Het verhaal van Ramona | Eerlijk over moederschap

Laatst las ik hier het verhaal van een vrouw die moederschap vrij zwaar vond. Zo zwaar dat ik soms twijfelde of het wel een goed idee was aan een gezin te beginnen. Ik ben blij dat dit soort verhalen worden gedeeld. Het heeft mij goed gedaan zoveel herkenning te lezen, dat ik ook graag mijn eerlijke over moederschap verhaal wil delen.

Mijn vriend en ik waren nog geen 3 maanden samen toen wij door alle voorbehoedsmiddelen heen onverwacht zwanger werden. Ik heb nooit echt een kinderwens gehad, maar weghalen was geen optie. Mijn vriend had er ook eerder vrede mee dan ik. Ik zag mijzelf niet als een moeder en wist ook niet of ik wel wilde dat mijn leven veranderde. Zo stond mijn vriend er gelukkig ook in. Al was het pril, dat wisten we wel van elkaar. Maar nu was ik dus zwanger. Oeps! Hoe? Joost mag het weten.

Zwangerschapskwaaltjes vielen reuze mee in de eerste helft. Onze vrienden en familie waren met stomheid geslagen toen wij het nieuws vertelden. Niet geheel onverwacht natuurlijk aangezien we nog maar net samen waren. Daarnaast wist iedereen hoe we in het leven stonden. Wat wel onverwacht kwam, was de snelheid waarin al deze vrienden ons leven verlieten. Schijnbaar pasten wij niet meer in hun plaatje. Dat viel mij nogal zwaar. Met sommige was ik sinds mijn kleuterjaren bevriend. Ook hier had mijn vriend eerder vrede mee dan ik. Hij probeerde mij te troosten door te zeggen dat ze dus geen echte vrienden waren. Wel kregen we veel steun van familie wat erg fijn was.

Hoe meer de zwangerschap vorderde,groeide de liefde ook.
Elke keer dat ik de kleine voelde in mijn buik en op de echo zag.
Ik was overdonderd door mijn moedergevoelens.
Ik wist serieus niet dat ik die had.

De laatste 10 weken waren best pittig. De bekkeninstabiliteit was alles behalve fijn. Ik had nogal een gigantische buik dus ook mijn rug had het zwaar te verduren. Ik was niet echt bang voor de bevalling maar keek er ook niet echt naar uit. Wel waren we enorm benieuwd naar de kleine uk die ons leven op zijn kop zette.

De kleine is uiteindelijk via een spoed keizersnee gehaald. De ontsluiting kwam maar niet op gang waardoor zijn leven op een gegeven moment wel in gevaar was. Zoals je je wellicht kunt voorstellen was dit niet echt een aangename gebeurtenis. Memorabel was het daarentegen zeker wel.

De weken erna waren best pittig. Ik was aan het herstellen. De kleine man was vooral veel aan het huilen. Een enorme verantwoordelijkheid voor mijn vriend die ook nog fulltime werkte.

Met hier en daar wat hulp van de familie, worstelden wij ons door het eerste jaar. De baby ging 3 tot 4 dagen naar de opvang. En vriendlief en ik werkten beide om de beurt 4 tot 6 dagen. Zo verdeelden wij de zorg voor onze zoon.

En hoewel ik echt die onvoorwaardelijke liefde voel voor mijn zoon,
wil ik soms het liefst wegrennen.

De kleine man is inmiddels bijna 3. Het is een kleine terrorist die 24 uur per dag, 7 dagen in de week de boel op stelten zet. Wij hebben al 2 keer een andere opvang moeten zoeken omdat andere ouders klagen over hem. Hij weet heel goed wat ‘nee’ betekent maar hij kijkt mij recht in de ogen aan en blijft doorgaan. Ik hoef mij maar om te draaien en hij valt of breekt weer iets. Hij is handen vol. En dat is nogal zachtjes uitgedrukt.

Lees ook: Het verhaal van Fleur | Kunnen we die hele babytijd niet overslaan?

Als mij wordt gevraagd of ik over kan werken, dan zeg ik al ja voor ze hun zin hebben afgemaakt. Ben ik nu een slechte moeder? Het zou kunnen. Het ontbreekt hem verder aan niets. Niet materieel. En hij krijgt één dag per week al onze aandacht. We hebben dan een digitaal detox-dag.

Ik had gehoopt dat hij wat meer zou kalmeren naarmate hij ouder wordt. Helaas. Ik had gehoopt dat hij wat beter zou leren luisteren als ik mijn aanpak aanpas. Ook tevergeefs. Hij is een energiebom. Hij vreet energie. En ergens ben ik bang dat ze ooit een stempel op hem gaan plakken.

Of ik een tweede kind zou willen? No way! Daar bedank ik voor.

Mijn vriend en ik zijn nog steeds samen, maar maken erg veel ruzie. Nooit in aanwezigheid van het kind overigens.

Of ik spijt heb van mijn moederrol? Ik zou het geen spijt willen noemen. Je krijgt er wel degelijk veel voor terug. Heel cliché maar waar. Moeder zijn is onvoorwaardelijke liefde die je niet kunt begrijpen tot je het zelf ervaart. Ik zou alleen geen fulltime moeder kunnen zijn. Dan kunnen ze mij wegslepen. En wat betreft mijn relatie… wij moeten meer quality-time met zijn tweeën doorbrengen. Dat beseffen we ons heel goed. Het is alleen dat niemand meer op onze kleine terrorist wil passen.

Eerlijk over moederschap

Maar het is fijn toe te geven dat het intens en vreselijk zwaar is. Des te meer waardeer ik het verhaal van Samantha. Wat een verademing om eerlijk over moederschap te zijn. Ik ben geen loedermoeder, maar ook zeker geen perfecte moeder. En het voelt fijn om daar met andere moeders over te kunnen praten. Zonder schuldgevoel. Gewoon puur en oprecht. Je kunt zo veel aan elkaar hebben. Mits we elkaar in waarde laten. Net therapie maar dan anders 😉

baby 1474439 1920

Redactie

2 gedachten over “Het verhaal van Ramona | Eerlijk over moederschap”

Plaats een reactie