Oorlog is hel op aarde. Een nachtmerrie waaruit je niet wakker wordt. Dat heb ik helaas van heel dichtbij gezien. Iets wat je eigenlijk meegemaakt moet hebben om echt te begrijpen. Toch gun je het niemand.
Het is 8 jaar geleden dat ik met mijn dreumes naar Nederland vluchtte. Samen met mijn schoonmoeder, schoonbroer en zijn gezin. Mijn man verloor zijn leven in een poging om zijn familie te beschermen. Zijn vader kon hij spijtig genoeg niet redden. Ons wel.
Nieuw begin, nieuwe kansen
Als alleenstaande moeder van 29 draag ik mijn steentje bij. Ik heb mijn opleiding tot verzorgende afgerond. Al jaren help ik vluchtelingen uit mijn geboorteland hun weg te vinden. Dat deed ik al vrij snel na komst in Nederland. Mijn Engels was goed genoeg om anderen bij te staan als tolk. Dat voelde goed. Voor mijn gevoel toonde ik dankbaarheid aan de behulpzame medewerkers en hielp ik mijn landgenoten. Sowieso droeg en draag ik graag mijn steentje bij. In de tijd dat ik niet mocht werken, hielp ik op vrijwillige basis. Van schoonmaken, tot helpen in de keuken. Van vertalen tot alleenstaanden een helpende hand te bieden en een schouder om op uit te huilen. Natuurlijk deed ik dit met toestemming en niet op eigen houtje.
Lees ook: Oorbellen schieten bij een baby
Inmiddels woon ik alleen met mijn zoon. Familie die meekwam woont niet al te ver weg. Het is vreselijk dat mijn zoon zijn vader niet heeft gekend. Ik heb ook geen foto’s of zo die ik hem kan laten zien. De mooie herinneringen deel ik nog altijd elke avond met hem voor hij gaat slapen. Het helpt hem zijn vader door mij toch enigszins te leren kennen en mij om het niet te vergeten. Want hoe wreed de herinneringen ook zijn, gezichten vervagen. Ik zou willen dat het andersom was.
Ik heb prachtige mensen ontmoet die ik mijn vrienden mag noemen. Wat begon als hulp uit medelijden, is tegenwoordig vriendschap met wederzijds respect. Na meer dan genoeg te hebben gezien en meegemaakt, is mensen vertrouwen erg lastig. Des te meer dankbaar ben ik voor het aantal mensen die oprecht zijn en mij als een mens zien. Alsof ik een nieuwe familie heb gevonden. Grotendeels door hun voel ik mij hier thuis.
Bekrompen gedachten kunnen levensgevaarlijk zijn
Dit is niet altijd zo geweest. Er lopen veel mensen rond die denken dat ze het allemaal weten. Bekrompen gedachten kunnen levensgevaarlijk zijn. Reacties op social media lees ik al heel lang niet meer. Ze maken mij angstig. Mijn kennissenkring hou ik liever klein. Deze mensen ken en vertrouw ik met mijn leven. Daarnaast ben ik een moeder en moet ik ook aan mijn zoon denken. Niet alleen zijn veiligheid maar ook zijn blik op de wereld.
We doen er alles aan om zo min mogelijk op te vallen. Maar mijn huidskleur kan ik lastig verbergen. Iets wat voor een groep mensen voldoende reden is om mij als boosdoener te zien en behandelen. Mijzelf verdedigen doe ik niet meer. Het heeft geen zin. Deze mensen hebben hun waarheid en alles wat anders is, is voor hun een leugen. Het went ook niet. Hoe kunnen ze oordelen zonder mijn levensverhaal te kennen? Hoe kunnen ze zo wreed zijn? Ik zal het nooit begrijpen.
Lees ook: Het verhaal van Els | Mijn leven als wensouder met PCOS
In het begin was ik wanhopig aan het proberen om deze mensen de andere kant van het verhaal te laten zien. Maar het is tevergeefs. Het enige wat ik heb bereikt is mijzelf te kwetsen. Ik ben een buitenbeentje, wat ik ook doe of zeg. Ik hoor hier niet thuis. Pijnlijk om te horen en te voelen. Het is immers al 8 jaar mijn thuis en die van mijn zoon. Een jongen die niet beter weet dan dat zijn leven in Nederland is.
Optimisme & Loslaten
Ik ga naar mijn werk, leef mijn leven met de mensen die ons respecteren en voor de rest ben ik selectief doof. Het werkt best goed. Het maakt mij een meer zelfverzekerde vrouw en moeder. Want een mama zijn alleen al is al zwaar genoeg. Laat staan in mijn geval. Toch ben ik trots en dankbaar. Ik probeer te genieten van de mooie momenten en hou mij stevig vast aan de positieve gedachten. Ik weet immers al te goed dat het leven ook heel anders kan lopen.
Mijn boodschap
Wat ik met het delen van mijn verhaal probeer te vertellen is: Kijk naar de mens. Een mens is veel meer dan zijn of haar huidskleur. Woorden kunnen ontzettend veel pijn doen. Think before you act! En zolang je niet in iemands schoenen hebt gestaan, kun je ook niet oordelen over de keuzes van anderen. Misschien werkt dat andersom ook. Maar daar heb ik de kans nooit voor gekregen.
Daarnaast, we klagen in Nederland best wel wat af merk ik. Maar de tijden zijn veranderd. De mensen zijn veranderd. Weet dat je het goed hebt, hoe slecht je het ook denkt te hebben.
Mocht jij ook je verhaal (anoniem) willen delen, neem dan contact met mij op door te mailen naar sandra@mamaplaneet.nl
wauw wat een bijzonder en heftiig verhaal. Zo veel respect voor. Je bent een sterkte vrouw. Hou het positeve gevoel vast
Wat een mooi verhaal en mooie boodschap. (Gelukkig) kunnen wij het ons niet voorstellen wat je hebt meegemaakt, maar hoop ik dat je hier de rust zal vinden voor jou, je zoon en je moeder.
Jeetje, ik word er stil van… maar wat een powerwoman ben je. Met deze instelling kom je er wel! Ik wens jou en je zoon heel veel geluk! En verspreid de boodschap maar verder 🤗