Een baby met oorbellen. We raken er niet over uitgediscussieerd lijkt het wel. De een vind het geen gezicht. De ander vindt dat het kind de keus zelf moet maken. Er zijn zelfs mensen die het kindermishandeling noemen. Iedereen heeft er een mening over. Hoe terecht is dat?
We leven in een vrij land met vrijheid van meningsuiting
maar gaan we soms niet iets te ver?
Oorbellen schieten op jonge leeftijd is in sommige families en culturen een gewoonte. Het komt veel vaker voor dan je denkt. Ook in Nederland. Wettelijk moet het kind tot zijn/haar 16. levenjaar toestemming vragen van de ouders of verzorgers. Een minimum leeftijd is niet via de wet bepaald. Daarnaast zijn er geen medische risico’s.
De feiten zijn wellicht een reden waarom er veel juweliers wel degelijk gaatjes schieten bij een baby vanaf 3 maanden. Veel juweliers, maar zeker niet allemaal. Er zijn namelijk nog steeds meer juweliers die een leeftijd hanteren van een jaar of 4. Wel zijn er manieren om het kind zo gemakkelijk mogelijk te maken. Zoals het pistooltje waarmee beide oren tegelijk worden geschoten. Zo is de schrik groter dan de pijn en duurt het echt maar heel even.
Dat je ergens niet mee eens bent en niet dezelfde keus zou maken is één maar je ‘mening’ wordt steeds meer een oordeel op het moment dat jij de normen en waarden van de ander afkeurt.
Er is een dunne lijn tussen een mening en een oordeel. Steeds vaker denkt men dat het oke is om je eigen ‘mening’ op te dringen. Gevraagd en ongevraagd schaamteloos je mening delen. Iemand die nota bene om tips vraagt. Op social media zie je dit dagelijks. Gebrek aan empathie. Een moeder die vraagt naar tips wat betreft schieten van oorbellen bij haar baby en in plaats van tips krijgt ze alleen maar reacties van moeders die het allemaal beter weten. Reacties als ‘Als ik jou was zou ik wachten tot ze wat ouder is en het zelf wilt’. Tot ‘Wat ontzettend egoïstisch van je.’
Oef wat kan ik hier slecht tegen. Sinds wanneer hebben ouders toestemming van de maatschappij nodig voor elke beslissing die zij nemen? Sinds wanneer heeft iedereen, ja iedereen, recht zich met de opvoeding van je kind te bemoeien? Nemen wij als ouders niet meer beslissingen namens onze kinderen, voor onze kinderen? Zo kiezen wij de kleding uit die ze dragen. Althans tot een bepaalde leeftijd. Wij schrijven ze in op een school waar zij later jarenlang op moeten zitten. Er zijn plaatsen in Nederland waar dit zelfs voor de geboorte moet gebeuren. Nemen wij niet de beslissing om wel of niet te vaccineren? Allemaal grote beslissing die wij namens onze kinderen nemen. Waarom? Dat hoort erbij. Dat doen ouders. Dat hoort bij onze verantwoordelijkheid. Totdat onze kinderen zelf kunnen beslissen, nemen wij vrij veel beslissingen namens hun. Zijn dit dan allemaal egoïstische keuzes?
Hoe jonger het kind des te minder het besef van pijn en nazorg
Tja daar zit ook wat in. Het kind zal zich hier later echt niets van herinneren. Hoe jonger het kind des te minder zij aan hun oortjes zitten en is er dus minder kans op infecties. En het mooie is, als het kind later toch geen oorbellen wilt, dan kan ze het altijd laten dichtgroeien. Geen consequenties, geen risico’s.
Leven en laten leven
Jouw opvoedingsmanieren hoeven niet overeen te komen met die van mij. Jij bent per definitie geen betere moeder omdat je wacht tot het kind zelf de beslissing kan nemen of ze wel of niet oorbellen wilt. Of het nou gaat om gaatjes schieten bij jongens of meisjes. Dat doet er niet toe. De buitenwereld heeft hier helemaal niets over te zeggen. En wat betreft gaatjes schieten kindermishandeling noemen? Volgens Rijksoverheid is kindermishandeling elke vorm van mishandeling die voor een kind bedreigend of gewelddadig is. Dus niet alleen lichamelijk geweld, maar ook bijvoorbeeld emotionele mishandeling of verwaarlozing vallen eronder.
Wat ik probeer te zeggen is: Leef en laat leven!
Lees ook: Moeder laat newborn alleen thuis voor een rit naar de supermarkt
Lees ook: Kinderen en social media | Mediaopvoeding in ons huis
Lees ook: Sophie de Giraf (on)veilig voor de baby – Schimmel blijkt onschuldig
Lees ook: De eerste mobiele telefoon voor je kind | Zo pak je dat aan
Lees ook:Het verhaal van Melanie | Bewust Alleenstaande Moeder met kinderwens
Lees ook: Je kind heeft bijles of meer uitdaging nodig? Wat nu?
Ik geloof dat ik het bij mijn dochters heb laten doen toen ze een jaar of tien waren. Bij een baby zou ik het niet zo gauw doen.
Ha fijn, zo’n blog! Je hebt helemaal gelijk. Laten we eens stoppen met oordelen en openstaan voor anderen. Ik laat bij mijn jongens nog even geen gaatjes schieten trouwens 😉
Interessant onderwerp. Ik vind het een lastige. Alle drie hebben ze hier oorbellen gekregen voor hun eerste verjaardag. Mijn beste vriendin heeft haar dochter ook met drie maanden oorbellen gegeven. Ligt er geloof ik maar net aan waar je vandaan komt, hoe je erover denkt. Onze dochters hebben een culturele achtergrond (Zuid-Amerikaans) waarin het heel gebruikelijk is, zij is van oorsprong echt een Rotterdamse.
Jammer dat er zo geoordeeld wordt, zolang je het kind feitelijk niks aan doet, moet je het toch allemaal zelf weten?
Goed stuk!
Interessant. Kan ik uit dit artikel opmaken dat jij je dochters al vroeg oorbellen hebt gegeven? Mijn dochterlief mag straks zelf bepalen of ze al dan geen oorbellen wil. Ik ben vrij ruimdenkend al zeg ik het zelf en ook ik heb er een hekel aan wanneer mensen over me oordelen. Maar als ik aangeef dat ik van mening ben dat het voor mij valt onder zelfbeschikkingsrecht, oordeel ik dan over anderen? Of geef ik dan mijn mening? Ik ben even in de war…
Goed stuk! Ook in dit geval geldt leven en laten leven denk ik.
Het interesseert me eigenlijk niet of en wanneer andere ouders gaatjes bij hun kinderen laten schieten.
Wij hebben er bij onze dochter ervoor gekozen dit pas te doen wanneer ze er zelf om vraagt. En zo niet, dan niet.
Zelf kreeg ik mijn oorbellen op mijn 2e of 3e. Dus ook niet mijn keuze, toch draag ik nog met veel plezier oorbellen en is het ook niet bij dat eerste gaatje gebleven. Zelf zou ik ook niet voor de keuze gaan om mocht ik ooit nog een dochtertje krijgen ze al voor het eerste jaar te geven, en zou ik misschien zelfs wachten tot haar keuze. Maar ach ieder zijn eigen keuze en zoals gezegd is leven en laten leven…
Zelf mocht ik tot mijn verdriet nooit oorbellen van mijn ouders, toen ik 12 was heb ik zelf de stoute schoenen aangetrokken en ben ik zelf, zonder medeweten van mijn ouders, naar een juwelier gestapt met mijn zakgeld en heb ik gaatjes laten prikken. Ik was zo blij! Mijn ouders waren niet blij en noemen het onverantwoord en zelfverminking. Het was mijn eigen keuze en ik ben er tot de dag van vandaag blij mee. De dag erna heb ik mijn zusje van 10 meegenomen want zij wilde ook graag gaatjes in haar oren. Ouders helemaal over de rooie… maar ze hebben het maar zo gelaten. Zusje helemaal blij. Ik ben het er wel mee eens dat een kind de beslissing zelf moet nemen. Toen mijn dochter al een jaar gaatjes wilde heb ik dit ook toegestaan toen ze 5 was. Ik wilde niet dat ze zo lang moest wachten als ik. Het was behoorlijk moeilijk om een plek te vinden waar het kon. Overal hanteerde ze een leeftijdgrens van 6 jaar. We moesten nog behoorlijk ver reizen om het gedaan te krijgen. Mijn dochter is inmiddels 11 en heeft er geen spijt van. Haar tweelingzusje heeft er overigens voor gekozen geen gaatjes te prikken en die heeft ze dus ook niet.
Hoi hoi, ja echt ver voor moeten reizen. Ik dacht dat het gewoon overal kon. Dit wist ik dus niet. En fijn dat een tweeling beiden iets anders willen. Vind ik zo leuk.
Ik zei altijd tegen m’n schoonmoeder dat mn dochter pas oorbellen kreeg als ze er zelf om kwam vragen en oud genoeg zou zijn… Toen ze net twee was en aan mn oorbellen begon te trekken en zei dat ze die ook wilde ben ik overstag gegaan. En inderdaad een dubbel. Pistool zodat 2 oren tegelijk gedaan werden. Het kind is hartstikke trots en blij met haar oorbellen en als ze later niet wil dan doet ze ze maar uit. Ik wilde vroeger perse een tweede gaatje…ik denk dat ik een jaar later er al geen oorbel meer in droeg…
Haha high five ✋ mijn dochter deed dat met een tepelpiercing tien se 16 was. Ze had van mij in de grote vakantie een tong piercing gehad. Toen moest ik nog tekenen. En 3 mnd later tien ze echt 16 was ging ze alleen terug. Ze kwam wel op mijn bed zitten en toen ze het vertelde was ik al blij dat ze niet zwanger was. Ik had haar op mijn 16e al een half jaar nl. En Ze had een Implanon dus het kon bijna niet. Maar anyway ze belde na de geboorte van haar kindje voir nieuwe en zei ik neem mijn broertje mee morgen voor een tunneltje. Aaarrrrrggggg haar kun je niets vertellen dan moet het meteen haha. Daar hadden we het voordat ze naar de piersingshop belde het nl over gehad dat hij dat graag wilde haha. Sorry voor het lange verhaal. Maar ik moest echt lachen dat he het de dag nog eens deed met je zusje. Ik las er meteen mijn dochter in haha.