Het verhaal van Quintra | Mijn depressie voelde als een persoonlijkheidswissel

Quintra schreef een brief aan haar goede vriendin. Een brief waarin zij haar bijpraat over onder andere haar depressie.

Dag lieve vriendin,

We hebben elkaar al een tijd niet gesproken. Er is enorm veel gebeurd, maar tegelijkertijd ook heel weinig. Hoe gaat het met jou? Ik weet dat ik die vraag lang niet gesteld heb, maar dat is omdat ik niet verder kon kijken dan de muren van mijn eigen hoofd, door mijn ziekte.

Ik durf weer

Nu die muren heel langzaam af beginnen te brokkelen, en ik er weer een beetje overheen kan kijken, wil ik je graag bijpraten over het afgelopen jaar. Want ik mis je, ik zou graag weer samen leuke dingen doen en er voor elkaar zijn zoals vroeger. Ik moet zeggen dat ik door wat er het afgelopen jaar is gebeurd wel anders in het leven sta, maar ik hoop dat het nog kan!
Toen we elkaar voor het laatst zagen, een week voor mijn bevalling, was ik lekker druk bezig met alle laatste dingen voor de baby, zwangerschapszwemmen, en vooral veel lunches en gezellige afspraken. Het was een heerlijke tijd en ik was high op mijn zwangerschapshormonen. Ik kan me herinneren dat het met jou misschien iets minder ging… ik geef eerlijk toe dat ik misschien minder goed luisterde dan ik had gemoeten. En ik wist zeker niet dat mijn leven een paar weken zou omslaan naar een enorme zwarte wolk.

Stand: overleven en prioriteiten stellen

Kort na onze lunch beviel ik van een lief jongetje met schattige blonde krulletjes. Dat was het eerste dat ik zag en ik kon niet begrijpen hoe ik zo een blond kind had kunnen krijgen. Het ging goed de eerste paar dagen – zoals je weet had ik me immers voorgenomen om de dip die ik had na de geboorte van mijn dochter niet nog eens terug te laten komen.
Toen mijn zoontje na 2 weken ernstig ziek werd, moest ik op de overlevingsstand. Alles moest opzij voor zijn gezondheid, inclusief die van mij. Hoewel ik deze keuze zonder erbij na te denken opnieuw zou maken, heeft dit achteraf een veel diepere depressie ontketend. Die gefundeerd was in de hormonale gevoeligheid die ik heb na de bevalling – ik ben dan enorm neerslachtig.

Angstig voor het ellendige gevoel

Omdat ik nu wist dat dit ellende gevoel gemakkelijk een paar weken kon duren, werd ik angstig voor het ellendige gevoel en daarna voor een postnatale depressie. Hierdoor werd dit een soort “Self fulfilling prophecy”. Binnen enkele weken na het ontslag uit het ziekenhuis van mijn zoontje gleed ik weg in een diepe depressie. De huisarts greep in en schreef medicijnen voor en vroeg een second opinion bij het GGZ, of ik niet opgenomen moest worden.

Lees ook: Mijn moeder heeft borderline | Het verhaal van Loes

Daarna volgden de donkerste kerstdagen van mijn leven. Ik was bang voor alles, inclusief alle messen, schoonmaakmiddelen in huis en mezelf. Ik snapte niet hoe anderen dit leven dragelijk konden vinden, met name als het zichtbaar was dat het hen tegenzat.

Hormonale hoofdoorzaak

Reguliere hulpverleners bleken niet veel waard in mijn geval. Er was een gelimiteerde reeks aan mogelijkheden – pillen, cognitieve gedragstherapie en opname. Pillen alleen waren niet genoeg. De therapie en opname leken me niet geschikt omdat ik wist dat mijn depressie een hormonale hoofdoorzaak had.
Toen wist ik even niet meer wat ik moest en ben ik een paar maanden verder weggezakt in mijn depressie. Ik wilde niet meer. Gelukkig waren er mensen om me heen die me daarvan weerhouden hebben. Bij tijd en wijle probeerde ik iets, zoals gaan sporten of gaan werken. Het hielp allemaal niet. Op een zekere dinsdagmorgen kon ik dan echt helemaal niets meer, alleen op de grond liggen en huilen. Dat was de dag dat ik onder ogen moest zien dat dit niet vanzelf over zou gaan.

Meervoudige therapie

Toen ben ik mezelf langzaam gaan hervinden, gek genoeg door zelf ownership te nemen van het traject om weer beter te worden. Ik was nog steeds enorm neerslachtig en angstig, kon niet alleen thuis zijn. Maar snapte wel dat niets doen uiteindelijk echt het einde zou betekenen en dat wilde ik dan toch niet.
Een hele reeks therapieën volgde. Meditatie, online anxiety therapie, auratherapie. Uiteindelijk ook reguliere psychotherapie, maar wel bij een dame die gespecialiseerd was in allerlei natale issues. Na weer een aantal maanden voelde ik voorzichtig verbetering. Eindelijk begon ik weer kleine stukjes van mezelf terug te vinden. En stukje bij beetje raapte ik mezelf bij elkaar…

Australië, here we come! 

Net op tijd om te emigreren naar Australië – zoals je weet waren we daar al een tijd lang mee bezig. Dit was een grote stap – ik weet het, maar ik ben wel blij dat we het gedaan hebben. Het geeft me ook een frisse start.

Na een paar maanden voelde ik me sterk genoeg om de antidepressiva af te gaan bouwen. Ook dit voelde alles behalve normaal, maar lang niet zo erg als de eerste weken/ maanden van de depressie en ik ben verschrikkelijk blij om van die troep af te zijn.

Lees ook: Het verhaal van Lydia | Gastric Bypass

En nu, een jaar later, denk ik terug aan die laatste lunch. Hoe zou het met jou zijn? Waarom hebben we elkaar een jaar niet gesproken? Was het omdat ik door de zwangerschapshormonen niet goed naar je kon luisteren? Of was het omdat jij niet goed wist hoe je om moest gaan met een vriendin die een complete persoonlijkheidswissel had ondergaan, door toedoen van een ziekte?

Hoe dan ook, zou ik het fijn vinden om van jou te horen hoe het gaat.

Liefs, Quintra

PS – mocht je een langere versie willen lezen van mijn verhaal, het is hier te koop in boekvorm. Het boek is bedoeld om awareness te creëren voor ziekten als postnatale depressie. Zodat vrienden en vriendinnen van een depressief persoon zich realiseren dat dit een ziekte is, die voorbij gaat. En waar een depressief persoon alle steun van de wereld bij nodig heeft om te kunnen herstellen!

Wil je ook je verhaal delen? Lees hier hoe het werkt ⇒ Je verhaal insturen

• Over
• Laatste berichten

Redactie

Deze ambitieuze duizendpoot is de oprichtster van MamaPlaneet, getrouwd en mama van 2 prinsesjes. Na jarenlang met kinderen te hebben gewerkt, heeft ze in de opvoeding haar grootste passie gevonden. Verder heeft ze de meest uiteenlopende liefdes voor onder andere lezen, spelend leren en reizen.

Laatste berichten van Redactie (alles zien)

• Recensie: De verdwenen steden 3: Het eeuwige vuur van Shannon Messenger - 28 november 2024
• Recensie: Fabulant 3: De strijd om het stelsel - 1 oktober 2024
• De juiste zitzak kiezen: het belang van de maat, vulling en stevigheid - 1 oktober 2024