Amber: ‘Bij de nacontrole bij de gynaecologe kreeg ik te horen dat onze overleden baby kerngezond was’

Een regenboogbaby is een kindje dat geboren wordt, nadat de ouders een kind verloren bij een miskraam of door vroeg overlijden van het kind. Aangezien regenboog voor geluk staat, staat een rainbow baby voor geluk en hoop. In dit artikel deelt Amber (alias) haar ‘na regen komt zonneschijn’ verhaal. Pak de tissues er maar bij…

Leestip!

Kunnen we die hele babytijd niet overslaan?

Huisje, boompje, baby

Ik woonde weer thuis nadat mijn toenmalige vriend met wie ik samenwoonde en ik uit elkaar gingen. Ik droomde van een huisje, boompje, baby en was vrijgezel zijn beu. Dus besloot ik nog één keer alles op alles te zetten om de liefde van mijn leven te vinden. Ik schreef mij in bij een datingsite en een aantal televisieprogramma’s zoals Boer zoekt vrouw en zelfs Blind getrouwd. Ik wilde binnen een jaar de liefde vinden of het voor altijd opgeven. Dat klinkt vrij dramatisch, maar zo voelde het ook.

Dit was allemaal eind 2016. Een maand later viel mijn oog op het profiel van Jürgen. Hij was even oud als ik en dol op verre reizen met name Zuid-Amerika. Een aantal jaar geleden verloor ik mijn hart aan Peru dus we delen deze passie. Ik trok de stoute schoenen aan en sprak hem online aan. Wekenlang hadden wij de leukste gesprekken over de meest uiteenlopende onderwerpen. Hij legde de lat aan begin al hoog door te vragen of ik een gezin wilde. Het had voor hem anders geen zin verder.

In februari besloten in een cocktailbar af te spreken. Vlak van te voren stuurde hij mij een bericht dat onze afspraak hem niet interesseerde dus nam ik geen enkele moeite mij op te tutten voor onze date. Met een vriendin sprak ik af mij te komen redden mocht het tegenvallen. Een kwartier later dan afgesproken stond een boom van een vent naast mij. Net twee meter lang, mooi gekleed, nette schoenen en zijn haar stijf van de gel. Het zweet brak mij uit. Ik was verkocht en hij heeft nog geen woord gezegd.

Na een maand samenzijn vertelde hij op zoek te zijn naar een koophuis voor ons, want hij wilde dolgraag een toekomst samen. Samen besloten we ervoor te gaan, maar wel eerst te huren. Zo gezegd, zo gedaan.

Voor we wat met elkaar kregen hadden we beiden onze vakanties al geboekt. Ik zou in september twee weken naar Griekenland gaan. En hij een paar weken later drie weken naar Laos en Cambodja. Omdat het allemaal vrij snel ging met ons besloten we onze aparte vakanties door te laten gaan.

Ik was net in Griekenland aangekomen of hij vroeg of wij eerder aan het gezinsleven konden beginnen. Dit terwijl we hadden afgesproken dit jaar elkaar te ontdekken en volgend jaar, als alles nog zo goed gaat, aan een gezin te beginnen. Wij waren op dat moment allebei 35. Het zat goed tussen ons en hij wilde geen tijd verliezen. Ik kon mij hier in vinden. Na onze vakanties stopte ik met de anticonceptie. Een paar maanden later was ik zwanger en was 2 mei 2018 uitgerekend.

Zwangerschapskwaaltjes

Ondertussen werkte ik nog steeds full-time, maar hield ik niks binnen en was ik vreselijk moe. Het kostte mij vreselijk veel moeite mij staande te houden. Mijn huisarts vond het verstandiger om mij tijdelijk ziek te melden. De gynaecoloog door wie ik werd begeleid schreef mij echter medicatie voor en vond het overdreven om hiervoor thuis te blijven. Uit onzekerheid en twijfel zocht ik contact op met een privé praktijk verloskundige. Zij zouden de onderzoeken doen, mij in alles begeleiden en tegen die tijd ook de bevalling doen in het ziekenhuis. Mijn mannelijke gynaecoloog wilde echter niet met hun samenwerken. Hier had ik toch wel een heel naar gevoel bij en besloot voor een vrouwelijke gynaecoloog te gaan.

Jürgen zijn vader was met zijn vriendin in Cyprus op vakantie en werd met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Zijn vader had een hersenbloeding, was deels verlamd en werd kunstmatig in coma gebracht. Natuurlijk wilde Jürgen erheen in zo een situatie. Dus ging ik samen met een vriendin, een verpleegkundige, naar de termijnecho. Het hartje van onze baby klopte keurig. Alles verliep zoals het hoort. De week erna bleek uit de NIPT dat onze dochter waarschijnlijk geen afwijkingen had.

Mijn werkgever had helaas niet veel begrip voor mijn zwangerschapskwaaltjes. Ze zagen mij nooit overgeven dus geloofden ze niet dat ik misselijk was. Absurd en onmenselijk vond ik dat aangezien je aan alles kon zien dat ik het zwaar had. Door alle druk die op mij werd gelegd op het werk en alle stress om de gezondheid van mijn schoonvader, viel ik bijna 8 kilogram af. Ondanks dat deed de baby het gelukkig goed, werd ons verteld. Ze was gezond en dat was het allerbelangrijkste.

Geluk met een zwart randje

Begin december overleed mijn schoonvader. Wij besloten onze dochter naar Jürgen zijn overleden ouders te vernoemen. Anka, An van Andrea en Ka van Karel.

Eind april genoot ik van mijn zwangerschapsverlof, babykleertjes kopen en het kamertje inrichten toen ik in de nacht van zondag op maandag de slijmprop verloor. Zenuwachtig maar blij dat de bevalling bijna zou beginnen ben ik maar verder gaan slapen. De nacht erop werd ik wakker doordat ik nattigheid voelde. Ik dacht dat het vruchtwater was maar dat bleek bloed te zijn. Direct belden we de verloskundige die vrij snel voor de deur stond. Ze vond een hartslag maar twijfelde of het die van mij was of van onze baby. We werden direct naar het ziekenhuis gestuurd. Een volledig team van gynaecologen, verloskundige en zusters wachtte ons op. Een heleboel echo’s en testen werden gedaan maar niemand zei iets, niet tegen ons. Vol angst en spanning keken we onzeker rond. Uiteindelijk bevestigde onze verloskundige onze grootste angst, onze baby leefde niet meer.

Er zijn gewoon geen woorden die goed beschrijven hoe ik mij toen voelde. Een afschuwelijke nachtmerrie waar ik niet uit kon ontwaken. Ik werd hysterisch. Diezelfde avond beviel ik, twee dagen voor de uitgerekende datum, van onze dochter. Een prachtig meisje van 49 centimeter en 2630 kilogram……levensloos.

In het ziekenhuis werd er alles aan gedaan om erachter te komen waaraan ons kind was gestorven. Röntgenfoto’s werden genomen, weefsels en een stukje van haar rib werden uitgehaald, er werd een autopsie gedaan op haar lijfje en hersenen, haar en ons bloed werd onderzocht op mogelijke erfelijke oorzaken.

Vanuit het ziekenhuis regelden we de eerste dingen zoals de overlijdenskaartjes, de datum voor de begrafenis werd vastgelegd, Anka werd op mijn vraag gedoopt en er werden foto’s genomen door een professional op dit gebied. En toen moest ik naar huis.

Ik vertrok met een doos vol herinneringen, de gang van kraamafdeling door, de lift in, naar de parkeergarage. Terwijl ik op Jürgen stond te wachten, die de auto ging halen, rolden de tranen over mijn wangen. En toen zag ik de lege maxi-cosi in de auto staan.  Thuis stond de deur van haar kamertje open, de kinderwagen die op haar wachtte in de woonkamer…Ik ademde, bewoog maar ik voelde mij zo leeg. Verdoofd van verdriet.

De verloskundige kwam dagelijks langs. Ik kreeg een zwangerschapsvergiftiging en verloor erg veel bloed tijdens de bevalling. Eigenlijk moest ik veel rust nemen. Natuurlijk ging dat niet. Samen met Jürgen moest ik een begrafenis regelen. Leven zonder onze baby terwijl mijn lijf met elke vezel snakte naar dat kleintje. Ik was een moeder zonder een kind.

De eerste week werden we geleefd. Anders dan dat het geval zou zijn met een baby helaas. Jürgen en ik steunden elkaar in ons verdriet. Ik kon er gelukkig goed over praten. Hij ging fietsen als het hem te veel werd.

Afscheid

De begrafenis was erg intens maar mooi. Er werden liedjes gespeeld die ons raakten, kracht gaven. Mijn lieve reus Jürgen brak volledig dus hield ik mij sterk voor hem. Weken erna was het vooral overleven en rouwen. Twee weken na de begrafenis van onze dochter ging Jürgen weer werken. Daar vond hij troost in. Toen hij eenmaal weg was brak ik. Alles stond er, ik had zeeën van tijd, mijn moederlijf met al haar reacties maar ik had geen baby om voor te zorgen. Ik kon niet alleen zijn want de realiteit was ondragelijk.

Bij de nacontrole bij de gynaecologe kreeg ik te horen dat onze overleden baby kerngezond was. Haar hartje stopte ‘gewoon’ ineens met kloppen. Wiegendood in de buik. Verder waren er ook in ons bloed geen afwijkingen gevonden en mochten we weer rustig proberen zwanger te worden.

Rollercoaster van gevoelens

Vier maanden later kregen we een positieve zwangerschapstest, enkele dagen nadat ik ontslagen was. Ik was officieel zwanger van onze regenboogbaby. De schrik was groot. We waren nog niet klaar met rouwen om Anka. De angst was te groot. Mijn zwangerschap werd gezien als een risicovolle dus werd ik in het ziekenhuis begeleid. Zelf vroeg ik om een psycholoog. Het ziekenhuis haalde een psychiater erbij. Dit omdat ze zeker wilden weten dat ik verdriet had om een verloren kind en niet depressief was. Jürgen wilde op zijn manier rouwen en het verlies van onze dochter verwerken.

Vanaf dat moment was ik iedere twee weken in het ziekenhuis te vinden. Mijn urine werd getest, echo’s werden gedaan en voor mijn gesprek met de fijne psychologe. Met Sinterklaas hoorden we dat onze regenboogbaby een jongen was. Ik moet eerlijk toegeven dat ik erg teleurgesteld was. Ik wilde graag een meisje. Onbewust wilde ik Anka. Maar die teleurstelling maakte snel plaats voor blijdschap. Heel cliché maar zo waar, als het maar levend en gezond is dan maakte het geslacht niet uit.

Hoewel ik tijdens deze zwangerschap aanzienlijk minder misselijk was, kreeg ik met andere kwaaltjes te maken. Ik kreeg een vertraagde schildklier en moest aan de medicijnen. Ook kreeg ik helaas een zwangerschapsvergiftiging en met 16 weken werd er ook zwangerschapsdiabetes ontdekt. De hele situatie zorgde ervoor dat we van echo tot echo leefden. Gelukkig bewoog onze kleine lekker veel en deed het super goed. Anka was een flinke schopper maar haar broertje lag werkelijk geen seconde stil. Zelfs niet bij de echo wat voor geweldige beelden zorgde.

De echo van 32 weken werd gedaan door de arts die Anka op de wereld bracht, notabene op haar verjaardag. Zelfs een kindercardioloog werd erbij gehaald dingen uit te sluiten. Maar het zat goed. We zouden een gezonde, kleine jongen krijgen op 4 juni. Met 37 weken zou ik worden ingeleid.

Van de psychologe kreeg ik ontspanningsoefeningen vanwege de paniekaanvallen die ik dagelijks had. Hoe dichterbij de datum des te banger ik was. Ik had moeite met een naam kiezen voor onze zoon, durfde amper babykleertjes te kopen.

Moeilijke start

4 juni werd na een gecompliceerde bevalling, waarbij zowel ballon werd gebruikt, vruchtwater werd lek geprikt, zuignap aan te pas kwam, onze zoon Kaj geboren via een keizersnee. Met een knoop in de navelstreng. Omdat de bevalling allesbehalve spoedig verliep was mijn baarmoeder volledig gescheurd. Ik verloor extreem veel bloed en moest met spoed worden geholpen. Uiteindelijk waren ze 2 uur lang bezig mijn baarmoeder dicht te naaien. Dat terwijl mijn zoon zijn leven in gevaar was. Ik kan mij alleen voorstellen hoe Jürgen zich gevoeld moet hebben.

Bijna 6 uur na de bevalling mocht ik mijn zoon voor het eerst aanschouwen. Hij woog 2182 gram en was 48 centimeter lang. Ook moest hij 2 uur lang aan de beademing. Ik moest 5 dagen lang in het ziekenhuis blijven, maar ging daarna wederom met lege handen naar huis.

Toen onze zoon 2300 gram woog mocht hij eindelijk mee naar huis. Wij waren zo blij en trots. Al sloeg dat snel om. Kaj bleef aan een stuk door huilen waardoor ik besloot met Kaj op mijn borst op de bank te slapen. Alleen zorgde dit voor nogal veel spanning tussen Jürgen en mij.

Dubbel gevoel

Mentaal was de hele situatie erg zwaar. Mijn verdriet om Anka won het van het gevoel om Kaj. Het besef dat er onder andere omstandigheden een peuter van anderhalf jaar aan onze benen zou hangen, aandacht vragen, jaloers zijn op het feit dat ze papa en mama moest delen met haar baby broertje, een zorgzame grote zus spelen. Het heeft mij zeker 2 maanden gekost om een klik te krijgen met Kaj en alles een plekje te geven. Vanaf dat moment was onze regenboogbaby ook een veel rustiger, meer tevreden jongetje.

Bij nacontrole bleek dat het extreme bloedverlies bij beide bevallingen werd veroorzaakt door mijn erfelijke, heel zeldzame bloedstollingsziekte die ongeneeslijk blijkt. De volgende bevalling zal naar verwachting meer ellende met zich meebrengen. Toch willen wij dolgraag twee kinderen kort op elkaar dus als Kaj 9 maanden is stop ik met de pil en gaan we proberen zwanger te worden van ons derde kindje.

Inmiddels is onze regenboogbaby bijna 8 maanden. Hij heeft zijn achterstand qua gewicht en lengte ingehaald en is een tevreden, blije baby. Kaj huilt alleen als hij honger heeft. Ongeduldig wordt hij als hij niet direct te eten krijgt. Voor de rest zul je hem niet snel horen. Onze knuffelkont is dol op badderen. Wij hebben op onze manier onze draai gevonden en zijn dolgelukkig met onze zoon. Dit met Anka in ons hart en voor altijd in onze gedachten.

*Dit ingestuurd verhaal bevat geen echte namen of persoonlijke beelden.

Wil je ook (anoniem) je verhaal delen? Dat kan hier –> Je verhaal insturen