Scarlett moest de kanker verwerken met een depressie. Ze schrijft haar pittige strijd van zich af.
Deze zomer is het twee jaar geleden dat ik die vreselijke diagnose kreeg, een diagnose die je niet wilt horen als je moeder bent, getrouwd en net 37 jaar oud. Kanker. Niet één keer maar twee keer binnen een maand tijd.
Nooit echt over nagedacht totdat vreselijke moment in het ziekenhuis in augustus 2015. Baarmoederhalskanker! Ik had geen klachten anders dan enkele contactbloedingen gehad. Hiermee was ik naar de huisarts gegaan en die heeft voor de zekerheid een uitstrijkje gemaakt. Zo is het balletje gaan rollen maar toen nog niet kunnen vermoeden wat ons te wachten stond. We zijn nog op vakantie geweest terwijl we wachtten op een afspraak voor
een colposcopie bij de gynaecoloog in het ziekenhuis.
‘Ik wil niet dat mama dood gaat’
Hoe vertel je aan je kinderen dat je kanker hebt?! Als je zelf nog niet weet hoe ernstig het is. Zijn er uitzaaiingen? Is het te behandelen?! Ga ik mijn haar verliezen door de chemo?! Op advies van de oncologie-verpleegkundige van het MUMC+ waar we direct na ons gesprek met de arts een gesprek mee hadden gehad, hebben we de kinderen direct ingelicht. Toen 10 en 6 jaar oud. We zouden zo eerlijk mogelijk zijn, ze erbij betrekken, het niet verborgen houden. Kinderen voelen zo iets haarfijn aan. Weten misschien niet direct wat er aan de hand is maar zo iets groots kan je hun niet besparen. We hebben ervoor gekozen ze direct na het avondeten aan tafel te vertellen dat mama ziek is, dat ze kanker heeft. De oudste was direct in paniek en zei huilend in de armen van zijn vader; ‘ik wil niet dat mama dood gaat’…De jongste keek me koel en stoer aan en zei; ‘ mama ik hoef nu niet te huilen, ik huil pas als je dood bent’. Pfff dat is heftig.
De onzekerheid
Niet weten wat je te wachten staat en dan je kinderen proberen te kalmeren. Samen huilen, maar ook hoop houden en dit naar ze uitstralen. Dit gevecht zouden we samen aan gaan!
Vrij snel na dit gesprek kreeg ik meerdere onderzoeken en werd een operatie gekozen als behandeling. De operatie moest uitwijzen of er nog bestralingen nodig waren. Ik was ook de PETscan in gegaan en daaruit bleken gelukkig geen uitzaaiingen. Wat een opluchting!
Alleen was er een kleine oplichting te zien op de schildklier. Ik zou me hier echter geen zorgen over maken. Dit kwam vaak voor en bleek maar in 5% van de gevallen kwaadaardig.
We zouden ons voorbereiden op de operatie. Een open-buik operatie waarbij de baarmoeder, eileiders, vaginatop, omliggende steunweefsels en de nodige lymfeklieren in het bekken werden verwijderd. Een robot-operatie was
niet mogelijk daar de tumor groter was dan 4 cm. Heftig. Gelukkig was deze open-buik operatie wel mogelijk want de standaard optie bij deze grote tumor was chemo en bestralingen. Daar moest ik toch echt niet aan denken. Al is een operatie ook niet mis.
‘Mevrouw we hebben dit niet verwacht maar er is ook sprake van schildklierkanker’
Drie weken na de diagnose werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Ik vroeg ook voor de uitslag van de schildklierpunctie die ze een week eerder hadden uitgevoerd en ook deze keer stond ik perplex; ‘mevrouw we hebben dit niet verwacht maar er is ook sprake van schildklierkanker’! Het drong eerlijk gezegd niet direct tot me door. Later vroeg ik me af hoe dit nu kon?! Twee soorten kanker op 37 jarige leeftijd. Soorten die niets met elkaar te maken hebben. De rollercoaster waren we in gestapt en zouden we voorlopig niet verlaten.
Drie weken moest ik vijf meter afstand houden tot mijn kinderen
Na acht dagen ziekenhuis mocht ik naar huis. Gaan herstellen want er zou spoedig een tweede operatie volgen
met een schildklierverwijdering. Hierna volgde nog een radio actieve jodium behandeling waarbij je enkele dagen word afgesloten van de buiten wereld. De straling was schadelijk voor iedereen in mijn omgeving. Drie weken moest ik vijf meter afstand houden tot mijn kinderen. Een heel geregel, want hoe doe je zo iets in één huis? Geen kusjes of troost knuffels.
We ondergingen het gelaten en wisten dat er een goede kans was op genezing. Maar toch bleef de onzekerheid bestaan. Je wereld en leven is opeens niet meer zo van zelf sprekend.
Voor mij stond de wereld nog steeds stil
Tijdens de behandelingen kreeg ik veel aandacht van familie, kennissen en vrienden. Tientallen beterschapskaarten en bossen bloemen werden bezorgd. Veel mensen leefden met ons mee. Dat was fijn om te ervaren. Maar dan opeens volgt er een stilte. De behandelingen zijn achter de rug, de kanker lijkt verdwenen en het leven gaat voort. Maar voor mij stond de wereld nog steeds stil. Enorme vermoeidheid en concentratieproblemen. Mijn bank was mijn beste maatje geworden. Hele dagen bracht ik erop door. De controles bleven komen met steeds die enorme angst op terugkeer van de kanker. Niet uit te leggen aan mensen zonder deze ervaring. Verstikkend was het.
Het komt wel goed!
In het nieuwe jaar kreeg ik de mogelijkheid een oncologisch-revalidatietraject te gaan volgen. Werken aan mijn conditie en psychisch welbevinden. Samen met andere lotgenoten, drie keer per week naar het revalidatiecentrum. Sporten, zwemmen en gesprekken met een ergotherapeut en psycholoog stonden op het programma. In die tijd ben ik ook met mijn blog begonnen. Een zin die ik tot dan al honderden keren te horen had gekregen werd de naam van mijn blog; Het komt wel goed! Eigenlijk kon ik deze zin niet meer horen. Met een klein beetje sarcasme, maar toch ook om de hoop zelf te houden heb ik voor deze naam gekozen. In eerste instantie een blog over mijn strijd tegen kanker. Later zou ik hem uitbreiden. Het was mijn uitlaatklep maar ook een manier mijn omgeving op de hoogte te houden. Ik kreeg veel positieve en bemoedigende reacties en die deden
me goed. Ik kreeg ook steeds meer lotgenoten als volgers. Ik kon mijn ei kwijt, kreeg steun, hield mensen betrokken en gaf herkenning aan lotgenoten.
Er viel een enorme last van mijn schouders, geen werkstress meer
Tijdens de revalidatie bouwde ik conditie, kracht en vertrouwen op. Ik voelde me nog steeds sterk, een soort oergevoel van willen overleven. Misschien was het mijn overlevingsinstinct. Vele mensen waarschuwden me echter voor de psychische klap die ongetwijfeld zou volgen. Maar tot dan had ik me nog nooit psychisch zo sterk gevoeld. Eerder in mijn leven had ik al vaker geworsteld met psychische problematiek en depressies maar dat stond nu niet op de voorgrond. Ik besloot wel in samenspraak met het UWV om niet meer terug te gaan naar mijn werk en mij alleen nog te gaan richten op mezelf, mijn herstel en mijn gezin. Het werken ging gewoonweg niet meer na alles wat ik had meegemaakt, eerder op psychisch vlak en nu met de kanker en de restklachten.
Er viel een enorme last van mijn schouders, geen werkstress meer. Al was het ook verdrietig mijn carrière los
te moeten laten. Ik nam afscheid van mijn collega’s. Al was ik toen al een hele tijd ziek thuis, makkelijk was dat niet, noodgedwongen.
Stichting voor jou
Ik meldde me samen met een vriendin en tevens lotgenoot aan voor een ontspanningsweekend voor mensen die kanker hebben (gehad). Het was een geweldig weekend van Stichting voor jou. Waar we samen lekker aten en lessen yoga en Mindfulness volgden. Een massage en klankschaalmeditatie kregen we aangeboden. We praatten samen veel over onze ervaringen. Iedereen had immers haar eigen verhaal en haar eigen strijd.
Mijn vechtlust was weg
Dit weekend heeft veel in me los gemaakt en deed de emmer overlopen. Heel onverwacht. Een depressie ontwikkelde zich. Tevens probeerde ik gewicht te verliezen want ik was enorm aangekomen. Ik ben een emotie-eter. Dat lukte echter niet. Opeens viel er een zwarte deken over me heen. Mijn vechtlust was weg. Ik kwam niet meer vooruit en vroeg me steeds vaker af wat de zin van mijn leven was. Waar ik maanden lang om had gevochten de kanker te overwinnen, wilde ik nu niet meer leven. Ik kon het leven niet meer aan. Was dagenlang bezig met het plannen van mijn einde. De koek was op.
Mijn psychiater greep in en liet me opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis. Ik had geen keus meer. Mijn man bracht me naar Maastricht. Daar zat ik dan alleen op een kamertje met mijn ellende onder de arm. Mijn kinderen opnieuw moeten uitleggen dat mama ziek is. Niet de kanker die terug is maar onrust in het hoofd.
We hebben de kinderen deze keer geen details gegeven maar gezegd dat mama even tot zichzelf moest komen. De
jongste vertelde op school dat zijn mama in een rusthuis logeerde en even niet thuis kon zijn. De oudste snapte meer en had vragen. Mijn man moest het drie weken alleen zien te redden met de kinderen. Hij kwam zo vaak als mogelijk bij me op bezoek maar moest ondertussen ook nog werken.
De uren leken dagen en de dagen leken weken. Nog nooit ging mijn leven zo langzaam voorbij. Wat was het moeilijk opgesloten te zitten en niet vrijelijk naar buiten te kunnen. Maar het was voor mijn eigen veiligheid.
Afleiding
Ik deed uiteindelijk mee met het afdelingsprogramma en ontdekte dat ik enige afleiding kon vinden in het creatief bezig zijn. Ik miste mijn gezin en voelde me langzaam weer verantwoordelijk voor hun welbevinden. Na drie weken was de crisis voorbij en mocht ik naar huis.
Mijn kinderen waren zo blij en lieten dat veelvuldig merken. Dat deed me goed. Mijn medicatie werd aangepast en er werd gestart met schematherapie. Dat gaf me weer hoop in de toekomst. Ik kon langzaam weer gaan geloven dat deze depressie ook wel weer zou overgaan. Dat het wel goed zou komen.
Wat me het meeste heeft geholpen is openheid over mijn gedachten, gevoelens en verleden naar mijn echtgenoot. Mijn eenzaamheid inwisselen voor samen strijden en delen. Iets wat ik jarenlang niet gedaan had. Mijn geheimen opgebiecht en schoon schip gemaakt.
Het leven krijgt langzamerhand weer kleur
Ik heb mezelf een nieuwe elektrische fiets gegund en ga nu twee keer per week op de fiets naar mijn therapie in Vaals. Lekker uitwaaien in het Limburgse heuvellandschap. Daarbij heb ik een uitlaatklep gevonden in thuis knutselen en kokkerellen. Langzaam ga ik weer vooruit en krijgt het leven weer kleur. Mijn kinderen doen het goed, ook op school. De oudste gaat na de zomer naar de middelbare school en heeft er onwijs zin in. Een hele nieuwe fase voor hem en ons. De jongste doet het ook goed op school en geniet van zijn sport en scoutinggroep. Mijn man en ik zijn nog nooit zo hecht geweest en hebben zin om samen oud te worden en te genieten van alle moois wat nog gaat komen.
De Semicolon staat voor het bewust kiezen voor doorgaan
terwijl je de optie had je leven te beëindigen
Deze zomer gaan we met ons gezin, vrienden opzoeken in Amerika. We vliegen naar Chicago en gaan daar samen genieten van het leven. Drie jaar hebben we ervoor gespaard en er samen naartoe geleefd. Even was ik het kwijt, en kon me er niet meer op verheugen. Nu komt het steeds dichterbij en gaan we de reis gebruiken als afsluiter van een moeilijke periode en zien als een nieuw begin. Ik wil hierna ook nog een tatoeage laten zetten. Een Semicolon (punt komma) in een pijl, op mijn rechter pols. De Semicolon staat voor het bewust kiezen voor doorgaan terwijl je de optie had je leven te beëindigen. Een pijl moet altijd eerst teruggetrokken worden voordat hij vooruit kan schieten. De tatoeage komt op mijn pols zodat hij goed zichtbaar is. Mezelf eraan herinneren dat ik een enorme strijd geleverd heb, maar ook gekozen heb voor het leven en volop wil genieten van deze dag! Morgen is niet zeker en gisteren is voorbij.
Wil je ook je verhaal (anoniem) delen? Neem dan contact met mij op.
- 30+ gezonde lunch ideeën voor school: Tips en voorbeelden voor voedzame broodtrommel - 7 september 2024
- Super Blocks van GiiKER: De perfecte mix tussen traditionele spelconcepten en moderne technologie - 5 september 2024
- Super Slide van GiiKER: De Retro Puzzel met een moderne twist - 20 augustus 2024
Geen woorden voor, alleen maar diep respect voor de strijd die je geleverd hebt Scarlett…
En die tattoo.. wauw! Zeker doen!
Ik zit met tranen in mijn ogen te lezen. Wat een vreselijk verhaal. Houd vooral vol. Ik doorloop opnieuw mijn eigen herinneringen middels dit artikel. Ook mijn man is depressief door complexe PTSS. Het is ook bij hem heel ernstig geweest waardoor hij opgenomen werd. Ik wens jou alle goeds en kracht toe. Dit soort ellende wens je Niemand toe..