Het verhaal van Patricia | Ik viel 70 kg af zonder medische ingrepen

Als kind was ik altijd al wat aan de zware kant. Niet heel dik maar eerder stevig. Maar ik had altijd veel aanleg om zwaarder te worden. Ik heb momenten gekend dat ik wel iets zwaarder was dan zou moeten. Maar dit was gelukkig altijd te overzien. En met een paar kilo minder was het ook wel weer goed.

Emotie-eter

Helaas veranderde dit toen ik begin 20 was. Ik begon me heel depressief te voelen, wat ook niet overging. Na mijn trouwen werd het er niet beter op, sterker nog, het enige waar ik blij van werd was eten. In de avond wel te verstaan. Overdag at ik eigenlijk niet zoveel. Dat maakte ik dik en dwars goed in de avonduren.

Intussen ging het zo slecht met me, dat ik medicatie ging slikken voor het depressief zijn. Dit werkte helaas niet zoals het zou moeten. Ik sliep zo ongeveer de hele dag en ’s avonds leefde ik. En at ik. En de medicatie zorgde er ook nog eens voor dat mijn stofwisseling veranderde. Ik had nog meer trek en kwam meer en meer aan. Natuurlijk zag ik dit wel, maar eigenlijk pas te laat. Nadat ik net iets over de 100 kilo woog, vond ik dit wel heel erg. Maar ik leek niet door te hebben dat dit echt over mij ging. En in mijn hoofd was ik minder zwaar, dan wanneer ik mezelf op foto’s terug zag of in spiegels. Dat waren de momenten dat ik zag dat ik écht heel erg zwaar was. En steeds zwaarder werd.

Zwangerschap

Toen werd ik op mijn 25e zwanger van mijn zoon. En wat een geluk had ik, dat ik heel positief reageerde op de hormonen. Ik groeide namelijk niet tijdens de zwangerschap! Ik eindigde lager in gewicht na de bevalling. En ik voelde me ook beter dan ooit! Helaas was dit na de bevalling wel weer anders. Toen voelde ik me weer veel vervelender. Ik kreeg vlot na mijn zoon nog twee dochters. En ook bij deze zwangerschappen voelde ik me geweldig en kwam ik niet aan. Maar ja, om nu altijd zwanger te zijn, is ook niet echt een optie!

Nadat mijn jongste dochter een maand of negen was, zat ik opnieuw bij de dokter. Met niet te verklaren ontstekingen op mijn lichaam. Veel te zwaar. En diep ongelukkig.

Lees ook : Mijn moeder heeft borderline | Het verhaal van Loes

Diagnose: ADHD

Om een heel lang medisch verhaal toch iets in te korten.

Uiteindelijk bleek ik helemaal niet depressief geweest te zijn. Maar werd ik gediagnostiseerd met ADHD. Die medicijnen sloegen wel aan. Ik voelde me er een stuk beter door. En viel met deze medicijnen zelfs iets af.

Helaas was dit maar van korte duur. Wat ook weer kwam door andere, extra medicatie. Daar ben ik gelukkig niet lang aan geweest. Maar helaas lukte het me niet om af te vallen. Het bleef schommelen. Het lukte me maar niet de cirkel te doorbreken.

Doodongelukkig

Ik was zo zwaar. Zo ongelukkig. Ik schaamde me. Was onzeker. Dacht dat anderen naar me keken om mijn gewicht. En sloot mezelf het liefst op in huis. Ik deed niks meer. Durfde niks meer. Kon eigenlijk ook niet eens zoveel meer. Alles draaide om mijn gewicht. Ik stond ermee op en ik ging ermee naar bed. Probeerde de nodige diëten, maar hield niks vol. Viel er soms iets mee af. Maar te weinig en met veel honger. Waardoor ik het niet volhield. Ik maakte de mooiste plannen om dan toch echt weer maandag vol goede moed te beginnen. Maar op maandag was er vaak nog teveel lekkers in huis, dinsdag dan maar beginnen en woensdag was ik er dan eigenlijk alweer klaar mee. Er moest teveel af. Het aantal kilo´s teveel was niet te overzien. Ik wist dat ik niet in een paar weken klaar zou zijn. En dat demotiveerde zo. Intussen onzeker en ongelukkig blijvend. Ik vond mezelf een slechte moeder. Ik durfde niks met ze te ondernemen.

Op een bepaald moment woog ik maar liefst 143 kg. Steeds vaker kwam het woord operatie in mijn hoofd oppoppen. Ook mijn familie begon dit voorzichtig te noemen. Zij zagen ook mijn worsteling. En het niet slagen in afvallen. Maar had ik dan echt een operatie nodig om weer minder te wegen­? Kon ik het dan niet zelf? Begrijp me niet verkeerd. Ik heb niets tegen de operatie op zich. Maar helaas hoorde je daar ook niet alleen maar positieve verhalen over. En dat maakte me bang. Ook omdat ik wel drie kinderen heb. Ik wilde het zo graag niet. Zo een operatie. Maar het begon er wel steeds meer op te lijken dat ik zonder zo een ingreep niet zou afvallen. Waarschijnlijk zelfs alleen maar weer zwaarder zou worden.

Waar een wil is, is er ook een weg

Twee jaar geleden, maart 2015, gaf ik mezelf nog een jaar. Een jaar om met een koolhydraatarm dieet af te vallen. Compleet onvoorbereid. Zonder enige kennis. Alleen de kennis van het niet mogen eten van aardappelen, rijst, brood, pasta. Voor de rest moest ik alles uitzoeken. Hoeveel koolhydraten op een dag bijvoorbeeld. En wat mag ik juist wel allemaal eten. Maar toen gebeurde er iets geweldigs! Ik viel die eerste week 4 kilo af! Eigenlijk zonder heel veel  moeite en zonder honger te hebben! En dat motiveerde ontzettend. Ik speurde internet af op zoek naar tips en lekkere recepten. En ik hield vol! Een paar maanden later ging ik er ook bij sporten. Niet bij een een sportschool. Dat durfde ik niet. Maar ik had zelf een crosstrainer. En daar ging ik streng vier keer in de week op staan. Uiteindelijk minimaal 3 kwartier per keer. Ik sloeg eigenlijk niet één keer over in de week. Was heel fanatiek. Mijn lichaam veranderde, de kilo´s vlogen eraf. Alles draaide om het koolhydraatarm eten en het sporten. Ik stortte me er volledig in. Het werkte. En in dat eerste jaar ben ik ook de meeste kilo´s kwijtgeraakt. Wat was ik blij! En met mij mijn familie en vrienden! Die zagen natuurlijk de lichamelijke verandering, maar ook mijn geestelijke. Ik leek bijna in niets meer op die ‘oude’ Patricia.

Lees ook: Het verhaal van Lydia | Gastric Bypass

Ik ben mezelf gehalveerd. En nog ben ik bezig. Met de laatste vijf kilo. Daarna ben ik klaar en wil ik op gewicht blijven. Deze laatste kilos´s duren langer dan al die andere, maar intussen heb ik daar vrede mee. Ik weet dat dit langer duurt door het vele sporten. En de spieropbouw. Prima. Intussen voelt deze manier van leven ook niet meer als een dieet. Het is een levensstijl geworden.

Hoe mij dit gelukt is, wordt mij vaak gevraagd. Mensen willen mijn dieet ook graag. Daarom ben ik begonnen om recepten en mijn verhaal te delen op onder andere Facebook. Ik merk dat dit niet alleen leuk is om te delen, maar het is ook een verwerking van de afgelopen jaren. Want gek blijft het nog altijd wel, dat bovenstaand verhaal over mij gaat.