De moeder van Loes (alias) werd in haar jeugd verkracht door haar vader. Hierdoor heeft ze Posttraumatische-stressstoornis opgelopen. Naast borderline heeft zij ook alcoholproblemen. In de hoop anderen, in vergelijkbare situatie, een hart onder de riem te steken, deelt Loes haar verhaal.
Mensen met Borderline persoonlijkheidsstoornis (kortweg BPS of Borderline) hebben last van sterke wisselingen in hun stemming, gedachten en gedrag. Hierdoor lopen ze vaak vast in het dagelijks leven. Ze zeggen bijvoorbeeld plotseling hun baan op, slagen er maar niet in om een opleiding af te maken of om vriendschappen en relaties te behouden.
Iemand met BPS heeft moeite om zijn emoties te beheersen en heeft vaak het gevoel dat die hem overspoelen. Een kleine tegenslag kan al leiden tot een intense woedeaanval of depressie. Deze onvoorspelbare stemmingswisselingen duren vaak een paar uur en bijna nooit langer dan een paar dagen. Iemand met Borderline reageert vaak impulsief en dat kan leiden tot negatieve gevolgen zoals geldverspilling, alcohol- en drugsmisbruik, instabiele (seksuele) contacten of eetbuien. Ook kan het zijn dat iemand met BPS zichzelf snijdt of op een andere manier beschadigt.
Bron: Stichting Borderline
Mijn moeder was 34 toen ze mij kreeg. Ik ben de jongste van haar drie kinderen. Ik ken mijn moeder niet anders dan als een afwezige vrouw met stemmingswisselingen.
Als kind vond ik dat ontzettend lastig om te begrijpen. Dan was ze vrolijk en ineens, vanuit het niets werd ze boos. Ik vond het erg zwaar hier mee om te gaan. En ik niet alleen. Mijn zus, die mij praktisch heeft opgevoed, had zoveel problemen met onze moeder dat de politie dagelijks op de stoep stond. Gek genoeg hebben we nooit te maken gehad met de kinderbescherming.
Mijn broer was 13 toen hij onze moeder op de zolder vond, met een touw om haar nek. Ik was toen 9 jaar oud.
Mijn broer was 13 toen hij onze moeder op de zolder vond, met een touw om haar nek. Gelukkig waren we er net op tijd bij. Ik was toen 9 jaar oud. Een jaar later deed mijn moeder nogmaals een zelfmoordpoging door teveel medicijnen in te nemen. Dat was ook het jaar dat mijn ouders uit elkaar gingen.
Ik heb wel leuke herinneringen uit mijn jeugd, maar het zijn niet veel
Vier jaar later, op mijn 14e, maakte zij mij ’s nachts wakker omdat ze de ambulance had gebeld. Ook dit keer had ze teveel medicatie ingenomen. Ik kan mij nog herinneren dat ze werd afgevoerd. Mijn ouders waren inmiddels uit elkaar dus mijn vader was er niet. Mijn broer en zus waren er op dat moment ook niet. Ik hoef je niet uit te leggen hoe heftig dit was om mee te maken, al helemaal in mijn eentje. Hierna werd mij uitgelegd wat mijn moeder had.
Ik zou willen dat ik mijn vader nooit had gekend. Dat had ons allemaal veel ellende bespaard.
Mijn vader heeft zijn best gedaan, op zijn manier. Maar ook hij had vreselijk veel moeite met de situatie. Ik kan mij herinneren dat hij met mijn moeder wilde vrijen. Zij had er op dat moment geen zin in. Toch dwong hij haar ertoe. Voor ons was hij ook niet altijd een vader. Hij sloeg ons regelmatig.
Lees ook: 5 krachtige verhalen van dames die depressie wisten te overwinnen
Op mijn 15e besloot ik het ouderlijk huis te verlaten en begeleid te gaan wonen. Ik trok het echt niet meer. Mijn schoolpresentaties liegen er niet om. Vooral mijn middelbare school ging niet goed.
De vriendinnen die ik had wilden liever niet bij mij thuis komen. Eigenlijk was het meer dat ze het niet durfden. Mijn moeder kon immers zo omslaan. Mijn vader kon zo omslaan.
Ook ik heb PTSS
Nu ik zelf moeder ben, doe ik er alles aan om te voorkomen dat mijn zoon een vergelijkbare jeugd krijg. Een belangrijke reden waarom ik alle contact heb verbroken met beide ouders. Ik gun mijn kind rust en veiligheid.
Door alles wat ik heb gezien, gehoord en meemaakte, heb ik ook PTSS. Net als mijn moeder inderdaad.
Ik weet dat er veel kinderen zijn met een moeder, die net als de mijne, borderline heeft. Belangrijkste advies die ik kan geven is ‘Praat er alsjeblieft over. Het is heel erg heftig wat je meemaakt en levensgevaarlijk als je ermee blijft zitten.’
Wil jij ook anoniem je verhaal kwijt? Neem gerust contact met mij op door een email te sturen naar sandra@mamaplaneet.nl.
Jeetje wat een heftig verhaal! Wat is een kind toch kwetsbaar!
Om met 15 jaar begeleid te gaan wonen is echt erg vroeg maar ik denk de beste stap geweest
Er over praten is inderdaad denk ik erg belangrijk !!
Heftig als je dat als kind mee moet maken. Elk kind heeft recht op een stabiel en veilig huis.
Wat een heftig verhaal zeg! En wat dapper dat ze dit durft te delen
Wat heftig wat je allemaal heb moeten doorstaan als kind. Dapper van je dat je op 15 jarige leeftijd zelf de stap heb genomen en dat je er van bewust ben dat je koste wat kost dit wil voorkomen voor je eigen kids. Heel veel sterkte