Eerlijk over moederschap | Soms heb ik spijt van het gezinsleven

Samantha (alias) is een 30 jarige werkende mama van een 6 jarige zoon. Omdat zij soms het gevoel heeft dat ze verstikt, hoopt zij met haar verhaal steun te krijgen en te bieden aan moeders (en vaders) die haar gevoel herkennen.

Sinds kleins af aan wist ik dat ik ooit moeder wilde worden. Ik wilde graag een gezinnetje, mits mij dat gegund was. Eigenlijk heb ik daar nooit aan getwijfeld. Een toekomst met een eigen huisje, boompje, beestje was het enige waar ik zeker over was.
Na een fijne jeugd, ging ik op mijzelf wonen. En hoewel ik mij vaak genoeg erg eenzaam heb gevoeld, was het erg fijn. De vrijheid. De rust. De zelfstandigheid.

Aan samenwonen deed ik niet.
Ik genoot van mij vrijheid en het leven, maar altijd met zelfrespect.
Tot ik verliefd werd. Echt verliefd.

Hij kwam als een storm mijn leven in. Ik wist niet zo goed wat mij overkwam. Na ruim 2 jaar om elkaar heen draaien, begonnen we een relatie met elkaar. Hoe dat voelde? Ken je de uitspraak ‘op elk potje past een deksel?’. Hij was mijn deksel. Zonder twijfel. Ik kon mijzelf zijn bij hem. Hij vulde de leegte die ik jarenlang meedroeg. Hij deed wat niemand anders kon: mijn hart stelen. Gelukkig was de liefde wederzijds.

Wat genoten wij van onze tijd samen. Alle twijfel was weg. Wij wilden samen een toekomst en hadden de zelfde wensen en dromen. Na 4 jaar samen besloten we voor een kindje te gaan. Ik ben van mening dat je een kind niet ‘neemt’. Je krijgt een kind. Het feit dat wij binnen een paar maanden zwanger werden was een zegen. Niets druk erop leggen. Gewoon onvoorzichtig genieten van elkaar.

Na een fijne zwangerschap van bijna 42 weken, werden wij ouders van een prachtige zoon. Als ik mijn ogen dichtdoe zie ik het nog voor mij. Het moment dat ze de baby op mijn borst legden. Zo onwerkelijk. Zo bijzonder.

De eerste maanden waren enorm wennen. De korte nachten. De buikkrampjes. De onverklaarbare huiltjes. Het wordt wel beter, bleef ik herhalen. ”Het is maar tijdelijk, daarna kunnen we samen genieten van het gezinsleven”.
De dagen werden weken. De weken werden maanden. De maanden werden jaren. En ik kan er nog steeds niet volledig van genieten. Het valt mij zo zwaar dat ik mij vaak afvraag waarom ik ook alweer zo graag een gezin wilde.

Het leven bestaat uit verantwoordelijkheden, haasten, chronische vermoeidheid en genieten van de kleine dingen.

Ik hou van mijn zoon met heel mijn hart. Elke dag weer is hij mijn prioriteit nummer één en dat zal nooit veranderen. Maar ik haat het dat ik nauwelijks tijd heb voor mijzelf. Ik haat de vermoeidheid. Een peuterpuber opvoeden is een flinke uitdaging. Ik mis de tijd dat mijn vriend en ik alleen waren. Toen wij nog praktisch de enige waren met wie we rekening moesten houden. Ik mis de spontane dingen die wij deden. Ik word geleefd en dat valt mij erg zwaar.

Ik begrijp goed dat iedereen anders is. Maar hoe zeer je van het moederschap ook kan genieten, heb jij dit gevoel niet af en toe? Heel eerlijk? Het feit dat de meeste vrouwen moederschap de hemel in prijzen maakt mij onzeker. Ik zou willen dat het geaccepteerd werd om je zwakte toe te geven zonder als ‘zwak’ te worden gezien. Zonder de scheve ‘je bent een slechte moeder’ blikken.

Lees ook: Imperfecte moeder | Moederschap heeft een beter mens van mij gemaakt

Lees ook: Tussen kinderwens en geboorte | Preconceptie

Lees ook: Eerlijk over moederschap | Kunnen we die hele babytijd niet overslaan?

Lees ook: Het verhaal van Ramona | Eerlijk over moederschap

een vermoeide moeder huilt. Schuldgevoel. Moederschap valt me zwaar. Ik heb spijt van het gezinsleven.

Redactie

20 gedachten over “Eerlijk over moederschap | Soms heb ik spijt van het gezinsleven”

  1. Heel herkenbaar! En nee ik zou mn dochter voor geen goud willen missen. Maar je leven is totaal anders, niks gebeurd meer spontaan. Dat mag je zeker missen! Want kinderen opvoeden is gewoon ontzettend zwaar. Naast alle mooie dingen, is de basis gewoon pittig.

    Beantwoorden
  2. Beste Samantha,

    Ik herken mijzelf zeker in jouw verhaal, het is vaak ook gewoon overleven. Ik heb bewondering voor moeders die 24/7 zichzelf overgeven aan het moederschap, ikzelf zoek steeds de balans tussen mijzelf mijn werk en 3 kinderen en ik moet je zeggen samen met man doen we dit pretty awesome! En soms dromen we ons gewoon weer 15 jaar terug, of fantaseren we over de toekomst waarin de kids even groot gedacht zijn!

    Lieve groet van mij.

    Beantwoorden
  3. Heel dapper dat je dit zo deelt!

    Ik denk dat heel veel mensen je gevoel herkennen. Ik zeker wel. Dat neemt inderdaad niet weg dat je niet van je kind houdt.
    Spijt van mijn kinderen heb ik zeker niet maar ik vind het ook wel vaak erg pitttig en ja soms verlang ik ook wel terug naar de tijd voordat we kinderen kregen.

    Beantwoorden
  4. Wow! Wat een raakvlakken! Hier staat excact beschreven, hoe ik mij voel, mijn dagelijkse gedachten en frustraties, als ik klaag, dan gaat het 99% over het vast en klem zitten van “ikke” voor zover er nog een “ik” bestaat. Als moeder heb ik nooit meer tijd en ruimte voor mezelf, alles draait om het gezin (logisch) en toch lijkt het alsof alleen ik, alles continu inlever en alleen ik stil sta. Terwijl ik zoveel meer in mijn Mars heb, ik zoveel meer zou willen, maar het gezinsleven mij hier vreselijk in beperkt en belemmert. Ik heb geen eens tijd voor mezelf, laat staan bij dat ik de ruimte om mezelf enigzins verder te ontwikkelen. ik heb een Zoon van bijna 9, een Peuterpuber van 2,5 en een dreumes van 8 maanden! En reken maar dat mama het vaak een hell vindt en echt serieus compleet uitgeblust is! Mijn energie level is elke dag weer op een nieuw dieptepunt beland, voor mijn gevoel zweeft mijn energie niveau op dit moment ergens tussen de -200 en -350 (ruime schatting🤔) En ja dat deel ik ook zo met anderen, de scheve blikken neem ik voor lief, want dit zijn gewoon de feiten, dit is zoals het voor mij voelt en hoe ik het ervaar en dat ga ik voor niemand bijschaven, want daar heeft niemand iets aan. Wel moet ik erbij vermelden dat ik het moederschap niet zo zeer als negatief ervaar, maar eerder het huisvrouw bestaan, ik heb gewoon echt een bloedhekel aan al mijn dagelijkse taken in- en rond om het huis en deze tegenzin en onvrede, is killing me slowly…

    Maar top stuk! Best bevrijdend dat er iemand is, die excact hetzelfde ervaart en dit en publiek met de wereld deelt. Thanks voor je open -en eerlijkheid!

    Beantwoorden
  5. Heel herkenbaar ik heb dan een co ouderschap met de vader van mijn zoontje en toen kreeg ik ook weer wat tijd voor mij zelf nu ben ik nog een keer moeder geworden van een zoon met mijn huidige vriend en moet zeggen dat ik wel weer erg moet wennen dat ik 24/7 weer een kindje om mij heen heb

    Beantwoorden
  6. Gezien de Moederloedertrend heb ik het idee dat veel vrouwen best aangeven dat moeder zijn niet altijd eenvoudig is. Moederschap is net als het leven in het algemeen: soms is het fijn, en soms is het even helemaal niks.

    Beantwoorden
  7. Ik denk dat het heel herkenbaar is voor iedere moeder. Alleen niet iedereen praat hierover. Er heerst toch een taboe op, om te zeggen dat je iets moeilijk vindt. Dat je moet wennen aan het moeder zijn. Wat het doet met je sociale leven. Op mijn site schrijf ik regelmatig over dit soort onderwerpen, dus voor mij heel herkenbaar. Vanzelfsprekend ben ik dolgelukkig met mijn meisje, maar dat – met name – het eerste jaar heel pittig was? Ik schaam mij er inmiddels niet meer voor om dat gewoon uit te spreken.

    Beantwoorden
  8. Wat mooi dat de reacties zo vriendelijk en meelevend zijn 🙂 Dat zie je niet vaak als iemand zijn hart lucht over zo’n gevoelig onderwerp. Maar herken het wel gedeeltelijk. Ik mis het soms ook dat je naar de wc kan gaan zonder dat iemand op je schoot komt zitten of in de huiskamer iets om laat vallen (of juist verdacht stil is).. Het ouderschap is iets waar niemand je op kan voorbereiden. Complete verantwoordelijkheid, 24/7. Dat is intensief en dat je daar soms moeite mee hebt, hoort er denk ik bij. En toch komt er een dag dat ze een stukje ouder zijn en jou niet meer nodig lijken te hebben. Dan kan je zomaar weer met heel je hart terugverlangen naar deze tijd. Hoe dan ook, je bent niet de enige en ik vind het dapper dat je jezelf durft uit te spreken!

    Beantwoorden
  9. Ik vind het verschrikkelijk dat moederschap. Voor vijf minuten want dan kijk ik weer in de ogen van mijn zoontje of dan krijg ik een knuffel van mijn dochter en dan vergeet ik alles. Dan zou ik echt niet zonder kunnen en neem ik al het andere voor lief.

    Beantwoorden
  10. Vind het fijn om het hier te lezen ben 24 uur per dag moeder en mijn man werkt voor uitzendburo.ook ik vind het zwaar en daarbij heb ik nog i stanties omdat mijn onder het gemiddeld zit door mijn verleden dat krijg ik bij elke gesprek als er een instantie is bij.ik heb zelf een dochter van 7 een zoontje van 3 en een zoontje van 2.

    Beantwoorden
  11. Ik geef veel om mijn kinderen maar door de instanties om me heen wordt ik heel erg onzeker.dat heb ik nodig volgens hun door mijn verleden. Maar ben stapelgek met mijn kids en vecht m ervoor dat ze ongelijk hebben.heb ze niet op het wereld gezet om hun vervolgens kwijt te raken.

    Beantwoorden
  12. Heel herkenbaar, ik hou zielsveel van mijn kinderen en zou ze ook echt voor geen goud kwijt willen maar zo af en toe vindt ik het behoorlijk pittig vooral omdat mijn oudste stoeit met ADHD. Ik vind het knap als moeders deze gevoelens niet herkennen al twijfel ik daar zeer aan want hoe kan het dat je dan wel tijd voor jezelf overhoudt? In mijn ogen gaat het bij niemand perfect of je bent niet compleet eerlijk.

    Beantwoorden

Plaats een reactie