Mijn leven als wensouder met PCOS | Het verhaal van Els

Wil je ook je verhaal (anoniem) delen? Meer informatie vind je hier. 

Al toen ik 7 jaar was, schreef ik in vriendjes albums: wat wil ik later worden? verpleegster en mama… Dat ik mama zou worden stond vast. Ik was immers altijd de kleutertjes aan het verzorgen, helpen naar de wc te gaan, een andere broek aandoen bij ongelukjes en andere dingen. Ik deed het graag. Een echt moedertje, dat was ik toen al.

Dat idee veranderde niet, maar in mijn pubertijd kreeg ik wel angst. Mijn menstruatie kwam maar niet. Ik was verder heel vroeg met alle vrouwelijke kenmerken, ik had heel vroeg borsten bijvoorbeeld. Mijn huisarts stelde mij nog lang gerust: dat komt nog wel, maar het kwam niet… helemaal niet.

Leestip: Het verhaal van Zoë | Onze kinderwens werd een strijd

Ik werd door hem doorgestuurd naar een gynaecoloog. Die nam een echo, zei toen al iets van PCOS en nam mijn bloed af. Ik moest haar daarna terugbellen voor de uitslag. Dat deed ik, maar in plaats van telefonisch de uitslag met mij te delen wilde de arts dat ik langskwam. Nu weet ik, dat als een dokter dat zegt, een bloeduitslag allesbehalve goed is.

‘Waarom ik, die zo graag kinderen wilde?’

Ik had PCOS, maar in een zeer zware gradatie. Mijn hormonen waren blijkbaar helemaal in de war. Kinderen krijgen zou heel moeilijk worden, zei ze, zelfs met fertiliteit. Ze zei dat heel tactvol, het is niet dat ik daarover kon klagen, maar de hemel viel letterlijk op me neer. Ik was nog jong en snel tussen de lessen door op school bij haar langsgegaan. Ik zou morgen nog niet aan kinderen beginnen, maar ik wist wel dat ik kinderen wilde. Ik wilde zorgen voor, waarschijnlijk koos ik om dezelfde reden voor verpleegkunde als studie. “Het zorgen voor” zat erin. Ik ging babysitten en ik deed niets liever, ik had weekendwerk, het babysitten was een hobby, niet om een centje bij te verdienen maar uit liefde voor kinderen.

PCOS is de afkorting van Poly Cysteus Ovarium Syndroom. Het is geen ziekte maar een syndroom. Dit houdt in dat sprake is van meerdere symptomen die niet allemaal bij elke vrouw tot uiting hoeven te komen. Het beeld van PCOS is dus bij elke vrouw anders.

Normaal gesproken komen na de menstruatie bij de vrouw in de eierstokken enkele eiblaasjes (follikels) tot ontwikkeling. Meestal groeit slechts één van die blaasjes verder en komt tot eisprong of ovulatie.
Bron: Stichting PCOS

Al heel snel leerde ik dat erover praten taboe is. Niemand wilde luisteren naar mijn angst om nooit kinderen te kunnen krijgen, zelfs mijn eigen ouders niet. Het onbegrip en bepaalde uitspraken van mijn moeder deden misschien het meeste pijn van alles.

Ik ging verder met mijn leven en dacht regelmatig aan adoptie. Ondertussen studeerde ik, maar dat “geen kinderen kunnen krijgen” bleef altijd in mijn achterhoofd. Het maakte mij een abortus-hater, ik geef dat eerlijk toe. Ik was nog jong en dacht nog zwart-wit zoals iedereen op die leeftijd. Ik ben gelukkig ouder nu en kan meer genuanceerd denken. Ik veroordeel abortus niet meer… maar soms blijf ik wel denken dat het niet eerlijk is… Om dan weer relativerend te zeggen: het leven is ook niet eerlijk.

Leestip: Eerlijk over moederschap | Amber vertelt over haar regenboogbaby

Het volwassen leven kwam op mijn pad. Ik werd verlief en kreeg een relatie. We gingen samenwonen, trouwden en wilden kinderen. Fertiliteit dan maar, er zat niets anders op. Uit respect voor mijn ex-partner laat ik details hierbuiten, maar er was op een gegeven moment een kindje onderweg. Qua DNA had het niets van mij en het werd zelfs niet door mij gedragen, maar het was wel ons kindje, van mij en mijn ex.

Het was meer dan de relatie aankon

Dit heeft helaas niet lang mogen duren. Het liep verkeerd af. We deden nog wat pogingen, maar niks, noppes. Mijn ex wilde niet meer en niet lang daarna zijn we uit elkaar gegaan. Niet in ruzie, maar ik denk dat dat hele traject onze relatie niet veel goeds gedaan heeft, al zijn er ongetwijfeld nog zaken die meespeelden.  Maar voor mij begon mijn fertiliteitstraject dus wel in 2009, het jaar dat ik trouwde met mijn ex en we samen bij de fertiliteitsarts zaten. Ik was toen 25, de leeftijd waarop ik mijn eerste kind wilde hebben… Nu, vele jaren later weet ik dat kinderen absoluut niet te plannen zijn…

Kan en wil ik dit wel alleen doen?

Mijn ex was weg, zou ik er nu alleen voor gaan of niet? Ik vroeg het me af. Ik deed mee aan een tv-programma over PCOS en belande zo zelfs in een studie naar IVM. Ik liet mijn baard weglaseren, ook zo een fijn gevolg van PCOS, en zou minder koolhydraten gaan eten, aan te raden bij PCOS. Maar de voornaamste vraag: zou ik er alleen voor gaan of niet? Mijn kinderwens was heel groot, maar dan ook heel groot. Ondertussen was ik 27 en besliste dat ik nog even een andere partner kon afwachten. Ik had immers nog tijd.

Ware liefde

Dat gebeurde ook. De eerste was gesteriliseerd en wilde geen kinderen, de tweede wilde heel graag kinderen, maar wilde geen fertiliteit en de derde….dat was echt de man van mijn leven. In alles, niet alleen omdat hij kinderen wilde en fertiliteit geen obstakel was voor hem, maar nog voor vele andere redenen. Ik heb nooit voor een man gevoeld, wat ik voelde voor hem. Bestaat perfectie? Hij was niet perfect, maar voor mij was hij volmaakt. Ik was zeker, alle vorige exen ten spijt, met deze man wilde ik oud worden en kinderen krijgen en ik wilde dat die kinderen nog veel van hem zouden erven ook. Ik was in de zevende hemel, ik was gelukkig, ik zag hem graag en niet zomaar een beetje, dit was liefde, echte liefde, dit had ik eerder nooit gekend. En toen kreeg hij een auto-ongeluk en kwam te overlijden. Ik hoef je denk ik niet uit te leggen hoe ik mij voelde. Naar mijn gevoel was ik alles kwijt: hem, onze toekomst samen, maar ook onze kinderen.

Alleen verder

Na de dood van Guido kwam ik in een rouwproces terecht, ik was ondertussen 30 en ook hier weer kwam de vraag: ga ik alleen voor dat kind of niet? Elke avond huilde ik, ik rouwde om hem, maar ook omdat ik nooit een kind van hem zou hebben. Ik wilde zo graag de mama zijn van zijn kinderen en van niemand anders. Tijdens de relatie met Guido kocht ik het huis waar ik nu alleen in mocht wonen. Het huis was koud en kil. Ik wilde op dat moment niet weg uit mijn vertrouwde, warme appartement om in een koud en kil huis zonder liefde te komen. De kamers waren leeg en alles was stil. Door de muren hoorde ik de kinderen van de buren rondlopen, huilen en lachen, het maakte het er niet gemakkelijker op. Langs beide kanten zaten mensen met jonge kinderen, het deed pijn, heel veel pijn.

Om hulp vragen

Ik heb vaak gehuild, heel vaak, mijn buren zullen dat ongetwijfeld ook gehoord hebben, de muren zijn hier immers flinterdun. Om Guido maar ook omdat hij hier nooit zou bij komen wonen en ook om de kinderen die wij nooit zouden krijgen. Ik voelde me eenzaam die periode, heel eenzaam. En dan zag ik op tv in het journaal plots een reportage over kinderwens Vlaanderen, ik stuurde nog diezelfde avond een mail. Ik weet helemaal niet meer wat ik geschreven had, maar ik denk dat mijn mail vooral “help” riep.

Leestip: Veel afvallen zonder operatie | 3 dames delen hun ervaring

Ik mocht redelijk snel langskomen, ik huilde, voor Guido en voor de kinderen die ik niet van hem zou kunnen krijgen. Maar ik huilde ook omdat ik zo lang geleden de diagnose PCOS had gekregen en om het kindje dat ik en mijn ex verloren waren. Ik leerde al op dat uurtje dat dat mocht, een zwangerschapsverlies, geen miskraam…. Een woord waarin het lijkt alsof je mis gekraamd hebt, nee, het is een zwangerschapsverlies… je hebt een kindje, hoe pril het ook was, tijdens de zwangerschap verloren. Ik leerde ook dat het er niet toe doet hoe ver je al bent, het verdriet is groot en dat is normaal.

Kinderwens Vlaanderen

Ik begon een traject bij kinderwens Vlaanderen…. Eentje rond rouw-en-verliesverwerking. Te horen krijgen dat geen kinderen krijgen rouw en verlies is. Net als het overlijden van mijn grote liefde en het verliezen van de baby.

Ik kies voor alleenstaand ouderschap

Er volgde een tweede traject: gezond zwanger worden. Ondertussen onderging ik alle onderzoeken in het ziekenhuis en moest ik ter goedkeuring bij de psychologe komen. Dat laatste leek mij een sollicitatiegesprek in het kwadraat op voorhand, maar viel al bij al goed mee. Ik was gewoon eerlijk, vertelde zelfs dat ik ooit opgenomen was geweest in de psychiatrie en achteraf hoorde ik zelfs dat ze liever zulke dingen horen dan het perfecte leventje. Ik had daar echter wel schrik voor, maar de psychologe zei dat ik heel goed kon aantonen van waar die psychische problemen ooit kwamen en dat ik ze duidelijk goed onder controle had.

De behandeling startte met het geneesmiddel Clomid. Dat deed niets, dat kon ik op voorhand al zeggen, maar kennelijk is het verplicht daarmee te beginnen. Daarna Menopur, nog zo een zwangerschapsbevorderend middel waar mijn lijf helaas niet op reageerde. Mijn eierstokken bleven in staking. Bij Kapseldrilling traden complicaties op. Vlak daarna werd er nogmaals Menopur gedaan waarop werd gereageerd. Ik kreeg een IUI. Wederom zonder succes. Op dat moment waren de artsen er een beetje klaar mee en wilden ze stoppen.

IUI is is een voortplantingstechniek waarbij opgewerkte zaadcellen kunstmatig in de baarmoeder worden ingebracht.
Bron: Wikipedia

Second opinion

In een ander fertiliteitscentrum wilde de arts eerst mijn PCOS beter onder de loep nemen voor hij verder ging. Diezelfde arts zei al snel dat mijn hormoonwaarden dusdanig waren en dat een vrouw van 80 jaar gemakkelijker zwanger te krijgen is dan ik. Nogal hard? Ja. Hij was nogal recht voor zijn raap. Hij vertelde mij ook dat mij overgewicht door PCOS kwam. Dit verklaarde waarom ik, ondanks al mijn pogingen, echt niet kon afvallen.

Toch wilde deze arts mij behandelen. Eerste kreeg ik bepaalde supplementen en medicatie om de menopauze met 3 maanden te vertragen. Dit werkte wel. Mijn normaal extreem lage hormoonwaarden waren na een maand al veel beter. Na 2 maanden nog beter en na 3 maanden kreeg ik zowaar groen licht. Op advies was ik in diezelfde periode bezig met een diëtiste en at ik aan de hand van Pascale Naessens haar recepten. Zij is de Sonja Bakker van België zeg maar.

Na veel moeite, mislukkingen en ontzettend veel tranen werd er overgestapt op kunstmatige bevruchting genaamd ICSI.

Ondanks ontzettend veel pech ging ik door. Ik wist dat ik wilde en ging maar door. Na de zoveelste misser was het zo overduidelijk dat er geen kind van eigen materiaal inzat dat het wel eiceldonatie moest worden.

Goed, het zou nu eiceldonatie worden, iets wat ik al heel lang wel zag aankomen en hoewel ik zelfs al een gekende donor had, was ik heel erg teleurgesteld en verdrietig.

Ik las ooit ergens dat bij fertiliteit elke mislukte poging een rouwproces is. Dat kan ik ook beamen en toch was dit een donderslag bij heldere hemel. Ik zou nooit een biologisch kindje krijgen.

Ik werd lid van een eiceldonatiegroep op Facebook waarin velen mij zeiden dat dat echt wel voelt als een eigen kind. Daar twijfel ik overigens helemaal niet aan. Toch voelde dit anders. Mijn eerste kindje had biologisch gezien ook niets met mij te maken, ik had het zelfs niet gedragen en toch was dat mijn kindje, ons kindje… Maar tijd heb ik wel even nodig gehad en die rouw ook.

Ondertussen zijn de papieren getekend en alles geregeld. Ik mag in maart beginnen. Over ruim een maand ja.
Ik ben er klaar voor! Maart staat voor het begin van de lente, begin van nieuw leven. Het leek me wel mooi om dan te starten.

De twijfels

De twijfel slaat vaak toe, nog steeds, hoewel ik nu wel zeker ben. De pijn, gevolgen van een jarenlang proces. Lichaam, geestelijk, mentaal, emotioneel zwaar. Een heleboel vragen spoken in mijn hoofd rond. Wat als ECD ook niet lukt? Ga ik überhaupt wel ooit een goede mama zijn? Kan ik mij niet beter richten op mijn toekomstige peetkind?

Ik zeg normaal gesproken nooit afspraken af. De laatste maand deed ik niets anders. Van pure lichamelijke vermoeidheid en ziekte (die volgende huisarts door de vermoeidheid komt als gevolg van continu hormonen gebruiken)

‘Ik ben bang! Bang voor wat er gaat komen. Het is tenslotte de allerlaatste poging’

Ooit heb ik mijzelf beloofd niet kinderloos achter te blijven. Op de begrafenis van mijn groottante, die vermoedelijk ook PCOS had, werd toen verteld hoeveel verdriet en pijn zij had door haar ongewilde kinderloosheid. Dat zou mij nooit overkomen, beloofde ik mijzelf toen. Na allerlei supplementen, acupunctuur, essentiële oliën, hormoonolie, batchbloesem, speciale massages en al het bovengenoemde, rest mij nog ECD. Ik zet al mijn hoop op eiceldonatie. Ik kan niet wachten tot maart!

Wil je Els en haar strijd tegen ongewilde kinderloosheid volgen? Benieuwd hoe het haar in maart af gaat? Check haar bijzondere blog genaamd Hippiemeisje.

Wil je ook je verhaal (anoniem) delen? Meer informatie vind je hier.