Jacolien (alias) is een 41-jarige thuisblijfmama van 2 zonen, 1 dochter en 1 bonusdochter. Deze van nature ambitieuze dame ruilde haar carrière in voor het gezinsleven. In het belang van acceptatie wilt Jacolien uitleggen waarom zij liever mama is dan een carrièretijger.
Op mijn tiende wist ik al dat ik rechten wilde studeren. Het begon, heel stom, met mijn liefde voor series en films waarin advocatuur een belangrijke rol speelde. Natuurlijk kwam ik er later achter dat werkelijkheid hier niets van weg heeft. Theorie is één ding, praktijk is vaak heel anders. Dit motiveerde mij overigens alleen maar. Een baan waarbij ik uitgedaagd word mensen te helpen met dat waar ik enthousiast van word, geen dag hetzelfde is en het veelzijdige contact met mensen. Oké ik zou liegen als het geld mij niets deed, maar het was niet mijn drijfveer.
Workaholic
Jaren later was ik dan eindelijk een stagiaire. Ik maakte extreem lange dagen. Geen rustige dagen om bij te komen van alle hectiek. Maar ik hield van mijn werk en had een doel.
Op een verjaardag van een nichtje leerde ik mijn huidige man kennen. Ik vond hem aardig en kon met hem lachen. Al snel spraken we af met zijn tweeën. Als vrienden dan. Ik betrapte mij erop dat ik dagelijks aan hem dacht. En dat er dan een glimlach op mijn gezicht verscheen. Zelfs de collega’s merkten dat ik straalde. Deze workaholic had er in het begin nogal moeite mee om aan de liefde toe te geven. Met zijn natuurlijke charme veroverde hij mijn hart. Achteraf vind ik hem net een smooth operator. Hij heeft nooit laten merken dat hij mij leuk vond.
De sneltrein
Toen wij eenmaal een stel werden ging het heel hard. Harder dan hard. Hij maakte het mens in mij wakker. Ik durfde weer te voelen. Dagdromen over het leven in plaats van over mijn werk. Kortom ik maakte kennis met geluk.
Een jaar later trok ik bij hem in. Echte vrienden had ik niet. Wel als je de collega’s meetelt waar ik af en toe mee ging borrelen. Maar mijn familie wist niet zo goed wat ze ermee aan moesten. Ik was altijd de carrièretijger en geen type voor het huisje, boompje, beestje. Ik begreep hun verwarring wel. Ik dacht namelijk hetzelfde. Maar mijn man veranderde dat. Ik wilde met hem settelen en een gezinnetje stichten.
Huisje, boompje, baby
Eens per jaar hebben wij een familiedag. Op zo een dag komen alle opa’s, oma’s, tantes, ooms, nichtjes en neefjes met aanhang bij elkaar. Ik vond het altijd vreselijk. De gespreksonderwerpen vond ik om te gapen. Maar dit jaar was het anders. Ik keek er naar uit zelfs. Enthousiast ging ik met, inmiddels zwanger, met de liefde van mijn leven naar de familiedag. In mijn gedachten veroverde hij alle harten net als de mijne met zijn charisma.
Helaas verliep het niet zo als ik had gehoopt. In plaats van vreugde, ontving ik verbaasde blikken van fluisterende familieleden. In plaats van felicitaties kreeg ik een lawine van vragen over de zwangerschap en de toekomstplannen. Tot op bepaalde hoogte begreep ik het. Maar het ging echt te ver. Niemand, zelfs mijn ouders en zus konden het er niet vanaf brengen blij voor mij te zijn. Niemand begreep dat ik meer uit het leven wilde halen. Ik wilde niet langer leven voor mijn werk.
Op de terugweg heb ik tranen met tuiten gehuild
Mijn lieve man probeerde mij met een strandwandeling en etentje op te vrolijken maar het enige waar ik aan dacht was dat ik mij voor het eerst in mijn leven gelukkig voelde en hoe pijnlijk het was dat de mensen die er toe doen dit weigerden te zien.
Gebrek aan respect
Je zou denken dat zij aan mijn nieuwe prioriteiten moesten wennen, dat dacht mijn man immers ook. Helaas. Toen onze zoon werd geboren zijn mijn ouders en zus langs geweest en daarna nooit meer. Zelfs toen ging het over mijn keuze de carrière op een laag pitje te zetten en een gezinnetje te stichten. Iedereen is zo teleurgesteld. Mede dankzij de hormonen heb ik toen uiteindelijk voorgesteld dat het beter is afstand van elkaar te nemen totdat zij mijn beslissingen wel kunnen respecteren. Ik wilde genieten van de roze wolk waar ik op zat en mijn gezinnetje. Eigenlijk vond ik het vreselijk egoïstisch dat zij mij dat niet gunden. Echt onderbouwde argumenten hadden ze ook niet voor hun gedrag.
Hoe is het nu?
Inmiddels ben ik een thuisblijfmama van 4. Ik heb na de geboorte van de tweeling geprobeerd part-time te gaan werkelijk maar dit voelde niet goed. Ik had niet langer plezier in datgene wat ik deed. Mijn prioriteiten lagen bij mijn gezin en ik had moeite met balanceren. Ik wilde liever fulltime mama zijn.
Tegenwoordig heb ik wel contact met mijn ouders, zus en haar gezin en een aantal andere familieleden. Afstandelijker dan ooit en meer voor de vorm. Op familiedag verschijn ik al jaren niet meer. De meeste familieleden hebben mijn kinderen ook nooit ontmoet. Erg? Ja, maar ik heb het een plekje gegeven.
Als gezin hebben wij het heel goed. Manlief werkt als orthodontist en ik ben een gelukkige gezinsmanager.
Begin bij jezelf
Hoe hoger je verwachtingen van het leven of de mensen, des te meer ruimte voor teleurstelling. Schijnbaar vond mijn familie mijn carrière belangrijker dan mijn geluk. Ik weet hoe het is een werkende mama te zijn. En ik weet hoe het is een thuisblijfmoeder te zijn. Beide totaal anders en loodzwaar. Ik kan woedend worden als ik soms dingen hoor en lees over de vooroordelen. Hou toch eens op, denk ik dan. Iedereen is anders. De situatie en prioriteiten zijn anders. Oordelen is zo makkelijk, bekrompen en heeft feitelijk nooit iets met feiten en waarheid te maken.
In plaats van elkaar te beoordelen om de gemaakte keuzes, kunnen we ook ervoor kiezen elkaar te prijzen om het feit dat wij eigen keuzes durven te maken ondanks alle commentaar. Daar word de wereld wel een stukje mooier van. Begin bij jezelf.
Lees ook
Eerlijk over moederschap | Karma is a b****
Eerlijk over moederschap | Niet alles wat glimt is goud
Eerlijk over moederschap | Couveuseouders
Een baby met oorbellen | Zo denk ik erover
Eerlijk over moederschap | Ons vlinderkind
- 30+ gezonde lunch ideeën voor school: Tips en voorbeelden voor voedzame broodtrommel - 7 september 2024
- Super Blocks van GiiKER: De perfecte mix tussen traditionele spelconcepten en moderne technologie - 5 september 2024
- Super Slide van GiiKER: De Retro Puzzel met een moderne twist - 20 augustus 2024
Wat een aparte familie zeg! Heel jammer dat ze je niet de ruimte geven om je keuzes te maken!
Wat mooi geschreven zeg, en wat een lastige situatie voor je.
Oei wat erg moet dat voor je geweest zijn 🙁 Raar he, soms kan je gewoon nooit iets goed doen voor iemand, en dan is dat maar zo.
X Lazy Bird
Jeetje wat apart zeg. Niet jouw keuze maar wel hoe de rest erop reageert.. Heel vreemd!
wow, heel anders, maar zo herkenbaar, het teleurstellen van je familie…. even een binnenkomer
ook door het onderwerp moeder worden, maar ook door de teleurstelling
wow pfieow
Wat spijtig dat je ouders en familie je geluk niet zien en dit voor jou de juiste keuze is
Jeetje wat moet dat verdrietig frustrerend en lastig zijn
Er is absoluut meer dan alleen maar werken en ik denk dat je kinderen het heel fijn vinden dat je er altijd bent
lastige situatie, maar super mooi geschreven. Familie of geen familie iedereen verdient de ruimte om zijn of haar eigen keuzes te maken!
O ik kan hier met mijn hoofd zo niet bij. Hoe kan je je dochter, je vlees en bloed die je 9 maanden bij je droeg, zomaar op afstand houden? Zeker om deze reden. Ik vind het heel mooi dat je voor jezelf een nieuw levensdoel kreeg en daar heel gelukkig van wordt. Of je er geld mee verdient of niet, mama zijn is toch de mooiste carrière die je kan hebben?
Ik houd van verhalen van vrouwen die andere keuzes durven te maken dan gangbaar is. Ik heb de post gedeeld op de Facebookpagina van Het Moederfront.
Dank je wel Nicole! 🙂
Wat een vervelende reactie zeg. Kan me voorstellen dat het moeilijk voor je is. Ik vind het heel mooi hoe je het hier op ‘papier’ zet.
Wat jammer en verdrietig dat je familie meer waarde hecht aan jou als carrièretijger dan als moeder en mens in het algemeen. Zeker je familie zou je onvoorwaardelijk moeten steunen.
Wat een krachtig en mooi geschreven verhaal. Inderdaad prijs iemand zijn keuzes aan!
Jammer zeg dat je familie zo reageert…. Volgens mij is mama zijn toch echt belangrijker dan een carriere maken (als het erbij kan is dat ook prima, maar zeker niet de eerste prioriteit)
Wat moet dat heftig zijn, als je familie jouw keuzes niet kan of wil accepteren. Het gaat er toch vooral om dat je gelukkig bent met wat je doet en wie je bent:)
Goed dat je je eigen keuzes hebt gemaakt. En die studie rechten…daar heb je, ook als je er feitelijk niks mee doet, toch een hoop profijt van!
Wat vreselijk dat jouw keuze niet geaccepteerd werd door je familie en vrienden. Het gaat toch om jouw geluk! Goed dat je voor jezelf hebt gekozen en je gevoel hebt gevolgd. En lekker blijven genieten van je gezin!