Zoë (alias) en haar partner hadden de grote wens om samen een kindje te krijgen. Deze natuurlijke neiging werd helaas een strijd. Een strijd die een aantal jaar de hoofdrol speelde in hun leven.
Mijn kinderwens was altijd al groot, maar omdat ik zelf een moeilijke jeugd had, was de keus voor het nemen van een kind niet vanzelfsprekend. Ik wilde heel graag eerst een afgeronde opleiding, een goede baan en een stabiele relatie. Ik wilde gewoon een goede basis voor ik eraan begin. Dit was dan ook echt een prioriteit. Daarom stonden alle keuze’s die gemaakt werden in het teken van de toekomst.
Toen ik 26 was, en mijn partner en ik er klaar voor waren deze stap te zetten, kwamen we er helaas achter dat zwanger worden niet zo makkelijk zou gaan.
Na een jaar proberen kwamen we in 2013 in het ziekenhuis terecht.
Eerst werden er standaard onderzoeken gedaan zoals bloedprikken, echo’s om te kijken hoe de ei-ontwikkeling verloopt en het zaad inleveren voor de controle.
Begin 2014 kregen we dan eindelijk de uitslagen van deze onderzoeken. Het probleem lag niet aan mij, maar aan mijn partner. Uit alle onderzoeken bleek dat er geen zaad was. Hij had dus geen doodzaad of weinigzaad, maar gewoonweg geen zaad.
Sperma is in ruime zin de door mannelijke dieren geproduceerde vloeistof met geslachtscellen. Bij zoogdieren, waaronder de mens, wordt sperma (ook wel semen genoemd) bij de zaadlozing uit de penis geloosd. De zaadcellen worden aangemaakt in de teelballen en rijpen in de bijballen. Bij de menselijke zaadlozing bevat sperma 1 tot 3% zaadcellen. De rest is vocht, afkomstig uit de prostaat en zaadblaasjes.
Een zaadlozing of ejaculatie gaat doorgaans gepaard met een orgasme, maar een orgasme en een zaadlozing zijn verschillende verschijnselen. Per ejaculatie wordt ongeveer 3 tot 5 ml sperma geloosd (een vingerhoedje vol), dat normaal gesproken tussen 100 en 200 miljoen zaadcellen bevat. Per milliliter zijn er dat er zo’n 20 tot 50 miljoen.
Bron: Wikipedia
Aan de hand hiervan werden er vervolgonderzoeken gedaan om erachter te komen, of het probleem hormonaal was, dat hij het misschien uitplaste of toch nog een chromosoom probleem. Helaas liepen deze onderzoeken op niets uit en moest er zogenaamde kijkoperatie gedaan worden.
Onder algehele narcose zou er rechtstreeks in de bal gekeken worden of daar wel zaad te vinden zou zijn.
In die periode hebben wij heel veel gepraat met elkaar. Wat als er geen zaad wordt gevonden? Hoe gaan we dan verder? Gaan we dan wel een stap verder? Een stap verder zou betekenen dat er tijdens een operatie onderdelen van een zaadbal grondig worden onderzocht om er dan zelf tot een zaadje te maken.
Na veel gesproken te hebben, hadden we besloten dit niet te doen.
Al onze hoop was gevestigd op deze operatie.
De spanning en de wetenschap dat er dus een realistische kans bestaat dat die dag onze wens om samen een kindje te krijgen wel eens over zou kunnen zijn maakte het een intense dag. Een ontzettend intense dag.
Gelukkig vonden ze aan 1 kant 2 miljoen zaadcellen, absoluut niet veel maar genoeg voor in iedergeval 1 IVF/ICSI poging.
De letterlijke vertaling van “in vitro fertilisatie” luidt: bevruchting in glas. De vaak gehoorde term “reageerbuis baby” is dus niet juist: alleen bevruchting van de eicel vindt buiten het lichaam plaats. Het embryo dat na de bevruchting is ontstaan, wordt teruggeplaatst in de baarmoeder, waarna het net als gewone bevruchting, op een natuurlijke manier ontwikkelt. De kans op een succesvolle zwangerschap na een gestarte IVF-behandeling is in Nederland 15-20%.
ICSI is de afkorting van Intra-Cytoplasmatische Sperma Injectie of het injecteren van een geselecteerde zaadcel in het plasma van de eicel. De behandeling is eigenlijk gelijk aan een IVF-behandeling, alleen de behandeling in het laboratorium is anders.
Bij ICSI-behandeling wordt één enkele zaadcel direct in het celplasma van de eicel gebracht. Deze behandeling is ontwikkeld voor paren waarbij het vruchtbaarheidsprobleem ligt bij zeer slechte spermakwaliteit. Het terugplaatsen gebeurt op dezelfde manier als bij IVF.
Bron: IVF-site
Het IVF/ICSI traject kon beginnen en vooral het zetten van de hormoon injecties vond ik heftig, niet dat het extreem veel pijn deed maar meer het idee elke dag weer iets in je lijf spuiten. Het verdriet dat dit allemaal nodig is om samen onze droom uit te laten komen.
De punctie was een heel ander verhaal. Dat was oprecht een marteling. Ik kreeg geen morfine of een roesje, maar alleen een prik in mijn bil die de pijn had moeten verzachten. Dat deed het dus niet.
Nog af en toe heb ik nachtmerries van de punctie.
Het gevoel is niet te beschrijven. Ik raak niet snel in paniek maar tijdens die behandeling ben ik compleet in paniek geraakt.
Gelukkig was mijn partner erbij en kon hij mij geruststellen.
In totaal heeft het drie jaar geduurd voordat we zwanger werden. Op dit moment hebben wij een prachtige zoon van 1.5 jaar. Ook hebben we maar liefst drie eitjes in de vriezer.
Wat voor mijn partner en mij een enorme steun was, was het feit dat we met andere lotgenoten konden praten. Onze familie en vrienden hebben veel steun geboden, maar het is anders als ze het niet zelf hebt meegemaakt.
Het is namelijk echt niet in woorden uit te drukken wat voor een emotionele rollercoaster het is. Het is niet uit te leggen hoe je angst elke dag groeit. Feit dat het misschien niet lukt om überhaupt zwanger te worden en je de kinderwens voorgoed vaarwel moet zeggen.
Lees ook: Preconceptie
Onderschat het vooral niet. Het is nergens voor nodig om je raar of teveel te voelen als je er even doorheen zit. Echt, het hoort er allemaal bij.
Heel heftig!
Diep respect als je dit moet en kunt doorstaan!
Heftig!
Diep respect als je dit moet en kunt doorstaan!
Voor onze eerste zoon geboren werd, heb ik ook nog een miskraam gehad en tussen het moment van ‘Ik wil kinderen’ en het moment dat ik er effectief 1 in mijn armen hield, zat een hele lange tijd.
We zijn de medische molen net niet ingestapt, maar diep respect als je deze hormonale en emotionele rollercoaster in gaat.
Heftig! Zo koester je nog meer wat je hebt, juist omdat je weet wat je ervoor hebt moeten doen.
Jeetje wat heftig zeg! Door dit soort verhalen kan ik er alleen maar bozer om worden dat er nog zoveel gezegd wordt “ik neem een kind” Huh? Een kind NEEM je niet!! Respect voor dit verhaal!
Wow wat een heftig verhaal. Het is wel goed om hier open te zijn, want soms doen mensen alsof het heel makkelijk is om kinderen te krijgen terwijl het in de realiteit ook vaak anders loopt.
Wat een heftig verhaal.. Fijn ook om steun te krijgen bij andere!
Pingback: Het verhaal van Sofie | Het begon allemaal met een burn-out