Cathelijn is een drukke moeder van een tweeling. De korte nachten en de vele petten die ze op heeft neemt ze voor lief. Ze doet het graag. Maar op momenten dat ze het even moeilijk heeft is er niemand om haar op te rapen. Sterker nog, haar familie en vrienden maken het er niet beter op met de opmerkingen die ze regelmatig maken.
Normaal gesproken ben ik zelden negatief. Ik ben nogal een positief ingestelde vrouw die het leven graag van de mooie kant bekijkt. Toch moet ik even klagen.
Ik ben altijd wel een harde werker geweest. Nadat ik mijn opleiding had afgemaakt ben ik fulltime aan het werk gegaan. Knokken voor mijn dromen, voor de toekomst. Ik had het goed, dus ik deed het graag. Toen mijn man en ik kinderen kregen besloot ik op een gegeven moment op de rem te trappen en niet één maar wel tien stappen terug te nemen. Met de komst van onze tweeling waren mijn prioriteiten veranderd. Ik ging van 80 uur per week naar 30 uur per week werken. Dit hield ik wel twee jaar vol. Ondanks dat de helft van de tweeling een huilbaby was, wist ik iedereen tevreden te houden. Na twee jaar bereikte ik mijn breaking point. Niet één maar twee peuterpubers in combinatie met een hectische baan als directie secretaresse, mijn rol als echtgenote, zus, schoonzus, dochter, vriendin en het huishouden met een hond en een kat. Het werd mij teveel.
Ik besloot ontslag te nemen. Stil zitten heb ik nooit echt gekund dus ik doe vrijwilligerswerk bij Leger des Heils. Daarnaast werk ik als gastouder vanuit huis waar ik zorg draag voor momenteel 4 kinderen. Dit inclusief mijn eigen tweeling. Ik maak wekelijks 40 tot 50 uur in de opvang. En mijn vrijwilligerswerk kost mij zo een 10 tot 12 uur per week.
Bagatelliseren
Het meest vervelende vind ik dat ik altijd een luisterend oor had voor mensen die daar behoefte aan hadden. Ik had altijd een schouder om op uit te huilen. En toen ik dat nodig had, was er niemand. Niemand die mij begreep of steunde. En man, wat doet dat pijn!
Wellicht is het deels mijn schuld. Ik ben niet iemand die haar zus of vriendin opbelt om te klagen. Toch doet het pijn als mensen die je naast staan niet durven te bereiken. Heel eenzaam is dat. Ik had alleen mijzelf. In de goede en slechte tijden.
Tijdens de verjaardag van de tweeling maakt de schoonfamilie graag ‘een grapje’ over mijn werk in de opvang. ”Als de kinderen straks naar school gaan, ga je toch wel een echte baan zoeken toch?” Manlief heeft dan geen moeite namens mij te antwoorden ”Ja dan wilt ze een echte baan zoeken”.
Als ik met mijn moeder en zus aan het lunchen ben, zijn opmerkingen als ”Als de kinderen straks op school zitten, ga je jezelf hopelijk echt nuttig maken”.
Pijnlijk eenzaam
Het raakt mij. Ik spendeer ontzettend veel tijd in iets waar ik in geloof. Ik verzorg 4 jonge kinderen en maak lange dagen in de opvang en bij het Leger des Heils. Administratie, knutselen voorbereiden, feestdagen voorbereiden en uitvoeren, het huis netjes houden, contact onderhouden met ouders, collega’s en andere betrokkenen. Ik volg cursussen om mij te blijven ontwikkelen. Het gekke is dat ik dacht dat mijn naasten dat zouden zien en respecteren. Blijkbaar heb ik mij daarin zwaar vergist. Ik word niet serieus genomen aangezien ik niet buiten de deur werk. Waar is het respect gebleven? Inlevingsvermogen? Al deze mensen zijn volwassen mensen en ouders. Kinderen opvoeden is rete zwaar. Waarom zou je datgene wat ik doe bagatelliseren?
Ik denk dat ik te lief ben om mijn mond te openen tegen mijn naasten. Of is het een vorm van zwakte? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik mij ontzettend ondergewaardeerd voel door mijn naasten. Gezien het drukke leven dat ik leid, zou ik wat meer steun goed kunnen gebruiken. En dat mis ik. Pijnlijk eenzaam is dat.
Wil jij ook (anoniem) je verhaal delen? Stuur dan een email naar sandra@mamaplaneet.nl
- Bevalling: Alles over de eerste tekenen, fases en nazorg - 16 september 2024
- 30+ gezonde lunch ideeën voor school: Tips en voorbeelden voor voedzame broodtrommel - 7 september 2024
- Super Blocks van GiiKER: De perfecte mix tussen traditionele spelconcepten en moderne technologie - 5 september 2024
Oh wat is dit waar! Voel en ervaar het exact zo… goed beschreven
Wat jammer om te lezen dat iemand zich zo ondergewaardeerd kan voelen. Zo’n persoonlijk verhaal zet me wel aan het denken.
Wat een mooi, eerlijk verhaal. Ik hoop dat je de kracht krijgt om meer waardering af te dwingen, want ik vind dat je veel doet. Ik ben thuisblijfmoeder en krijg ook wel eens de vraag wat ik de hele dag doe. Ik heb het dan inderdaad niet half zo druk als jou (als gastouder en moeder van een tweeling), maar ben toch de hele dag bezig. Jammer dat daar soms zo neerbuigend over wordt gedaan.Gelukkig heb ik wel veel support van familie.
Wat vervelend dat je je zo ongewaardeerd voelt. Dat is niet prettig. Als ik jou was zou ik het gewoon gaan zeggen. Blijken hebben ze het niet door dat ze je niet steunen. Stap 1 is het benoemen. Als ze vervolgens nog zo flauw blijven doen, zou ik proberen om minder met ze om te gaan.
Supergoede post. Ik heb hem gedeeld op Het Moederfront!
Wat goed geschreven, herkenbaar en aangrijpend. Mensen willen altijd iets te klagen hebben. Zo jammer…
Wat een super mooi verhaal! Heel aangrijpend en ik herken me alleen al in de titel, kan echt zwaar zijn. Goed om zo te delen
Heel erg herkenbaar, dat ondergewaardeerd voelen. Ik heb er wel wat van gezegd, en veranderd niks. Dus dan neem ik maar afstand
Ooooh. Wat vind ik dit erg voor jou!!! Mijn ervaring is helemaal anders. Ik word echt gesteund in de keuze om thuisblijfmama te zijn. Knuffel!!
Zo erg dat je dit zo moet ervaren, mijn ervaring hiermee is totaal anders. Ik word echt gesteund in mijn beslissing om thuisblijfmama te zijn. Dikke knuffel!
Wat heftig om dit te lezen. Helaas op best veel vlakken herkenbaar. Je weet pas op wie je kunt bouwen als je je slechte tijden meemaakt. Heel veel sterkte.
Wat erg dat je omgeving zo laatdunkend spreekt over je werk. Je hebt misschien wel de zwaarste baan van allemaal. Kinderen een veilige basis geven, is één van de mooiste beroepen die er is. Dat ís een echte baan.
Ik denk alleen wel dat het soms goed kan zijn om hulp te vragen, al vind ik het zelf ook erg moeilijk. Maar wanneer jij niet aangeeft dat je een grens hebt en dat je soms ook een schouder nodig hebt, dan doet niemand dat voor je – heb ik gemerkt door de jaren heen. En ergens begrijp ik dat ook wel weer: we hebben allemaal onze kinderen, baan, huishouden, misschien relationele sores en/of een omgeving die harder roept om hulp. Daarmee wil ik het niet goedpraten, maar zeggen: laat zien dat jij er ook nog bent. Want je bent het meer dan waard!
Veel liefs en een dikke knuffel
Tjonge wat naar! Ik vind gastouderschap wel een echte baan. Helaas herken ik het niet gewaardeerd worden wel. Ik heb geen werk door mijn beperkingen en heb lang in een instelling gezeten. Bij elk telefoonte me tmijn ouders kreeg ik van mijn vader te horen wanneer ik een baan ging zoeken.
Wat een ongelooflijk lullige reacties! Ik denk dat je keihard werkt om alles rond te krijgen. Ik ben op zoek naar werk, maar wil juist geen gastouder worden door het gedoe er omheen en de vele uren die je moet maken voor een redelijk inkomen.