ik alsof ik sliep.

Wat had ik spijt dat ik mijn zelfstandigheid heb ingeruild voor dit

Dit duurde een paar maanden. Gelukkig was ik inmiddels fysiek de oude. Mentaal deed de thuis situatie mij erg veel. Maar ik had geen keus. Ik ben een kind van gescheiden ouders en ik heb mijn zoon beloofd dat hij niet zal opgroeien zonder beide ouders. Wel kreeg ik steeds meer spijt van mij keuzes.

Ik ging naar mijn werk en haalde de kleine op de terugweg uit het kinderdagverblijf. Tot ik op een dag thuiskwam en hem aan tafel aantrof, stomdronken. Iets in mij vertelde mij dat ik hem beter kon negeren dus dat deed ik ook. Hij negeerde mij helaas niet. Dat was de eerste keer dat hij mij fysiek mishandelde, met onze zoon huilend in mijn armen. Dat was de eerste keer maar helaas niet de laatste.

Lees ook: Het verhaal van Isa | De vader van mijn kinderen had een dubbelleven

Wij waren niet getrouwd, dus hij had het kind erkend. Het kind droeg zijn achternaam. De woning stond op zijn naam. Ik voelde mij in elk opzicht misbruikt. Want wat moest ik nou?

Om hulp vragen eindigde altijd weer in meer klappen. Hij kwam er altijd achter. De officiële instanties konden mij helpen maar onze zoon zou dan wel, al dan niet tijdelijk, bij zijn vader moeten blijven. Dat was in mijn ogen geen optie.

Ik ben weggegaan. Blijven was misschien de makkelijkste optie maar absoluut niet de beste. Zo een soort leven wilde ik niet voor mij kind. Hij slaat hem immers niet maar hoe wist ik dat hij dat in de toekomst niet ging doen?

Lees ook: Het verhaal van Mikayla | Vader van mijn kind is een bajesklant

Na 3 jaar bij familie te hebben gewoond, via advocaten voor voogdij te hebben gevochten, meerdere malen contact te hebben gehad met de kinderbescherming, hebben mijn zoon en ik een eigen woning. Een nieuw leven. Rust.

Laat de roze bril je niet verblinden

Achteraf kan ik zeggen dat ik niet de meeste spijt heb van de relatie met deze man. Wel heb ik spijt van het opgeven van mijn zelfstandigheid. Hoe verliefd ook, vol vertrouwen en alles, ik zou nooit meer alles opgeven voor de man waar ik een relatie mee heb. Niemand weet wat de toekomst brengt. Niemand. En mocht er wat gebeuren, dan wil ik iets hebben om op terug te vallen. Zodat mijn zoon en ik niet hoeven te lijden. Zodat onze toekomst niet in gevaar loopt.

En feitelijk heeft hij dat niet gedaan, maar ik. Ik liet mij meeslepen. Ik nam de beslissing om mijn baan, mijn woning, mijn veilige omgeving achter te laten voor de liefde. Met alle gevolgen van dien. Laat mijn ervaring een les zijn voor iedereen. Er bestaat geen perfecte relatie. En fouten creëren slachtoffers. Zorg dat je je mannetje staat, ten alle tijde.

Wil jij ook (anoniem) je verhaal delen? Stuur mij een email via het contactformulier.

glasses 2144354 1920

Redactie

3 gedachten over “Het verhaal van Astrid | Laat de roze bril je niet verblinden”

Plaats een reactie