Het verhaal van Linda | Dit is wat huiselijk geweld met je doet

Linda (alias) had als kind te maken met een agressieve vader. Dit is wat huiselijk geweld met je doet. Dit is wat kindermishandeling met haar deed. Haar jeugd, haar verhaal schreef ze in de vorm van een gedicht gericht aan haar vader.

Een (on)volwassen man
Je bezat eens mijn jeugd
Je zei: je bent een h@#r
Jij bent het die niet deugd

Ik heb, door jou, een slechte jeugd gehad
Jij hebt die verk@#cht
Maar dat alles zo’n pijn zou doen
Had ik nooit verwacht

Ik mocht geen verstoppertje spelen
Maar ‘speelde’ het toch iedere dag
Stel dat iemand mij zou vinden
Die het ‘vieze’ in me zag

Je pakte zo mijn kind-zijn af
Ik ben nooit kind geweest
Allemaal zonder dat iemand het merkte
Het brak zelfs mijn geest

Dan zwijg ik stil; ik sluit mij af
Duw alles weg in een hoek
En als ik later de ‘incest-ziekte’ heb
Is heel mijn verleden zoek

Ik wil liever niets meer eten
Onzichtbaar, dat wil ik zijn
Laat mij mijn lichaam maar vergeten
Vanbinnen zit zoveel pijn

Ik ben net een leeg omhulsel
Al mijn gevoelens ben ik kwijt
Als een dode pop ben ik
Tot ontkenning steeds bereid

Als ik zo de pijn kan stillen
Gooi ik zelfs de waarheid overboord
Geen mens die mij troosten kan
Geen menselijk oor dat mij hoort

En willen mensen mij helpen
Dan vertrouw ik ze niet meer
Ik bouw een muur; laat mij alleen
Het doet al zo’n vreselijk zeer

Komt de hulp dan toch opdagen
Heb ik het al koud en ga ik liever dood
Ik laat mij niet zomaar troosten
Want ik wil juist kapitein zijn van mijn eigen boot

Toch wil ik nu niet uit het leven stappen
Dan kom jij er te gemakkelijk van af
Dan wordt alles doodgezwegen
En krijg jij geen gepaste straf

Eens zal ik je met de waarheid confronteren
Schreeuw dan al mijn woede en pijn uit
Dan zul je weten hoe je mij vernielde
Al ontken je de waarheid luid

Het zal een opluchting zijn om alles een plaatsje te kunnen geven
Was het maar zo makkelijk om te doen
Kon ik mezelf die rust maar geven
Was er maar ingegrepen toen

De politie doet het toch niet
Ze geloven me niet
En al geloven ze me
Het interesseert ze geen biet

Ik wil geen pillen of praatsessies met psychologen of doktoren
Ik wil het een plaatsje kunnen geven
En niet dat als ik je zie
De woede voel opkomen en begin te beven

Bijna iedere nacht schrik ik wakker
Ik zie flashbacks van mijn verleden
Misselijkmakende beelden en gedachten
Zelfs nu, zelfs in het heden

Zal het voor altijd zo blijven?
Zal het voor altijd zo zijn?
Het gevoel zal nooit rusten
Voor het leven dealen met deze ondraaglijke pijn

Zal ik ooit leren om mezelf te accepteren
Mezelf niet zien als een verpest exemplaar
Kon ik het maar geloven
Ach was het maar waar!

Lees ook: Vader van mijn kind is een bajesklant

Lees ook: Laat de roze bril je niet verblinden

Lees ook: Soms heb ik spijt van het gezinsleven