Claudia (alias) is een 36 jarige mama van 3 jongens. In haar leven heeft ze vaak een mes in haar rug gehad, zoals ze dat zelf noemt. Ze schrijft het van zich af met een boodschap.
Ik ben opgevoed door 2 zwaar gelovige, strenge mensen die vooral veeleisend waren. Als oudste van het stel had ik de voorbeeldfunctie volgens mijn ouders. Elk moment van mijn leven werd of voor mij bepaald of keihard afgekeurd. Een eigen wil hebben was niet toegestaan. Ik wist niet beter en deed mijn uiterste best om aan hun eisen te voldoen. Het waren lieve mensen, meestal, maar dan op hun eigenaardige manier.
Vriendschap is geven en nemen
Toen ik 25 was en klaar was met de opleiding ben ik gaan werken. Een jaar later ben ik uit huis gegaan. Een eigen leven starten was zo makkelijk nog niet. Ik kreeg nieuwe vrienden en voelde mij vrijer dan ik in jaren was geweest. En dan leer je mensen van een hele andere kant kennen. De een ging verhuizen en had hulp nodig, ik was er om te helpen waar het maar kan. De ander had relatieproblemen en had onderdak nodig, ik bod haar een onderdak en schouder om op uit te huilen. Een vriendin was na een organisatie ontslagen en had het zowel financieel als emotioneel zwaar, ik bood aan om op mijn kosten een weekend weg te gaan. Niets bijzonders. Dat hoort bij het leven. Je helpt elkaar. Althans dat dacht ik.
Inmiddels was ik zelf verliefd geworden op de vader van mijn kinderen. Een spontane man met humor en beide voeten op de grond. Drie kinderen kort op elkaar was zwaar. Heel zwaar. Maar achteraf erg de moeite waard. Ze zijn geweldig met elkaar.
Lees ook: Het verhaal van Petra | Familieruzie was niet mijn keus
De vrienden die ik had zijn nergens meer te bekennen. Toen ik wel wat hulp kon gebruiken met de jongens was iedereen te druk om er voor mij te zijn. Ineens besef je hoeveel vrienden je echt hebt. Gek is dat. Ik vraag mij toch af waarom dat zo is.
In goede en slechte tijden
Sinds een jaar blijkt mij man aan de drugs te zijn. Cocaïne om wel te verstaan. Iets wat ik absoluut niet kon accepteerde, maar ik gaf hem een kans. Een kans hulp te aanvaarden. Dat leek goed te gaan. Helaas niet voor lang. Ik betrapte hem op gebruik terwijl de kinderen boven lagen te slapen. Onacceptabel. Dus zijn wij uit elkaar gegaan. Wat de zogenaamde vrienden betreft? Nog steeds niemand te bekennen. Mijn ouders vonden het belangrijker mij hun gelijk over hem in mijn gezicht te wrijven in plaats van mij en de kinderen op welke manier ook bij te staan in de deze moeilijke periode.
Lees ook: Het verhaal van Astrid | Laat de roze bril je niet verblinden
Daar was ik dan. Een fulltime werkende alleenstaande mama van 3 jongens van 3, 4 en 6 jaar oud. En helemaal alleen. Nee dat is niet treurig. Ik was erg naiëf voor de mensen in mijn omgeving. Daar werd rijkelijk gebruik van gemaakt. Voor mijn gevoel was ik er altijd voor iedereen. En wanneer ik wel wat hulp kan gebruiken, is er niemand.
Het is oké. Ik geloof in karma. En karma kan een ongelooflijke b**** zijn.
Met mijn kinderen en mij gaat het prima. Het zijn 3 vrolijke, tevreden kinderen die genieten van hun jeugd. Ik ben wel veranderd zoals je wellicht begrijpt. Tegenwoordig kies ik mijn vrienden wat voorzichtiger uit. En familie of niet, als je er niet bent voor mij hoef je mijn steun ook niet meer te verwachten. Relaties bestaan uit geven en nemen. Het leven is hard weet ik ondertussen. Guess what, so am I.
- 30+ gezonde lunch ideeën voor school: Tips en voorbeelden voor voedzame broodtrommel - 7 september 2024
- Super Blocks van GiiKER: De perfecte mix tussen traditionele spelconcepten en moderne technologie - 5 september 2024
- Super Slide van GiiKER: De Retro Puzzel met een moderne twist - 20 augustus 2024
Fijn dat het goed gaat met jou en je kinderen. Je verhaal is niet niks zeg!
Jeetje, wat een heftig verhaal zeg. Lijkt me erg zwaar als je man verslaafd aan drugs is. Fijn dat het nu goed met jullie gaat!!
Pittig verhaal met een duidelijk statement. Het is inderdaad vaak zo dat de ‘in goede tijden slechte tijden’ alleen maar woorden zijn.
Jeetje wat heftig zeg. Ik hoop dat je de juiste mensen binnenkort ontmoet, die wel altijd voor je klaar zullen staan. Want zo hoort het bij familie en vrienden!
Poeh. Das niet niks zeg! Hopelijk hoef je dit niet meer mee te maken!!
Heftig verhaal! mijn ervaring is wel dat als je wat geeft het niet via dezelfde weg terug krijgt en ook niet op de momenten dat je het verwacht. Ik vertrouw wel op het systeem van karma, in positieve en negatieve zin en merk dat op de momenten dat ik het heel hard nodig had en er totaal niet op rekende toch hulp uit onverwachte hoek kreeg. Blijf dus goed op de mensen om je heen passen, maar laat het niet ten koste gaan van jezelf. Op een gegeven moment wordt het echt weer ‘uitbetaald”!
Jeetje wat heftig als je dit moet meemaken en dat dan je familie en vrienden nergens te bekennen zijn.
Wat een nare ervaringen. Goed dat je nu uitkijkt met wie je omgaat. Dat doe ik ookn want er zijn veel backstabbers op de wereld.
Geniet van de dagen met je kinderen en de mensen die je liefhebt.