De langgekoesterde droom van Martine (alias) en haar man kwam in vervulling toen ze zwanger werd. Na een perfecte zwangerschap, ging het dan toch mis. Mama Martine schreef het van zich af…
Als een boom een grote tak verliest, is hij nooit meer in evenwicht
Deze citaat kwam ik ergens op Facebook tegen. Ik vond het zo mooi en erg treffend. Mijn man en ik zijn in dit geval de boom die in 2013 een grote tak verloren, en sindsdien is niets meer in evenwicht.
In september 2012 bleek ik zwanger te zijn, een diep gekoesterde wens ging in vervulling. Dolgelukkig waren we en ik voelde me prima. Het was een zwangerschap volgens het boekje, met een extra gouden randje erom heen. Elke vrouw zou jaloers op me zijn geweest. Geen enkel kwaaltje had ik, onze dochter groeide perfect en er was niets om ons zorgen over te maken. Als iemand me had voorspeld dat onze toekomst na 17 juni 2013 een zwart randje zou krijgen, had ik diegene voor gek verklaard.
Mijn uitgerekende datum was op 16 juni 2013.
Een heel bijzondere datum, want het was Vaderdag.
Een mooier cadeau kun je je man en je vader niet geven vond ik.
En alsof het zo moest zijn, in de vroege ochtend van 16 juni kreeg ik weeën. Mijn wens was om thuis te bevallen, alles was hiervoor al gereed. Ik heb 45 minuten de weeën liggen tellen. Ze kwamen heel rustig op en af. Na 45 minuten heb ik mijn man wakker gemaakt en de verloskundige gebeld. Omdat de weeën zo rustig waren, kregen we het advies om nog wat te gaan slapen en we moesten er ook rekening mee houden dat het nog kon afzwakken.
Het was inmiddels half zes in de ochtend en van slapen zou niks meer terechtkomen.
Ik pakte de cadeautjes voor mijn man uit naam van onze dochter
Het was warm, zomer, en ik had honger. Enorme honger. Om 6.00 uur zat ik aan het ontbijt en wachtte ik rustig af wat de dag zou brengen. Het zou de eerste Vaderdag worden als ouders. Ik was immers al mama van dat kleine mensje in mijn buik, ook al was ze nog niet geboren. Ik pakte de cadeautjes voor mijn man uit naam van onze dochter. Hij was er heel blij mee.
Mijn ouders zouden dit jaar naar ons toekomen om Vaderdag te vieren. We wilden hun graag bij de bevalling hebben dus dat kwam mooi uit.
Mijn ouders werden op de hoogte gesteld van het feit dat eindelijk onze kleine meid zou komen. Zij wisten niet dat wij een dochter kregen, dit hadden we geheim gehouden.
Aan het einde van de ochtend kwam de verloskundige eens kijken hoe het ervoor stond. Het schoot niet op. De weeën waren wel al iets heftiger maar de ontsluiting was minimaal.
Ik pufte rustig verder en maakte me niet druk. Ik wist dat een bevalling lang kon duren dus ik ging nergens van uit. Eind van de middag kwamen mijn ouders en we bestelden eten. Vlak voor het eten werd ik goed misselijk en ik at bijna niets. Voor mij wel een teken dat de bevalling vorderde.
Rond 19.00 uur kwam de verloskundige weer langs. Alles was nog steeds prima in orde. Onze kleine meid en ikzelf deden het heel goed. De ontsluiting vorderde alleen niet echt. We spraken af dat de verloskundige rond 22.30 u nog even langskwam om te kijken, als de ontsluiting dan niet goed gevorderd was zou ik een licht slaapmiddel krijgen om de nacht goed door te komen. De hoop dat onze uk op Vaderdag geboren zou worden, had ik inmiddels al laten varen. En het zware werk moest nog beginnen.
Om 21 uur gingen we de laatste ronde met de hondjes wandelen. De weeën waren best flink en ik weet nog dat ik letterlijk waggelde om de weeën op te vangen. Mijn buurvrouw, die we tegenkwamen, noemde het gekscherend “de eendendans”, en ik was ook net een eend.
Om 10 over half 11 kwam de verloskundige. We gingen naar boven (dat ging inmiddels een stuk moeilijker) en ze ging zoals elke keer het hartje luisteren. Onze meid schopte flink.
Toen ze de doppler op mijn buik zette twijfelde ze meteen of ze mijn of haar hartslag hoorde
Ze adviseerde om voor de zekerheid naar het ziekenhuis te gaan voor een check.
Iedereen ging mee naar het ziekenhuis. Eenmaal daar aangekomen en geïnstalleerd kreeg ik een echo. Onze meid deed het goed. De hartslag was goed. Iedereen was opgelucht.
We kregen allemaal iets te drinken. Net toen ik mijn appelsap wilde aanpakken begon er ineens van alles te piepen. De hartslag van onze dochter daalde ineens heel sterk.
De gynaecoloog kwam erbij en ze besloten om mijn vliezen te breken. Dat was rond de middernacht. Ik had 5 cm ontsluiting. Toen ze mijn vliezen braken kwam er een bruinzwarte drab tevoorschijn. Ik kon er nog net een glimp van opvangen. De hartslag van ons meisje daalde heel snel en herpakte zich niet. Toen gingen allerlei alarmbellen af maar het personeel bleef heel rustig. Daardoor bleef ik ook rustig en heb ik geen moment paniek gevoeld.
Geschiedenis leek zich te herhalen
Er werd besloten dat ik meteen naar de OK moest voor een keizersnede. Mijn moeder, zelf twee kinderen middels een spoedkeizersnede op de wereld gezet, en mijn vader zagen een soort van geschiedenis aan zich voorbijgaan. Ik wist dat ons meisje snel geboren moest worden gezien haar hartslag, maar ik heb geen moment getwijfeld aan de snelheid en werkwijze van gynaecoloog en verloskundige. Ik werd snel omgekleed en de kamer afgereden. Mijn man rennend achter ons aan. De verloskundige en mijn ouders achterblijvend tot waar ze mee mochten. Ik riep nog naar mijn ouders “onze kleine komt nu snel ter wereld, eindelijk!”.
Ik herinner me nog de zuster die voor me stond
en rustig tegen me praatte
Onderweg naar de OK voelde ik een flinke schop in mijn buik. Eenmaal daar aangekomen moest ik overstappen op een smal bedje. Tijdens het overstappen voelde ik een soort ‘plof’ in mijn buik. In de OK was een heel team. Ze legden mij uit waarom ik daar was en dat ik onder algehele narcose moest omdat mijn kindje snel moest komen. Ik vond het prima, spuit me maar plat, dan kan ik even lekker slapen en als ik wakker word is ze er. Mijn man had ik nog net kunnen zeggen dat ik van hem hield. Hij mocht niet bij me blijven bleek achteraf omdat het spoed was.
Ik herinner me nog de zuster die voor me stond en rustig tegen me praatte.
Volgens mij werd ik rond 2.30 ‘s nachts wakker. Ik was nog half versuft toen ik haar naam riep. “Tessa” Ik hoorde een man zeggen tegen iemand dat ik om mijn dochter vroeg en hoorde het antwoord “dat komt later wel”. Ik dacht, word maar eerst eens normaal wakker Martine.
Toen ik mijn ogen open deed zag ik mijn man en de gynaecoloog rechts van me. Links van me zag ik de verloskundige en een verpleegster die beiden emotioneel waren. Ik dacht nog..waarom emotioneel, jullie zien elke dag baby’s geboren worden. De verloskundige had een fotocamera om haar pols hangen. Mooi, dacht ik, er is in elk geval aan gedacht om foto’s te maken.
Toen begon mijn man te praten
en hij zei de meest verschrikkelijke woorden die ik ooit heb gehoord
Ik hoorde geen baby en zag er ook geen. Toen begon mijn man te praten en hij zei de meest verschrikkelijke woorden die ik ooit heb gehoord: “ze heeft het niet gehaald”. Hij vertelde dat ons meisje en ik keihard hadden geknokt, dat de artsen er alles aan hadden gedaan, maar dat onze prinses overleden was.
Ik was in 1 klap nuchter en klaarwakker. Mijn meisje..dood? Dat kon toch niet.. alles ging toch goed? Oke het werd spoed maar.. kom op, spoed betekent snel handelen en snel geboren worden..
In al haar pure schoonheid en perfectie lag ze op me
Iedereen was compleet aangeslagen en uit het veld geslagen. Echt iedereen om me heen. Er werd me gevraagd of ik mijn meisje wilde zien. Daar hoefde ik geen seconde over na te denken. Ik heb mij 9 maanden lang perfect gevoeld. Maandenlang keek ik naar haar uit.
Ondanks dat ze al ander half uur overleden was, voelde ze warm aan. Ze was naakt. Nog ongewassen. In al haar pure schoonheid en perfectie lag ze op me. Mijn perfecte dochter lag levensloos in mijn armen.
Mijn droom uiteengespat. In 1 klap weg. Het mooiste dat me overkwam moest ik meteen weer loslaten. Gaan begraven in plaats van gaan verzorgen. Rouwkaartjes in plaats van geboortekaartjes. Ballonnen voor een herdenking in plaats van voor een verjaardag. Een jaardienst in plaats van een knalfuif. Geen borstvoeding, kleertjes passen en kopen, geen opgroeifoto’s, geen gelach of gehuil, geen geklets of gebrabbel. Alleen maar stilte. Pure, prachtige, hartverscheurende stilte.
Op 17 juni 2013 werden wij ouders van een prachtige dochter. Onze prachtige engel. Ons vlinderkind. Onze grootste wens. Onze toekomst. Ons gemis en ons hartverscheurend verdriet. Ons sterretje.
Lees ook: Het verhaal van Naomi | Zal ik hier ooit van genezen?
Lees ook: Opvoeding | Eerste hulp bij groeipijn
Lees ook: Het verhaal van Robert | Mijn leven als de partner van een autist
Lees ook: Zwanger door voorvocht
Wil jij ook je verhaal (anoniem) delen? Stuur dan een email naar sandra@mamaplaneet.nl
- 30+ gezonde lunch ideeën voor school: Tips en voorbeelden voor voedzame broodtrommel - 7 september 2024
- Super Blocks van GiiKER: De perfecte mix tussen traditionele spelconcepten en moderne technologie - 5 september 2024
- Super Slide van GiiKER: De Retro Puzzel met een moderne twist - 20 augustus 2024
Och wat een vreselijke gebeurtenis. Ik zit hier helemaal met kippenvel. En wat een schrik ook, bij een bevalling die toch zo voorspoedig leek te gaan. Dan verwacht je het ook helemaal niet. Ik leef heel erg met je mee!
Mooi geschreven…weet niet zo goed wat ik moet zeggen word er een beetje stil van x
Wat ontzettend heftig, heel veel kracht en sterkte! <3
Verschrikkelijk, geen woorden voor. Ik denk dat die quote precies omschrijft hoe jullie je moeten voelen. Veel liefs en sterkte
Vreselijk verhaal
Helaas hebben wij dit ook meegemaakt van heeeel dichtbij.. Weten een beetje hoe heftig dit is
Hoop dat ” Martine” het een beetje een plekje heeft kunnen geven ? Voor haar!
Wat een verschrikkelijk en verdrietig verhaal. Mijn schoonmoeder is ook haar kind verloren en mijn man zijn broer en heb dit dus van heel dichtbij meegemaakt. Daar kom je als moeder nooit overheen. Heel veel sterkte!
heftig hoor. knap om er zo open over te schrijven!
Wat een ontzettend verdrietig verhaal. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe afgrijselijk dit moet zijn. En echt kippenvel dat ik dit schrijf met mijn slapende baby tegen me aan.
Met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen lees ik niet. Wat moet ik zeggen er zijn voor dit soort dingen geen woorden… Ik heb van de week toevallig ook iets gedeeld over het verlies van mijn vlinderkind Noa die in 2010 overleed. Veel herkenning… Jullie prinses zal altijd bij jullie blijven en op jullie wachten. Het is oneerlijk en verlies dat je altijd met je mee zal dragen. Mooi verwoord en goed dat je dat je dit deelt, ik geloof dat delen, helen is. Heel veel sterkte…
Wat triestig 🙁 Ik kom het helaas meer en meer tegen bij vriendinnen 🙁 Ik volg ook een groepje fotografen dat Vlinderkindjes nog mooi vastleggen op foto ter herinnering, mooie organisatie…
Oh mijn god wat erg… tranen in mijn ogen, wat verschrikkelijk! Je hebt dit zeer mooi verwoord, ik voel het emotionele door mijn lijf en hart..
Wat een pijn en gemis. Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend. Afgelopen 10-5 is onze dochter doodgeboren . Ook ik heb mijn verhaal opgeschreven, ik vind het ook fijn om ons verhaal te delen op de website die ik voor haar gemaakt heb.