Mijn naam is Cynthia Krijgsman, werkzaam als natuurgeneeskundige en coach in mijn eigen praktijk, samen met mijn vriend en onze dochter woon ik in Veldhoven. Ik heb te maken gehad met zowel een prenatale depressie (zwangerschapsdepressie) als een postpartum depressie (postnatale depressie).
Onverwachts zwanger
Na een turbulente tijd raakte ik begin 2014 vrij onverwachts zwanger. Hoewel mijn vriend en ik naar elkaar hadden uitgesproken dat we in de toekomst graag een kindje wilden, moesten we toch even aan het idee wennen. Kort daarna verheugden we ons op geboorte van onze dochter.
Zwangerschapsdepressie
Al snel kreeg ik last van erge misselijkheid. Op een gegeven moment was ik niet meer in staat om echt dingen te ondernemen. Ik dacht dat ik me na het eerste trimester wel weer goed zou gaan voelen. Ik voelde me toen al emotioneler worden, reageerde intenser op gebeurtenissen en kon dingen steeds moeilijker loslaten. In het begin gooide ik het op zwangerschapshormonen, maar na een tijd kon ik er niet meer omheen: ik had een zwangerschapsdepressie…
Masker
Natuurlijk probeerde ik te genieten van de zwangerschap en soms voelde ik me ook echt wel blij, maar de meeste tijd had ik nergens zin in en was opstaan om te gaan douchen me al te veel.
Ik wilde niet dat mensen wisten hoe ik me voelde en zelfs tegenover mijn vriend was ik niet eerlijk. Zo lag ik veel in bed en hing op de bank, maar zorgde ervoor dat als hij thuiskwam ik aangekleed was en het huishouden een beetje aan kant was.
Ik schaamde me ontzettend en zette een masker op. Ik begreep niets van mezelf: Hoe kon ik me nú zo depressief voelen? Zwanger zijn, zou toch een overwegend mooie periode moeten zijn? Waarom was ik niet zo’n stralende zwangere? Waarom voelde ik me meestal hartstikke rot?
Onbegrepen en schuldig voelen
Na een tijd kon ik mijn ware gevoelens niet meer verbergen voor mijn vriend. We gingen op zoek naar hulp. Helaas viel de geboden hulp ons ontzettend tegen. Waarom sprak ik alleen mensen die geen idee hadden waar ik het over had? Alles vanuit protocollen en theorieën over depressies. Af en toe kreeg ik eens een opmerking over dat ik zwanger was. Aan dit feit werd de rest van de tijd voorbij gegaan. Ik voelde me alleen, diep ongelukkig, onbegrepen, niet gezien en gehoord en dat frustreerde me enorm. Toen werd me duidelijk dat, zoals voor zoveel dingen geldt, je pas weet wat het inhoudt als je het zelf hebt ervaren.
Heel vaak heb ik me schuldig gevoeld dat ik niet echt genoot van de zwangerschap, vooral tegenover onze dochter. Ontelbaar vaak heb ik huilend tegen haar gezegd dat het vast allemaal beter zou gaan als ik haar eenmaal in mijn armen zou hebben. Ik bleef hoop houden dat ik me weer goed, of op zijn minst beter, zou voelen zodra ik bevallen was.
Lees ook: Het verhaal van Adrianne | Ernstige zwangerschapsmisselijkheid
Ik herkende mijzelf niet
Na de bevalling voelde ik me heel raar. Er lag een prachtig mooi klein meisje op mijn borst en ik wíst dat ik van haar hield, maar ik vóelde het niet… Ik zocht daar niets achter en verwachtte dat dat gevoel op korte termijn nog wel zou komen.
Ik was erg moe, onze dochter bleek reflux te hebben en huilde veel. Tot rust komen zat er niet in. Het ging steeds slechter met me en ik herkende mezelf niet meer. Soms dacht ik dat ik gek aan het worden was. Mijn gedachtes sloegen op tilt, ik voelde me schuldig, een slechte moeder, een waardeloze vriendin. Steeds vaker voelde ik me overbodig en vroeg ik me af: Zijn mijn vriend en onze dochter niet beter af zonder mij?
Als ik haar van de trap gooi…
Onze dochter had reflux en huilde veel en op een gegeven moment heb ik zelfs weleens gedacht: Als ik je van de trap gooi, is het klaar… Hoe erg is het om zoiets te denken? Na zo’n gedachte voelde ik me direct een verschrikkelijk mens of beter gezegd: een monster. Wat een vreselijke moeder moest ik wel niet zijn om zulke vreselijke dingen te denken…
Het was een zware periode waarin we aan het overleven waren. Soms samen, vaak apart.
Het lukte me niet om te praten over wat er allemaal in mij gebeurde en hoe ik me voelde. Ik maakte veel verwijten en ruzie en schreeuwde dan alles eruit. Daarna voelde ik me opgelucht, leeg, schuldig, nog verdrietiger etc.
Ondanks de depressie en mijn wisselende gevoelens en gedachtes schuilde ergens diep in mij toch een soort van oermoeder. Voor onze dochter ging ik door.
Lees ook: Tienermoeders | Het verhaal van Monique
Sociale gelegenheden vond ik vreselijk. Het kostte enorm veel energie om zo normaal mogelijk over te komen. Ik kon me moeilijk concentreren en het volgen van gesprekken vond ik uitputtend. Ik was ontzettend boos op mijn vriend en verweet hem van alles.
Allemaal natuurtalenten
Om mij heen zag ik blije gezinnen en het leken allemaal wel natuurtalenten. Was ik de enige moeder met depressieve gevoelens? De enige waarbij het niet allemaal van een leien dakje ging? Ergens wist ik ook wel dat dat niet de realiteit was, want je ziet bij anderen meestal niet wat er écht speelt. Wij spraken tenslotte zelf ook bijna niet over hoe het écht bij ons thuis ging.
Na een paar maanden gingen we opnieuw op zoek naar hulp. Fijn om even je hart te luchten, maar dan? Oh, nog meer praten, alleen maar praten… Ik merkte dan ook geen verbetering.
Natuurlijk vond ik het fijn om mijn verhaal kwijt te kunnen bij een hulpverlener, maar ik had vooral behoefte aan erkenning en herkenning, dingen doen, inzichten krijgen en tools in handen krijgen hoe ik aan mezelf en mijn manier van denken en kijken kon werken. Afgestemd op mij en mijn situatie.
Uiteindelijk ben ik zelf gaan zoeken naar wat bij mij past en daarna kon ik uit de depressie krabbelen.
Grijstinten
Als ik terugkijk op de periode dat ik zo depressief was, vind ik het vooral moeilijk dat ik niet heb kunnen genieten van onze prachtige meid toen ze nog zo ontzettend jong was. Ik kende tot die tijd ook moeilijke periodes, maar die vielen in het niet bij hoe ik me in de maanden na de bevalling voelde.
Die roze wolk bestond voor mij uit grijstinten. Die varieerden van overwegend zwart tot lichtgrijs en alles wat daar tussen zat, met af en toe eens een voorzichtig kleurtje. Ik besefte me heel goed dat mensen die niet te maken hebben gehad met een prenatale en/of postpartum depressie binnen het gezin echt geen idee hebben hoe het is, hoe het voelt en wat voor impact het heeft op iedereen van het gezin. Net zoals wij geen idee hebben hoe het is om een fijne zwangerschap te hebben en een mooie tijd na de bevalling. Nu ik kan genieten van onze dochter kan ik me er een voorstelling van maken, maar dat blijft heel anders dan de ervaring hebben.
Genieten
Inmiddels ligt de depressie al weer een tijd achter me, maar vergeten zal ik het nooit.
Tegen alle mama’s die momenteel in een depressie zitten, wil ik graag zeggen: De zon gaat ook voor jou weer schijnen! Wat had ik dát graag in de maanden dat ik zo depressief was van iemand gehoord die begreep wat ik voelde, waar ik doorheen ging. Erkenning en herkenning. Dat is ook wat ik in mijn praktijk terugkrijg. Ik durfde het nooit te hopen, maar ik kan zeggen: ik ben een blije moeder en kan genieten van onze lieve meid!
Meer over mij kun je lezen op mijn website.
- Recensie: De verdwenen steden 3: Het eeuwige vuur van Shannon Messenger - 28 november 2024
- Recensie: Fabulant 3: De strijd om het stelsel - 1 oktober 2024
- De juiste zitzak kiezen: het belang van de maat, vulling en stevigheid - 1 oktober 2024
Wow, hoe duidelijk beschreven, zo kwetsbaar en gevoelig. Je moet wel een power woman zijn om dit te beleven, door te maken en er dan zo uit te komen. Respect voor jou en je partner!
Heel herkenbaar. Mensen om me heen begrepen ook niet waarom ik een postnatale depressie had. En hoe het kwam dat ik dat had. Want ik moest juist dankbaar zijn dat onze dochter nog leefde (ze heeft op het randje van de dood gelegen in haar eerste levensmaand). En alle nare dingen die ik had ervaren waren toch voorbij. Gelukkig kreeg ik wel heel erg goede hulp en ook al vrij snel. Daar ben ik nog dankbaar voor al kon ik pas na 1,5 jaar zeggen dat ik toch ook wel eens iets roze zag in de wolk. In plaats van alleen zwart of donkergrijs.
Gek genoeg is het ‘fijn’ dit te lezen. Aangezien ik veel dingen herken. Ik heb te maken met erge depressie in mijn omgeving en het is erg zwaar ermee om te gaan. Nu zie ik ook weer even de andere kant uitgelicht. Natuurlijk is depressie geen keuze. Wie wil zich immers zo voelen?
Heftig verhaal, postnatale depressie kennen we wel, maar prenataal is veel onbekender. Goed om het meer bespreekbaar te maken
Heftig en respect dat je je verhaal zo vertelt. Als meer mama’s dat zouden doen, zouden veel anderen in dezelfde situatie zich misschien minder eenzaam voelen.
Wat heftig lijkt me dit om mee te maken en ook zwaar. Ik denk dat je je soms dan echt heel eenzaam zou hebben gevoelt. Ik heb hier geen ervaring mee. Ik heb twee zwangerschappen gehad waarvan ik met 7 mnd een kindje verloren ben. Ik heb wel vaker gelezen hierover, gelukkig is het tegenwoordig meer bespreekbaar.
Wow, heftig zeg! En wat mooi geschreven, zo duidelijk en zo gemakkelijk om in te leven. Lijkt mij een enorm zware periode voor jou en je partner. Natuurlijk hoor je er over, maar echt een beeld had ik er niet van. Door jou verhaal is dit verduidelijkt.
Een heftige gebeurtenis lijkt mij… Gelukkig komt na een depressieve periode vaak een betere periode en dat gun ik je ook van harte
Dit is zo heftig, en sommige dingen zijn ook best herkenbaar…gelukkig ligt deze tijd weer achter je x
Wat moet dat heftig zijn geweest. Je kon niet bijkomen van de gevoelens die de prenatale depressie met zich meebracht en kreeg een postnatale er bovenop. Knap dat je je verhaal zo open vertelt en goed dat je hier aandacht aan besteedt.
Heftig om niet alleen tijdens je zwangerschap een depressie te hebben maar ook daarna. Daarnaast verwacht de maatschappij natuurlijk dat je op die roze wolk zit en ik heb wel eens gehoord dat je er op wordt aangekeken als je er over wil praten. Goed dat mensen zoals Cynthia dit onderwerp bespreekbaar maken, het komt volgens mij best wel eens voor en het is fijn voor vrouwen die met deze depressieve gevoelens worstelen dat ze gehoord worden en zien dat ze niet alleen/de enige zijn.
Bedankt voor jullie reacties 🙂
Mijn doel is om zoveel mogelijk mensen te bereiken met mijn verhaal. Iedere vrouw kan te maken krijgen met mentale klachten tijdens de zwangerschap en/of na de bevalling.
Het zou zo mooi zijn als vrouwen net zo open durven te praten over mentale klachten zoals het over het algemeen prima geaccepteerd is om te praten over dat ze zo vaak moeten plassen, rugpijn hebben, zuurbranden en ga zo maar door met benoemen van fysieke klachten die voorkomen.
Hoe bekender, hoe geaccepteerder zullen we maar zeggen.
Wat heftig! Maar vooral bizar dat je niet de juiste hulp hebt gekregen. Goed om bespreekbaar te maken.