Eerlijk over moederschap | Couveuseouders

In deel 1 kon je lezen hoe Nienke en haar man het overlijden van hun dochtertje hebben ervaren en moesten verwerken. In deel 2 vertelt mama Nienke onder andere hoe zij tot hun spijt couveuseouders werden.

Lees ook

Eerlijk over moederschap | Mama is ziek

Het verhaal van Els | Mijn leven als wensouder met PCOS

Eerlijk over moederschap | Karma is a b****

Eerlijk over moederschap| En toen had ik een genderkind

Het verhaal van Jasmijn | Ik heb spijt van de borstvergroting

…Gelukkig waren we net als de eerste keer weer snel zwanger, maar wat had ik stress. Eerst was het onwijs spannend of deze baby wel een dichte buik had (we wisten dat het niet erfelijk was, maar toch was het spannend). Gelukkig was dat wel het geval. En daarna was ik zo bang dat hij ook dood zou gaan. Ik probeerde zoveel mogelijk afleiding te zoeken en er niet teveel aan te denken. Ik maakte mijzelf helemaal gek zo. En daar was niemand mee geholpen.

Toen ik 32 weken en 1 dag zwanger was werd ik wakker met een lichte buikpijn, het voelde als menstruatiepijn. Mijn man zou die dag thuiswerken omdat die dag de babykamer bezorgd zou worden. Na een paar uur buikpijn en twijfelen toch maar de verloskundige gebeld. Ze kwam direct en toen bleek dat ik al 6 cm ontsluiting had. Ik mocht niet meer lopen en moest met de ambulance naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis had ik al 8 cm ontsluiting en anderhalf uur later werd onze zoon geboren. Ik was zo bang dat ook hij dood zou gaan doordat hij te vroeg geboren was.

Voor de tweede keer gingen wij zonder kindje het ziekenhuis uit

Ik mocht hem heel even vasthouden en daarna werd hij direct meegenomen door de kinderarts die al stond te wachten. Dat was vreselijk. Toen ik hem na een paar uurtjes weer zag lag hij in de couveuse met een sonde en allemaal slangetjes aan de monitor. Ik zal nooit vergeten hoe het voelde toen ik voor het eerst met hem mocht buidelen. Zijn warme huid op de mijne, de kreunende geluidjes die hij maakt en hoe hij rook. Voor de tweede keer gingen wij zonder kindje het ziekenhuis uit. Gelukkig is het heel goed met hem gegaan en kon hij snel zonder hulp ademen en zelfstandig drinken.

Iedere dag moet je afscheid nemen van je kind en je kind achterlaten in het ziekenhuis. Je kunt niet altijd bij hem zijn als hij huilt en je nodig heeft. Je voelt je machteloos en natuurlijk heel schuldig omdat hij dit allemaal moet doorstaan.

Na 3 weken in het ziekenhuis te hebben gelegen mocht hij mee naar huis. Eenmaal thuis waren de zorgen nog niet voorbij. Iedere 3 uur voeden. Die voedingen bestaan uit: wegen, proberen aan de borst te laten drinken, weer wegen en dan nog navoeden met afgekolfde melk via de fles als hij niet genoeg gedronken had. Daarna kolven voor de volgende voeding. Al met al was ik hier per voeding anderhalf uur mee bezig en anderhalf uur daarna begon je weer opnieuw. Maar ik deed het met liefde!

Oeps, een tweeling! 

Toen onze zoon ruim 2 was besloten we voor nog een kind te gaan. Ook deze keer was ik weer snel zwanger. Ik had heel erg gehoopt op een normale zwangerschap. Een zwangerschap zonder zorgen en teveel medisch gedoe. Gewoon controles bij de verloskundige en niet in het ziekenhuis maar toen tijdens de eerste echo bleek dat we een tweeling verwachtten wist ik direct dat ik die hoop op moest geven. Weer werd het een zwangerschap met veel controles, echo’s en natuurlijk veel stress vanuit mij. Niet gek gezien de geschiedenis maar toch.

Toen ik 31 weken zwanger was voelde ik de baby’s niet goed bewegen dus heb ik een hartfilmpje laten maken. Daaruit bleek dat de baby’s het goed maakten. Ik had daarentegen veel te harde buiken en 1 centimeter ontsluiting. Vanaf dat moment mocht ik niet meer naar huis maar werd ik direct aan de weeënremmers en longrijping gelegd. De ontsluiting zette een beetje door en omdat ik nog geen 32 weken was moest ik naar een academisch ziekenhuis worden overgebracht. Gelukkig werd de situatie daar stabiel en bleef de ontsluiting gelijk. Dat was een opluchting!

Op zondagavond zat mijn man te twijfelen of hij naar huis zou gaan of in het ziekenhuis zou overnachten. Volgens de gynaecoloog kon hij rustig naar huis gaan, want alles was rustig bij mij. Maandagochtend om 5 voor 5 werd ik wakker omdat ik vruchtwater verloor. Ik heb direct mijn man gebeld dat hij moest komen. Ik werd naar de verloskamer gebracht waar onze zoon om 12 over 5 werd geboren en 13 minuten later zijn zus. Helaas was mijn man te laat om bij de bevalling te zijn. Het ging ook zo snel allemaal. Ik vind het nog altijd lastig dat er niemand bij de bevalling aanwezig was die ik ken.

Ook de derde keer verlieten wij het ziekenhuis na de bevalling zonder een baby 

Mijn man kwam binnen en nummer 2 werd net weggebracht in de couveuse. Weer volgde er een hectische tijd maar gelukkig ging het met de tweeling direct heel goed. Ze mochten na 2 dagen in het academisch ziekenhuis al naar het streekziekenhuis. In totaal hebben ze 5 weken in het ziekenhuis gelegen. In het ziekenhuis zijn er nog mooie foto’s gemaakt door de stichting Early Birds Fotografie. Eenmaal thuis begon pas echt de drukke periode. Ze hadden erg veel last van prikkels en daardoor waren ze schrikkerig en moesten veel huilen.

Inmiddels zijn we 2.5 jaar verder

Inmiddels zijn we 2 en een half jaar verder sinds de geboorte van de tweeling. Ik kan eindelijk zeggen dat het nu echt goed gaat met de kinderen. We hebben als gezin onze ritme gevonden. Het eerste jaar waren ze veel ziek doordat ze door hun vroeggeboorte minder weerstand hadden. We hebben nu geen controles meer in het ziekenhuis en dat geeft veel rust. Zoals het er nu naar uit ziet heeft geen van de kinderen wat overgehouden aan de vroeggeboorte en ontwikkelen ze zich normaal.

Leer van mijn ‘fouten’

Bij het overlijden van onze dochter heb ik er achteraf spijt van dat ik niet heb geholpen om haar te wassen en te verzorgen. Op dat moment heb ik er door alle emoties niet aan gedacht dat ik dat wilde en niemand heeft het aan mij gevraagd. Mijn tip is om van te voren (vanaf het moment dat je weet dat je kindje niet meer leeft of weet dat het komt te overlijden vlak na de geboorte) goed over dit soort dingen na te denken hoe lastig dit ook is. Je kunt het namelijk nooit meer over doen.

Toen wij eenmaal contact hadden met de uitvaartverzorgster moesten we heel snel een keuze maken voor een kaartje en een tekst die wij erop wilden hebben. Omdat wij voor de bevalling al een paar dagen wisten dat ze was overleden hadden we achteraf die tijd kunnen gebruiken om hier vast over na te denken en om alvast andere dingen te regelen voor haar uitvaart. Nu konden we (gezien de tijd om de kaarten te laten drukken) alleen kiezen uit een paar kaartjes van de uitvaartonderneming die we eigenlijk niet heel mooi vonden. Als we dit eerder hadden gedaan dan hadden we een keus.

Bij ons werden er door de stichting Make a Memory foto’s gemaakt. Wij hebben zelf ook foto’s gemaakt maar niet heel veel. Ook dat vind ik achteraf jammer. We hebben gelukkig wel een paar mooie foto’s van haar.

Opmerkingen die ik te vaak kreeg nadat de tweeling te vroeg werd geboren: ”geniet er nog maar even van dat hij nog in het ziekenhuis ligt en je nu nog door kunt slapen. Als hij thuis is kan dat niet meer. ” Ik weet dat dit soort opmerking heel goed bedoeld zijn maar het komt zo fout over. Als moeder wil je niks liever dan bij je kind zijn, die gebroken nachten neem je er voor lief bij. Je wilt echt niet weken achter elkaar je kind iedere dag alleen in het ziekenhuis achterlaten.

Meer van zulke opmerkingen die ECHT NIET kunnen zijn: 

”Wel schattig dat je kindje lekker lang klein blijft.”

”Slaap hij nu nog niet door? Kan hij nu nog niet kruipen? Kan hij nu nog niet lopen?”

”Wel fijn dat je nu een makkelijke bevalling hebt gehad omdat je kindje nog zo klein was.”

Tips voor bekenden van ouders in vergelijkbare situatie

Accepteer het als je niet langs kunt komen in het ziekenhuis of als je de baby niet vast mag houden als hij thuis is. De meeste te vroeggeboren kinderen zijn heel vatbaar voor ziektes en kunnen heel slecht tegen prikkels en hebben veel behoefte aan rust, ritme en regelmaat.

Denk er ook eens aan om aan de vader te vragen hoe het gaat. De moeder heeft verlof en hoeft niet naar werk, maar de vader moet vaak kort na de bevalling alweer werken. Hij heeft ook veel zorgen (om de baby maar ook om zijn vrouw). Daar wordt vaak te makkelijk over gedacht.

Wil jij ook anoniem je verhaal kwijt? Stuur dan een email naar sandra@mamaplaneet.nl ovv Eerlijk over Moederschap

Lees ook

Eerlijk over moederschap | Laat de roze bril je niet verblinden

Eerlijk over moederschap | De grote boze wereld & de ziekte van Crohn

Het verhaal van Myrna | De hel waarin ik leef na seksueel misbruik

Eerlijk over moederschap | Ik ben ontrouw geweest

Eerlijk over moederschap | Mijn leven met autisme