In deze editie van Eerlijk over moederschap vertelt Christina hoe ze op haar 15e voor het eerst mama werd en hoe zij het leven als moeder ervaart. lees dan hier hoe het werkt.
Lees ook
Eerlijk over moederschap | Mijn kind is geen achterlijke mongool
Eerlijk over moederschap | HELPP syndroom en prematuur met klompvoetjes
Eerlijk over moederschap | Kunnen we die hele babytijd niet overslaan?
Eerlijk over moederschap | Ons vlinderkind
Eerlijk over moederschap | De vader van mijn kinderen had een dubbelleven
Ik voelde mij als tiener nergens thuis
Voor ik zwanger werd woonde ik bij mijn moeder en haar toenmalige vriend. Ik was net 1,5 jaar geleden verhuisd van letterlijk het hoge noorden naar het zuiden. Daarvoor woonde ik bij mijn vader en zijn nieuwe vrouw, mijn 2 broers, halfzusje en halfbroertje. Maar omdat ik me niet gelukkig voelde wilde ik graag bij mijn moeder wonen. Zij was net verhuisd naar het zuiden van het land. Een paar maanden later kreeg mijn moeder borstkanker. Verdorie.. zat ik daar, moeder super ziek en ik niemand om op terug te vallen. Dat klinkt nu best egoïstisch maar het was zwaar als een 15 jarige dit mee te maken, zeker gezien het feit dat ik mij al nergens op mijn plek voelde. Gelukkig had ik wel ondertussen vrienden gekregen daar en in de tijd dat mijn moeder herstellende was, leerde ik de jongen in kwestie kennen. Al met al, best hectisch!
Wat een rare snuiter!
De jongen was een collega. We werkten samen in een supermarkt. Ik was net 15 en hij 18. Ik moest absoluut niks van hem hebben in het begin en vond het maar een rare snuiter! Op een gegeven moment raakte we dan toch aan de praat en gingen we samen ‘chillen’. Dat echte daten deed ik natuurlijk nog niet op die leeftijd. En boem.. daar was het dan, die gruwelijke verliefdheid. Wauw, als ik daar aan terug denk dan krijg ik weer dat heerlijke gevoel!
Vanaf dat moment waren we eigenlijk onafscheidelijk. We deden alles samen, sliepen altijd bij elkaar. Of eigenlijk, hij bij mij. Zijn ouders zijn moslim dus mochten we daar niet zijn.
Samen sterk
Mijn vriend was aan het werk toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. Op dat moment waren wij 5 maanden samen. Na mijn doktersafspraak was ik op zijn werk langs geweest om het te vertellen. Niet zo handig, maar ik moest het hem direct vertellen. Ondanks dat hij het ergens wel wist, schrok hij toch. Logisch natuurlijk. Samen besloten we ervoor te gaan. Ook al wisten we niet goed wat ons te wachten stond.
Vervolgens ben ik doorgefietst naar school, mijn mentor wist er vanaf, om de klas binnen te lopen en in huilen uit te barsten. Blijkbaar had het meer impact op mij dan ik had gedacht.
Tenslotte ben ik naar huis gefietst om het mijn moeder te vertellen. Na wat gevloek van haar kant, viel er een ongemakkelijke stilte. Na een goed gesprek zei ze dat ze altijd achter me zou staan. Fjoew! Mijn vader woonde 250 km verderop dus hem heb ik het via de telefoon verteld dat hij opa wordt. Hij was super teleurgesteld natuurlijk, maar zodra mijn zoon geboren was kon hij zijn geluk niet op!
Met alle respect maar ik ben geen moslim!
De ouders van mijn vriend vertellen, dat op zich was al een bijzonder verhaal. Zijn moeder kreeg zelf op haar 17e een kind dus zij reageerde redelijk mild.
Toen we samen bij zijn ouders langs gingen werd het wat ingewikkelder. De ouders zijn moslim en om geaccepteert te worden in de familie moest ik Nika doen. Aangezien ik niet goed wist hoe of wat dat inhield, ging ik ermee akkoord. Nika bleek heel wat meer te betekenen dan ik had durven denken, namelijk trouwen én moslim worden. Met alle respect maar ik ben geen moslim!
Want wie gelooft nou dat ik ervoor koos om op mijn 15e zwanger te worden?
Ik zat in de 4e klas van de middelbare school, met 32 weken zwangerschap heb ik mijn diploma opgehaald. Dus je raad het al, ik was het gesprek van de dag! Wat ik nooit meer vergeet, is dat er altijd een groepje jongens tegen iedereen een grote mond had en streken uithaalden, geen greintje respect hadden. Verder hebben we echt wel veel positieve mensen om ons heen gehad die ons graag wilden helpen met alles wat we maar nodig hadden.
Nu we 8 jaar verder zijn durf ik daar best een eerlijk antwoord op te geven, maar met goed overleg ben ik gestopt met de pil omdat ik een kind wilde hebben, Nu denk ik ‘wat in vredesnaam dacht ik toen?’
Hier zat natuurlijk een reden achter. Als ik terugkijk naar mijn jeugd, heb ik geen makkelijke tijd gekend. Van scheiding van mijn ouders, mij eenzaam en niet begrepen gevoeld. Bij moeder gewoond, toen weer bij vader en daarna weer bij moeder. Nu kom ik natuurlijk over als een probleemkind. Maar ik was verre van dat. Ik wilde iedereen altijd tevreden houden zodat niemand verdriet had, hoog sensitief kan je me wel noemen. Kort samengevat, anderen waren altijd tevreden over mijn gedrag, maar daardoor werd ik vaak vergeten.
Conclusie: Eenzaam en ongelukkig. Door een nieuw leven, wat helemaal van jezelf is en die je nooit in de steek zal laten, wilde ik van mijn eenzaamheid af. Iemand die je alle aandacht kan geven die je verdiend. Een kind in dit geval.
Nu ik 3 kinderen verder ben en de laatste twee zwangerschappen last heb gehad van depressies en angststoornis denk ik anders over abortus.
De eerste zwangerschap heb ik als heel prettig ervaren. Om mij heen bouwde ik een muur om mijzelf en mijn kind te beschermen tegen alle meningen en oordelen. Naast school werkte ik gewoon nog bij de supermarkt, waar ik veel steun kreeg. Het enige waar ik last van had was ischias.. ooh wat deed dat pijn! Vooral in de laatste weken kon ik geen kant meer op.
Nu, 9 jaar later, zijn wij nog steeds samen. Inmiddels zijn we trotse ouders van een 7-jarige zoon, zijn 3-jarige broertje en 5-maanden oude zusje. Binnenkort ga ik weer aan het werk, na een jaar ziek thuis te hebben gezeten.
Hoewel het super goed gaat, zou ik het niemand aanraden om op haar 16e moeder te worden. Ook was ik volwassener dan mijn leeftijdsgenoten, ik was niet klaar voor moederschap. Rust, regelmaat en reinheid. Je moet het je kind wel kunnen bieden. Dat kan pas als je het zelf ook hebt.
Met man en macht heb ik samen met mijn vriend gewerkt om onze oudste zoon een stabiele thuisbasis te bieden.
Met resultaat. We wonen in een fijn gezinswoning in een kindvriendelijke buurt en doen het financieel ook prima. Nu ik 24 ben en 3 kinderen heb, kan ik daadwerkelijk genieten van het moederschap. Ik vind het heerlijk!
De stempel ‘tienermoeder’ heeft me wel altijd heel onzeker gemaakt
Ik ben geen hoogopgeleide vrouw geworden door mijn keuze vroeg moeder te worden. Ik zeg altijd, ik doe alles andersom. De stempel ‘tienermoeder’ heeft me wel altijd heel onzeker gemaakt. Ik zal altijd die tienermoeder blijven. Al krijg ik nog zoveel respect, ik zal altijd vragen krijgen als ik zeg dat ik al 3 kinderen heb. Ik heb natuurlijk volwassen moeten worden mét kinderen, waar anderen dat zonder kinderen en met ouders hebben kunnen doen. Het zijn de kleinste dingen, zoals het huishouden, zelfstandigheid etc. Ik merk naarmate ik ouder wordt ik wel meer lak aan de rest krijg. Ik krijg maar 1 kans om mijn kids op te voeden zoals ik dat wil doen en daar moet je sterk voor in je schoenen staan. En dat lukt me steeds beter.
Je krijgt maar één keer de kans om het goed te doen
Mocht je van mijn verhaal nog niet genoeg hebben geleerd dan wil ik je dit nog meegeven. Dit geldt voor zowel je eigen jeugd als die van je kinderen. Je krijgt namelijk maar één kans om het goed te doen!
- 30+ gezonde lunch ideeën voor school: Tips en voorbeelden voor voedzame broodtrommel - 7 september 2024
- Super Blocks van GiiKER: De perfecte mix tussen traditionele spelconcepten en moderne technologie - 5 september 2024
- Super Slide van GiiKER: De Retro Puzzel met een moderne twist - 20 augustus 2024
Heel begrijpelijk dat je zwanger wilde worden. Verstandig. Nee dat niet. Maar diep respect zoals je het toch maar doet.
Diep respect inderdaad. En ja, dat mag zeker gezegd worden.
Wauw! Een diepe buiging voor deze mama. Respect
Wow! Allereerst echt heel mooi dat jullie nog altijd samen zijn en inmiddels zelfs drie kinderen hebben. Doet me heel goed om te lezen. Daarnaast herken ik dat gevoel wel om een kindje te willen krijgen om die reden. Vermoed eigenlijk dat het voor mij ook geldt. Mijn verhaal liep uiteindelijk anders, maar ik beaam je volledig dat je eigenlijk eerst voor jezelf moet zorgen en het dan pas voor een ander kan. Lang verhaal kort: veel geluk met elkaar! Enorme bewondering voor je, wat een dapper meisje was je eigenlijk al op jonge leeftijd!
Ik snap het ook heel goed ja. Ik heb vooral bewondering voor haar eerlijkheid. Ik hou ervan!
Mooi dat je je verhaal hebt gedeeld! En fijn dat het nu goed met jullie gaat veel liefde en geluk gewenst.
Wauw…wat een verhaal en wat heb ik bewondering voor je, jullie. Het is niet makkelijk geweest, respect. Mooi geschreven X
Wat ontzettend veel respect heb ik voor je! Mooi hoe je Dit hebt willen schrijven! Diepe buiging
Wat een bijzonder verhaal
En wat mooi dat jullie nog altijd samen zijn dat vind ik heel speciaal
Ik hoop dat met dit verhaal andere er van zullen leren!
Respect zeg! Wat tof dat je het zo hebt verteld, mooi om te lezen!
Wow..wat heftig zeg om op die leeftijd al zwanger te zijn. Wel heel bijzonder dat jullie nog steeds samen zijn en meerder kindjes hebben gekregen.
Wauw, wat ontzettend knap hoe dit allemaal uitgedraaid is. Geniet nu maar volop van het mama zijn!
wat een prachtig, bijzonder verhaal zeg❤
Zo zie je maar weer dat je niet te snel moet oordelen, mooi verhaal
Wauw, wat een eerlijk verhaal!! En diepe buiging voor jullie. Ik kan me goed inleven in jullie verhaal. Ik was dan wel geen tiener meer (21) maar ik ben ook volwassen geworden terwijl ik al kinderen had. Nooit spijt, maar kiezen voor kinderen beïnvloed je leven op een manier die je niet terug kunt draaien. Grappig, ik heb ook vaak het gevoel dat ik alles andersom doe.
heel bijzonder.
fijn dat jullie nog samen zijn
ik hoop dat alles nu oke is met je moeder?