In deze editie van Eerlijk over moederschap vertelt Monica over haar zwangerschap zonder moedergevoelens, haar grote liefde en hoe zij als alleenstaande mama achterbleef. Wil je ook (anoniem) je verhaal delen, lees dan hier hoe het werkt.
De afgelopen jaren had mijn leven veel weg van een soap. Het was een bijzondere rollercoaster waarin ik veel liefde en verdriet heb gekend. Van dat alles is er alleen nog schuldgevoel over. Ik ben een weduwe en alleenstaande mama zonder moedergevoelens.
Op de middelbare school ontmoette ik hem. De liefde van mijn leven. Mijn prins op het witte paard en wederhelft. Wat ik in handen had wist ik destijds niet. We hadden het leuk samen, maar waren jong en door alle verleidingen, behoefte aan avontuur en school gingen we na ruim 3 jaar uit elkaar.
Het volwassen leven
Jaren gingen voorbij. We bleven niet in contact, maar hadden nog wel gezamenlijke vrienden. Gezien onze geschiedenis wist ik dus veel over zijn leven via onze vrienden. Zo wist ik dat hij was getrouwd maar dat ze om medische redenen nog geen kinderen hadden. Ik wist dat dit heel belangrijk voor hem was want daar was hij vroeger, in onze tijd, al vrij zeker over. Hij droomde altijd al van een gezin met 3 kinderen, 2 zonen en 1 dochter. Zo zag immers zijn perfecte plaatje eruit. Echter had zijn partner PCOS en bleef zijn kindwens onvervuld. Hun relatie leed hier enorm onder. Zo erg dat zijn vrouw besloot hem te laten gaan. Dat deed hem beseffen dat hij zelf ook klaar was met strijden voor zijn kinderwens. Hun huwelijk was niet sterk genoeg dit te overleven en gingen na 12 jaar, als vrienden, uit elkaar.
Oude liefde roest niet
Hoewel ik dacht dit volledig achter mij te hebben gelaten, betrapte ik mijzelf steeds vaker met gedachten aan hem. Ik was immers nog steeds alleen, vrij en zelfstandig. Ik was tevreden met mijn leven en zat niet te wachten op huisje, boompje, baby. Daar genoot ik te veel van mijn vrijheid voor. Maar door zijn scheiding zagen we elkaar wel weer bij de verjaardagen van vrienden en in de kroeg. Het eerste gesprek was ontzettend spannend en bezorgde mij kriebels in mijn buik. Gek, want ik ben niet snel zenuwachtig, verlegen of onzeker wat dat betreft. Een aantal weken later spraken we, als oude vrienden, samen af.
De volgende stap
We vonden het wel heel erg gezellig met elkaar. We hadden genoeg om bij te kletsen en lachten veel samen. Onze connectie was overduidelijk en onvermijdelijk. Beiden hadden wij andere relaties en zijn we verliefd geweest, maar onze gevoelens voor elkaar waren zoveel meer dan wat wij ooit voelden. Voorzichtig spraken we af elkaar wat vaker te zien. Het gevoel was alleen zo sterk, zo goed dat we allebei wisten dat we elkaar nooit meer kwijt wilden. Als ware liefde bestaat, dan was dit het. Dat wisten we zeker. Na bijna een jaar trok hij bij mij in. Nog geen maand later begon hij steeds vaker over zwangerschap en een kindje krijgen. Mijn liefde voor hem was zo groot dat ik hem zijn kinderwens niet wilde ontnemen. Ik was echter wel eerlijk over mijn moedergevoel. Ik was niet net als veel andere vrouwen die dolgraag moeder willen worden. Die smelten bij het zien van een baby. Mijn liefde voor kinderen ging tot even vasthouden of helpen maar teruggeven aan de moeder voelde altijd als een opluchting. Ik worstelde dan ook enorm hoe ik de twee wereld samen moest brengen. Na twee jaar gaf ik eraan toe. Ik wilde hem gelukkig maken. En hij overtuigde mij dat moederliefde ook tijdens de zwangerschap of na de bevalling kan komen. Na veel erover te hebben gelezen en gesprekken te hebben gevoerd met deskundigen, liet ik mijn spiraaltje verwijderen.
Positieve zwangerschapstest
Ergens hoopte ik dat het lang zou duren, maar dat deed het niet. Na 4 maanden hield ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Benauwd van de angst want ik kon zijn enthousiasme nog steeds niet delen.
De meeste vrienden van ons waren al ouders en genoten volop van het gezinsleven. Ik dwong mijzelf ervan te houden, het positieve ervan te zien maar dat ging niet zo makkelijk. Oh wat was ik bang dat het nooit goed zou komen met mijn moedergevoelens. Of het gebrek eraan.
Mijn grote liefde en vader van ons kind miste praktisch geen enkele echo. Hij straalde wanneer hij de kleine op het scherm zag, zijn hartje hoorde kloppen of een schop voelde. Hij genoot zo enorm van de zwangerschap. Van fulltime werken en extra lief voor mij zijn, tot de babykamer maken en zelfs aan zijn financiële toekomst denken. Hij klaagde nooit. Hij was hier zo klaar voor.
Grijze wolk
Ik was 37 weken zwanger toen hij het ongeluk kreeg. Hij ging met zijn vrienden motorrijden, iets wat ze al jaren regelmatig doen. Het wegdek was alleen nat wat een ongeluk veroorzaakte met een vrachtwagen. Hij nam de bocht in de poging die te ontwijken, eindigde in de vangrail en overleed ter plekke.
Ik denk dat er geen woorden zijn die het gevoel goed genoeg verwoorden. Hij was er niet meer. Geen waarschuwing, geen afscheid, niets. Er kwam voor mijn gevoel overal een abrupt einde aan. Ik was er kapot van. Van zoveel stress kreeg ik helaas ook nog eens weeën. Ik kreeg geen tijd om te rouwen of zijn uitvaart te regelen. Ik moest een baby ter wereld brengen, alleen.
Roze wolk
Na een zwangerschap van welgeteld 37 weken en 4 dagen en een bevalling van 23 uur werd ik moeder van een dochter. In plaats van haar geboorte met hem te vieren, raakte ik in depressie. Ik had hem bij mij nodig. Mijn gevoel voor het kind kreeg geen ruimte door mijn verdriet. Het voelde heel erg als een nachtmerrie waar ik niet uit kon ontwaken. Ontroostbaar. Ik wilde de baby niet bij mij nemen en verzocht de familie weer te vertrekken. Ik wilde naar hem toe. Hem zien.
Het duurde 9 weken voor ik mijn baby überhaupt wilde vasthouden. Dankzij mijn lieve familie en onze vrienden die het mij deden inzien dat ik juist uit liefde voor hem goed voor haar moet zorgen. Zij was immers een deel van hem. Het enige tastbare wat ik van hem nog had. En zo groeiden mijn moedergevoelens. Niet vanzelf maar onder dwang door omstandigheden.
Met een traan en een lach
Inmiddels is mijn kleine meid 2 jaar. In plaats van voorlezen vertel ik haar over haar lieve vader en herbeleef ik de mooie herinneringen met een traan en een lach. Mijn liefde voor haar is onvoorwaardelijkheid. Ik kan mij mijn leven zonder haar niet meer voorstellen. En dat wil ik niet. Ik heb genoeg verloren. Daarom koester ik wat ik heb. Al voel ik mij erg schuldig. Tegenover hem en tegenover haar. Het voelt alsof hij moest gaan zodat ik moedergevoelens krijg. Dat gevoel laat mij maar niet los. Wat hield ik toch veel van hem. Nog steeds. Het was zo een mooie man.
En dan heb ik het niet eens over mijn bezorgde omgeving die vind dat ik verder moet met mijn leven. Aan de ene kant denk ik ‘waar halen ze het lef vandaan zich zoveel met mijn leven te bemoeien?’. Aan de andere kant weet ik dat ze het goed bedoelen. Van geen moedergevoelens naar alleenstaande moeder. Het is nogal wat. Mijn baby is inmiddels ook een kind dat ook het woordje papa kent. Hoe pijnlijk dat ook is, er komt ook een tijd dat ze een vaderfiguur nodig zal hebben. Hoe gaan we dat doen? Voorlopig wil ik daar niet aan denken. Nog lang niet. Het is genoeg zo, zij en ik.
- Recensie: De verdwenen steden 3: Het eeuwige vuur van Shannon Messenger - 28 november 2024
- Recensie: Fabulant 3: De strijd om het stelsel - 1 oktober 2024
- De juiste zitzak kiezen: het belang van de maat, vulling en stevigheid - 1 oktober 2024