Het verhaal van Robert | Mijn leven als de partner van een autist

Na het verhaal van Sophia en haar leven met autisme, kreeg ik een email van Robert (alias). Hij wilde graag zijn verhaal delen. Hij heeft namelijk jarenlang geleefd als de partner van een autistische vrouw.

Hoe het allemaal begon

Mijn toekomstige ex-vrouw ken ik al meer dan 2o jaar. Vanaf het begin wist ik dat ze het op sociaal gebied wel moeilijk had. Echt erover praten deed ze alleen niet graag.
Voor we kinderen kregen was er meer structuur en minder stress in ons leven. Ik ben een nogal ondernemend type en daar probeerde ze wel vaak in mee te gaan. Op sociale momenten deed ik het woord. Achteraf begrijp ik dat het gedrag wat ze vertoonde meer wenselijk was. Ze deed haar best maar sociaal was niet een woord dat bij haar past.

Ontkenning

Na de geboorte van onze zoon vermoedde ik postnatale depressie. Zij was het daar niet mee eens. Volgens haar lag het allemaal aan onze relatie. Bij de relatie therapeut mocht ik na twee sessies al weg en werd zij doorgestuurd naar een psychiater waar ze onder andere Prozac kreeg voorgeschreven.

Lees ook: Het begon allemaal met een burn-out

De jaren erna gingen met flinke ups en downs. Vlak nadat onze dochter werd geboren en oudste zoon naar school ging, kwam we erachter dat onze zoon autistische kenmerken had. Mijn vrouw kon absoluut niet omgaan met zijn gedrag. Dat maakte het allemaal niet makkelijker. Al helemaal niet toen onze zoon in aanraking kwam met de justitie. Praten deden we namelijk nog steeds niet echt. Ze zocht afleiding in haar werk. Mede hierdoor kwamen we als gezin in een heftige crisis.

Veel zorg kwam op mij neer. Dat heb ik als dusdanig zwaar ervaren dat ik tientallen gesprekken heb gehad met de begeleiding. En mijn vrouw weigerde te praten over de problemen die er waren. Ze weigerde haar verantwoordelijkheid te nemen. En elke keer als de hulpverlening te dichtbij kwam, stopte ze de therapie. Van een fijne relatie was er al heel lang geen sprake meer.

Ik stond machteloos langs de lijn te kijken

Ik heb mij ontzettend alleen gevoeld. Zowel in de periode voor de medicatie als tijdens. Ik wilde een goede partner zijn voor haar, maar ik kon niet veel goed doen. Ze werd snel boos. En als ik dan vroeg waarom ze boos was, kon ze dat niet verwoorden. Sterker nog, het liep dan vaak uit de hand.
Dag en nacht heb ik moeten aanhoren hoe ellendig zij zich voelt. Dan had ze weer te veel gegeten waar ze weer ziek van werd. Maar wat ik ook zei of deed, ik kreeg er commentaar op.

Het ergste vond ik dat ze er voor de kinderen niet was. Als ze het moeilijk had leefde ze in haar eigen wereld en mopperde veel. Ze was ook zo onzeker, over alles eigenlijk. En dat terwijl ze een prachtige vrouw was. Gevoel van eigenwaarde ontbrak. Enige vrienden die ze had waren de (ex) collega’s die ze maximaal twee keer per jaar zag.

Het lag niet aan mij

Op een gegeven moment kreeg ik een verslag te lezen van de hulpverlening waarin stond dat ook mijn vrouw autistische kenmerken vertoonde. Mijn wereld stortte in. Ik loop al zo lang op mijn tenen. Al die jaren ging ik over al mijn grenzen in de hoop dat er betere tijden aan zouden komen. Maar het lag niet aan mij.

Lees ook: Mijn leven met ADHD

Dit was de zoveelste keer dat dit idee de revue passeerde. Ik was het behoorlijk zat. Daarnaast was mijn energie op. Uit pure noodzaak heb ik een time-out gevraagd om goed na te denken over een scheiding.  Na fikse ruzies, discussies, heel veel tranen en beloftes, besloot ik nogmaals te proberen mijn gezin bij elkaar te houden. Ik heb lezingen bijgewoond over vrouwen met autisme. Ik wilde haar begrijpen. Dat zou ons gezin ook goed doen.
Nadat ik tijdens een sessie bij de psycholoog een aantal voorbeelden noemde, werd mijn vrouw al snel doorverwezen voor een diagnose ‘autisme’. Een aantal dagen voor de afspraak, zei ze het gesprek af.

Ik heb inmiddels twee keer kanker gehad. Maar ook tijdens de therapie nam ik mijn verantwoordelijk voor mijn gezin. Bij de partner bijeenkomsten waarbij ik in een groep zat met allemaal kankerpatiënten is ze nooit mee geweest. Mijn specialist heeft haar nooit gezien. Aan de ene kant doet dat pijn. Aan de andere kant ben ik blij dat ze er niet was. Haar hele leven lijkt wel een toneelspel.

Uiteindelijk heb ik ons gezin niet kunnen redden.
Zij wilde rust en trok de stekker uit de relatie.

Hoe ik mij voel als ex partner van een autist? Ik ben nu wel beter af, maar wat ben ik teleurgesteld geweest in haar. Als de liefde voor je kinderen en het gezin niet genoeg motivatie zijn om samen met je man handvatten te gaan creëren om het gezin bij elkaar te houden. Het is niet dat mijn toekomstig ex asociaal is maar door haar autisme voelt, vindt en denkt ze beduidend anders waardoor er veel miscommunicatie is en veel onbegrip. Het is alleen jammer dat ze de problemen niet onder ogen wilde zien.

Wil je ook je verhaal (anoniem) delen? Stuur dan een email naar sandra@mamaplaneet.nl

• Over
• Laatste berichten

Redactie

Deze ambitieuze duizendpoot is de oprichtster van MamaPlaneet, getrouwd en mama van 2 prinsesjes. Na jarenlang met kinderen te hebben gewerkt, heeft ze in de opvoeding haar grootste passie gevonden. Verder heeft ze de meest uiteenlopende liefdes voor onder andere lezen, spelend leren en reizen.

Laatste berichten van Redactie (alles zien)

• Recensie: De verdwenen steden 3: Het eeuwige vuur van Shannon Messenger - 28 november 2024
• Recensie: Fabulant 3: De strijd om het stelsel - 1 oktober 2024
• De juiste zitzak kiezen: het belang van de maat, vulling en stevigheid - 1 oktober 2024