Izzy (alias) werd volkomen onverwacht een alleenstaande mama. Met haar inspirerend verhaal wilt ze mama’s in vergelijkbare situaties vooral moed geven.
Huisje, boompje, baby
Op mijn 28ste werd ik voor het eerst mama. Op dat moment was ik alweer 10 jaar samen met mijn toenmalige vriend. In die 10 jaar hebben we veel mooie reizen mogen maken over de hele wereld. Mijn toenmalige vriend was 6 jaar ouder dan ik. De relatie tussen ons was goed, vandaar dat we ook de grote stap hebben gemaakt en tegen elkaar de wens hebben uitgesproken om samen voor een kindje te willen gaan.
Dat een kindje krijgen niet vanzelfsprekend is, hebben wij ook ervaren. Voor de geboorte van onze dochter hebben we een miskraam gehad. Voor mijn partner en mij toentertijd een heftige klap. Zeker omdat mijn partner altijd heel onzeker was over zichzelf en overigens nog steeds is. Na de miskraam hadden we samen besloten om de wens samen een kindje te krijgen even op een laag pitje te zetten. We hebben toen een rondreis geboekt naar Java en Bali. Maar vlak voor we op reis gingen bleek ik zwanger te zijn. De dag voor we het vliegtuig instapten hebben we een echo gehad, bleek ik 6 weken zwanger en zagen we een kloppend hartje…
Vader zijn viel hem zwaar
Na de zwangerschap was onze relatie, naar mijn mening, nog steeds goed. Natuurlijk het is heftig, je hebt de verantwoordelijkheid samen over een klein hummeltje. En vooral bij mijn partner bleek dat toch wel iets heftiger te zijn. Zeker omdat hij voor zijn werk een hoop ellende in de wereld ziet. Hij werkt bij defensie. Ook gaf hij openlijk toe het reizen te missen. Terwijl we samen met onze dochter heerlijk op vakantie zijn geweest naar Italië. Weliswaar met de auto en een iets andere reis dan we gewend waren. Maar ik vond het heerlijk.
Een donderslag bij heldere hemel
Toen onze dochter net 1 jaar was vertelde mijn partner dat hij verliefd was geworden op iemand anders. Een donderslag bij heldere hemel voor mij. Natuurlijk kan het gebeuren dat je verliefd wordt op iemand anders. Maar de vraag is, wat doe je ermee? Gooi je een relatie van bijna 12 jaar overboord, omdat het gras groener is bij de buren? Of vecht je voor je relatie en je gezin.
Hij heeft er toen, naar mijn mening, te snel een punt achter gezet. Hij heeft nooit willen knokken voor onze relatie. De argumenten die hij gebruikte waren ook een steek in mijn rug. Volgens hem waren we te jong toen we bij elkaar kwamen. Ik 18, hij 24. De scheiding van mijn ouders, waardoor we misschien iets sneller zijn gaan samenwonen, was ook een excuus voor hem. Het overlijden van mijn vader en mijn moeder die ernstig ziek is geweest. Dat was misschien voor hem wel de reden geweest om bij elkaar te blijven. Ik kon het niet bevatten. Zo opeens uit het niets was het over en zat ik daar met een klein hummeltje van 1 jaar. Vooraf had ik mij dit niet zo voorgesteld en ook zeker niet gewenst voor mijn dochter.
De breuk heeft achteraf een positieve wending gegeven aan mijn leven. Net na de breuk ben ik letterlijk door een hel gegaan. Door het liefdesverdriet, op een paar maanden tijd meer dan 10 kilo afgevallen, woog nog maar amper 49 kilo. Heb zelfs nog een dik jaar gevochten om onze relatie misschien toch nog te redden. De buitenwereld verklaarde me voor gek, maar ik wilde voor mezelf niet achteraf het verwijt hebben dat ik er niet alles aan gedaan heb.
Sterker dan ooit
Nu 6 jaar later, ben ik een liefdevolle, sterke, onafhankelijke, spontane vrouw geworden. Mijn dochter staat op nummer 1. Mijn sociale leven is weer helemaal op de rit. Achteraf was door de relatie mijn sociale leven eigenlijk een beetje ingestort. De omgeving om mij heen zegt dat ik weer de persoon ben zoals ik vroeger altijd geweest ben.
Pittig!
Alleenstaande moeder zijn is pittig. Zeker omdat ik vanaf de breuk bijna 100% van de tijd mijn dochter bij me heb. Gelukkig heb ik een moeder die ontzettend veel voor me gedaan heeft en ook met regelmaat mijn dochter heeft opgevangen zodat ik even de tijd had voor ontspanning en ik niet alleen mama ben, maar ook Izzy een vrouw die midden in het leven staat.
De zorg is helemaal voor mijn rekening gekomen, met af en toe een weekendje naar papa. De eerste 4 jaar na de breuk is mijn dochter nooit langer dan 2 nachtjes weg geweest naar papa.
Wel heb ik ervoor gezorgd dat ik een goede oppas had zodat mijn sportavond en repetitieavond gewoon doorgang konden vinden. En ik ook niet altijd afhankelijk was van mijn moeder.
Opnieuw verliefd
Inmiddels ben ik 3,5 jaar samen met mijn huidige partner. Ik ben dus toch 2,5 jaar alleen geweest met mijn dochter. Waarom? In de tussentijd heb ik wel gedate, maar merkte toch dat ik nog niet klaar was voor een nieuwe relatie. Had nog geen echte punt kunnen zetten achter mijn vorige relatie. Ook het vertrouwen was weg. Het heeft ook lang geduurd in mijn huidige relatie dat het vertrouwen er voor mij was. Je komt toch beide met een rugzak de relatie binnen. Een relatie is hard werken, maar dat vind ik nu nog meer.
Ik heb mijn huidige partner ontmoet tijdens een feestje in het dorp. Door een wederzijdse kennis zijn we daarna min of meer gekoppeld. Mijn vriend heeft me na dat feestje opgezocht via social media omdat hij me beter wilde leren kennen. We zijn samen iets gaan drinken en vanaf dat eerste moment merkten we beiden dat we ontzettend goed met elkaar konden kletsen. Alsof we elkaar al jaren kenden. In onze vorige relaties hebben we dat beide gemist. Communicatie is bij ons dan ook echt het codewoord.
Maar ons relatie hebben we heel rustig opgebouwd. Mijn partner wilde toentertijd het liefst de kinderen er zo snel mogelijk in betrekken. Ik heb dat juist bewust afgehouden. Wilde niet dat onze kinderen te snel kennis maakte. Eerst maar eens samen ontdekken of er iets serieus is tussen ons. En of we er voor willen gaan. Een klein half jaartje later hebben we kennisgemaakt met elkaars kinderen. Achteraf zegt mijn partner ook dat het goed is dat ik op de rem getrapt heb. En we wonen ook pas sinds kort samen. Ook een bewuste keuze. En nu heerlijk dat we van elkaar en ook van onze kinderen kunnen genieten. Gelukkig hebben de kinderen onderling een klik en ook wij kunnen goed overweg met elkaars kinderen.
Waarom is hij mijn prins op het witte paard? Ondanks ons leeftijdsverschil van 10 jaar vullen wij elkaar goed aan. We kunnen over alles praten, niets is taboe. Hij behandeld me als een prinses en zet me op een voetstuk. Ik voel me gewaardeerd.
Tips voor andere alleenstaande mama’s
♦ Bij een scheiding ontdek je dat niet iedere vriendschap standhoudt. Vrienden kunnen partij kiezen en de vriendschap verbreken. Investeer in de mensen die je echt vrienden zijn en koester deze.
♦ Verliefd? Dan is het moeilijk om je kind niet erin te betrekken. Maar het is verstandig om zaken niet te overhaasten. Een kind kan niet zien dat jullie nog in de aftastfase zijn.
♦ Een kind moet zich veilig voelen. Zit altijd klaar voor advies en andere steun. Ook als ze ouder worden.
♦ Tip met betrekking tot de ex: Je kunt alleen jezelf veranderen, niet een ander.
♦ Koester het, hoe moeilijk het soms ook is, wanneer je kind mooie momenten beleeft met je ex ( en misschien ook zijn nieuwe partner), ook als je er niet bij bent.
♦ Gun jezelf ook de momenten als niet mama, zoek een goede oppas en ga sporten, ga shoppen, heb die date, kortom heb dat momentje voor jezelf!
Lees ook
7x Me-time voor moeders | Ontspannen mama is een blije mama
Eerlijk over moederschap | Vader van mijn kind is een bajesklant
Eerlijk over moederschap | Het begon allemaal met een burn-out
Eerlijk over moederschap | Kunnen we die hele babytijd niet overslaan?
Tips uit eten met kinderen + De kindvriendrijke restaurant per provincie
Heel mooi dat je een nieuwe liefde vond. En knap dat je zo met de breuk kon omgaan. Denk dat het voor jezelf prettig is om te weten dat je er alles aan hebt gedaan, dan kan je het echt afsluiten. Heel veel geluk samen!
Wat een mooi, bijzonder verhaal.
wat een prachtige blog! je hebt dit mooi neergezet!! WXxxx
Intens! Wat fijn dat je voor jezelf kan zeggen dat je alles gedaan hebt en dat je het zo af kan sluiten! Ik wens je veel geluk!
Lijkt me ook zo heftig als je er opeens alleen voor komt te staan. Ik heb veel respect voor de alleenstaande moeders (en vaders) En je ziet ook maar weer dat je altijd sterker bent dan je denkt
Jeetje… had even een brok in mijn keel
Bijzonder verhaal zeg
Lijkt me echt heftig als je er opeens alleen voor komt te staan. Gelukkig heeft dit verhaal wel een happy end gekregen.
Heftig verhaal. Gelukkig ben je er sterker uitgekomen.
Wat fijn om te lezen! Heb bijna een gelijk verhaal en goed om te lezen dat er een happy end is.
Pingback: Eerlijk over moederschap | De vader van mijn kinderen had een dubbelleven