Sara (alias) is een 42 jarige moeder van 4. De laatste tijd is zij nogal onzeker. Niet zozeer als moeder maar meer als vrouw en echtgenote. Het is immers zo erg dat zij zich afvraagt of ze wel moet blijven. Zelf beschrijft ze haar huwelijksproblemen als relatiecrisis na de tropenjaren. Maar is dat ook zo?
Niet alles wat glimt is goud
Dit jaar zijn wij 17 jaar samen. In die tijd hebben wij samen 4 kinderen gekregen zijn. Een ruime eengezinswoning met een grote tuin, een stabiel inkomen waar we goed van kunnen leven en gezondheid. Eigenlijk heb ik niets te klagen zou je denken. Maar niet alles wat glimt is goud…
Huilend in slaap vallen
Het is 3 uur ’s nachts als ik voor de zoveelste keer wakker lig te piekeren. Mijn kussen is nat door mijn tranen. Ondanks alle lieve mensen on mij heen waar ik zielsveel van hou, ben ik ongelukkig. Ik voel mij eenzaam. Heel eenzaam.
Ik kan mij niet herinneren wanneer mijn man en ik voor het laatst intiem zijn geweest met elkaar. Nu kan het natuurlijk zo zijn dat er periodes zijn wanneer het allemaal wat minder is. Dat begrijp ik. Maar het is niet alleen dat. In zijn vrije tijd is hij vaak moe, heeft hoofdpijn of voelt zich niet zo lekker. Samen op de bank ploffen en een filmpje kijken lijkt eeuwen geleden. Samen uit eten of überhaupt quality time met elkaar net zo. Dingen die wij tot een jaar geleden deden is abrupt gestopt.
Regelmatig probeer ik het gesprek aan te gaan. Je zou zeggen dat we na 17 jaar samen zijn elkaar alles kunnen vertellen. Dat we elkaar kennen. We hielden immers zo van elkaar. Waar is onze liefde heen?
Schijn ophouden
Onze tieners zijn niet gek of blind. Ik wil niet dat onze kinderen ons zo zien. Tijdens familiegelegenheden en wanneer we visite hebben, zetten we beide een masker op. Voor zover ik weet vermoed niemand dat wij een serieuze relatiecrisis hebben. We maken overigens geen ruzie. Uitzonderlijk dan. Maar het lijkt alsof onze relatie in een oogwink van een liefdevolle verbintenis naar een platonische relatie is gegaan. Voor mijn gevoel dan, want mijn partner herkent dit totaal niet. Wat het nog moeilijker maakt.
Onzeker
Mijn mooiste jaren heb ik in mijn gezin gestopt. Met alle liefde overigens. Ik dacht mijn moederlijf te hebben geaccepteerd. Mijn kinderen zijn het meer dan waard geweest. Maar door de situatie tussen mijn man en mij ben ik weer onzekerder geworden. Zou hij mij niet meer mooi vinden? Zijn het de striae? Want ik heb er nogal wat. Is het mijn buik? Die hield ik over na de zwangerschap van de tweeling 5 jaar geleden. Misschien ziet hij mijn liever slank, zoals ik dat vroeger was?
Ik mis zijn verliefde blikken, zijn verleidelijke dansmoves, zijn onweerstaanbare aanraking en kussen. Ik mis hem. En dat weet hij. Het lijkt alleen alsof het hem niets doet als ik hem dit vertel.
Moeder voor mijn 4 lieve kinderen ben ik graag. Ik leid wel een druk bestaan. Een part-time baan als projectleider, mijn gezin, een paar vriendinnen die ik eens per 2 maanden zie en mijn ouders. In mijn ogen heb ik nog een leven naast hem. Dit is de laatste 17 jaar niet anders geweest.
Hoe communiceer je met iemand die niet wil communiceren?
Eigenlijk ben ik redelijk wanhopig. Ik heb nogal wat uit de kast gehaald om zijn aandacht te trekken. Zonder succes. Inmiddels heb ik besloten om iets te doen wat ik nog nooit heb gedaan sinds ik moeder ben. Ik ga met vriendinnen een week lang weg. Wij gaan op vakantie naar Griekenland.
Mijn hart breekt als ik eraan denk dat ik over een kleine 3 weken mijn lieve kinderen een week lang aan iemand anders moet toevertrouwen. Maar ik ga het doen. Misschien gaat een week apart ons ook goed doen. Misschien kunnen we dan beide even nadenken. Hopelijk kunnen we na mijn terugkeer wel met elkaar praten. Of nog beter…misschien laat hij zien dat hij mij heeft gemist. Dat hij mij nog steeds graag ziet.
Maar wat doe ik als dat niet gebeurt? Blijf ik voor de kinderen of kies ik voor mijzelf? Is dit een relatiecrisis? Een flinke dip? Heeft het überhaupt met de tropenjaren te maken? Ik weet het allemaal niet meer. Ik heb het gevoel dat ik sneller verouder door mijn ongeluk in de relatie. Ken je dat?
Wil jij ook (anoniem) je verhaal delen? Stuur mij een email via sandra@mamaplaneet.nl
Lees ook
Onrealistisch kritisch | Eerlijk over perfectionisme
Eerlijk over moederschap | Het begon allemaal met een burn-out
Body positivity | Over het moederlijf en de voorbeeldfunctie als moeder
Maar 5 % van gescheiden stellen blijft vrienden | Is dit bij jullie geregeld?
Het verhaal van Petra | Familieruzie was niet mijn keus
- Recensie: De verdwenen steden 3: Het eeuwige vuur van Shannon Messenger - 28 november 2024
- Recensie: Fabulant 3: De strijd om het stelsel - 1 oktober 2024
- De juiste zitzak kiezen: het belang van de maat, vulling en stevigheid - 1 oktober 2024
Snap je helemaal. Mss toch relatie therapie. Goed dat je er even tussenuit gaat om bij te tanken. Heel jammer dat hij niet wilt communiceren met jou, daarom wellicht als een vreemde/ therapeut dat zegt dat hij wel mee gaat praten. Hoop dat je je man weer terug krijgt zoals vanouds ❤️